Ποίηση

TENDER  IX Τί τη θες τη νύχτα Μού ‘λεγε εκείνη η γριά στη Λήμνου• Τί τη θες, η νύχτα είναι για τους νεκρούς Και όσοι την περπατούν αργοπεθαίνουν Ή γίνονται πιο νεκροί κι από τους πεθαμένους• Τη σκεφτόμουν και πάλι Σα να με είχε γεννήσει – σα Μοίρα Τις προάλλες που για δυο ανοησίες Πάνω […]

(για τη Lisl των φοιτητικών χρόνων) Είμαι η Lisl άσπρο πάτο εξαντλημένο το προσδόκιμο ρέστη Dipl. Ing. – δεν ευοδώθηκε έκτοτε η αρχιτέκτων – χειμώνες πριν πάνω απ’ την άβυσσο η ελευθερία αναζήτησε κρυψώνα στον αυχένα μου καταμεσής του κάμπου με ξάπλωσαν στα σωθικά ενός Hochhaus στην κομβιοδόχο πέτυχα αμέσως δεκατριάρι κι εκεί  τα υαλοστάσια face […]

Οι τελευταίες γκαΐλες κείνου του τόπου πετούσαν ματωμένες πάνω απ’ τα κεφάλια μας σαν να μη μας έφταναν οι κρωξιές τους. Κάθε τόσο μου ’λεγε η μεγάλη μου αδερφή μην ξεβγείς πέρα απ’ την καμάρα, και τις έστελνε στον αγύριστο, μα εγώ έβαζα για καλύπτρα μπρος στα μάτια μου τη χοντρή πλεξούδα των μαλλιών μου […]

Σε σπίτια – φρούρια με πανύψηλες περιφράξεις σε ειδικές περιοχές κατοικούν οι πλούσιοι οι έχοντες και κατέχοντες άγρια σκυλιά συρματοπλέγματα με ηλεκτρικό ρεύμα και σεκιουριτάδες τους προστατεύουν εκεί ζουν τον παράδεισο τους πιο πέρα είναι τα λαϊκά σπίτια οι γειτονιές των φτωχών όπου οι άνθρωποι ζουν με τα ελάχιστα αγωνίζονται κάθε μέρα για τα στοιχειώδη […]

Κοίταξα μάτια σκοτεινά Χείλη μαρμαρωμένα Μια Παναγιά να τα κρατά Με ρούχα ματωμένα Κι είδα αμπέλια άγρια Λουλούδια ανοιγμένα Κι αγγέλους να στολίζονται Σε ρούχα μεταξένια Κοίταξα χάρτινα κορμιά Σε σύρματα πιασμένα Καημού σταγόνες τα ‘λουζαν Και σταυρωμένο αίμα Και είδα δρόμους ανοιχτούς Δέντρα γερτά στο χώμα Άσπρα πουλιά να τα κρατούν Χρυσό κλαδί στο […]

Την είδα την καρδιά σου σαν την έδειξε, το βλέμμα που την άνοιξη χωρούσε Την είδα την καρδιά σου σαν την άνοιξε, χαμόγελο που μυστικό κρατούσε Την πήρα την καρδιά σου σαν την έδωσε, φιλί που στο δικό μου ξεδιψούσε Την πήρα την καρδιά σου σαν την έφερναν, οι στίχοι  μιας ζωής που τραγουδούσες   […]

Με τα ακροδάχτυλα ακούμπησα το δέρμα σου με ανάσα κομμένη άκουσα τις φλέβες να σαλεύουν. Θα ήθελα να ανταλλάξω όλο τον κόσμο με την έκσταση που μου πρόσφερες. Σε ένα μαβί ουρανό οι αγριοτριανταφυλλιές ακόμα αναρριχώνται. Ο κραδασμός της ζωής αντηχεί στην ατμόσφαιρα. Τα πρωινά γλιστρώ πάνω στο σώμα σου, μια περιπλάνηση ατέλειωτη σε ακρογιάλια […]

Στον Δημήτρη Βουρλιωτάκη   Ως είθισται σ’ αντάμωσα, θυμάμαι. Αργότερα. Πολύ. Στην τραγική της απουσίας εγγύτητα. Στο ράγισμα της διαστατής πνοής, σ’ αντάμωσα, πνοή απ’ την Πνοή σου Καθώς με οίστρο σπούδαζες το γράπωμα της τόσο δα δροσο- σταλιάς σε μια πευκοβελόνα. Καθώς απάλιωτο… Καθώς απάλιωτο έσκαγε στο βλέμμα σου της άγουρης αυγής το             […]

Μίκη, την ημέρα που πέθανες είδα δυο αγνώστους να  κοιτάζουν το σπίτι ενός καλλιτέχνη Θυμήθηκα όταν φύλαγες σπίτια όπου οι Εβραίοι προσπαθούσαν να κρυφτούν από τους Ναζί Μια επιγραφή για την ενημέρωση των περαστικών ότι ένας καλλιτέχνης ζούσε σε εκείνο το σπίτι Μίκη, ανέφερες ότι θα προτιμούσες να βρίσκεσαι γύρω από το τραπέζι του οικογενειακού […]

Η βροχή ο αέρας ο καπνός του τσιγάρου μου μην έρχεσαι θέλω να κερδίσω χρόνο στις λαμαρίνες ρυθμικά πέφτει ένα αχ οι σελίδες μου τσαλακώνονται κάτι θέλει κι ο αέρας δεν προσέχω έχω αφοσιωθεί στον καπνό μου κάνει μια υπέρβαση προς τα πάνω κι εξαφανίζεται έχει το γούστο της η μπόρα σήμερα είναι τρυφερή περίμενε […]