Ποίηση

Δεν φταίω εγώ η δουλειά μου είναι να επιβλέπω τους συναδέλφους μου να τους επιτηρώ να με φοβούνται να απολύω όσους δεν πιάνουν τη νόρμα να έχω το ύφος του ανθρώπου του αφεντικού να είμαι ο πιο αντιπαθητικός στη δουλειά να μουρμουρίζουν όλοι πίσω μου μερικοί να με καταριούνται κιόλας δεν φταίω εγώ η δουλειά […]

Στου Θηβαίου το “γαλάζιο στενό” σκέψεις χιλιάδες  απλωμένα ασπρόρουχα φιλιά στον άνεμο γιορτή του νου κορμιού αλλαξιά καθάρια   Ο Άγγελος Ερατεινός γεννήθηκε στη Χίο το 1950 Ποιητικές συλλογές: Κινάθισμα (1982), της Καρδιώτισσας (1988), Το σκοτάδι πίσω (2017), στίχος με στίχο (2019)    

Ή αλλιώς, της φρουράς το φλουρί. Κάθε που η ημέρα τελείωνε, εγώ κινούσα νήματα και διέσχιζα δρόμους, ο τυχαίος περίπατος ενός στη μέθη εθισμένου. Ενώσαμε τελείες με γραμμές μα δεν καταλάβαμε τίποτα, εσείς νομίζω θα καταφέρετε καλύτερα. Ταξιδέψαμε πολύ στο χρόνο, λίγο παραπάνω ή λίγο παρακάτω από εσάς. Στο τέλος, στο χώρο, ανταμώσαμε. Σώζομαι σημαίνει […]

~ για τον Ραγιάν απ’ το Μαρόκο, για τον Ανδρέα απ’ την Ελλάδα ~ Αποβάθρα τρένου. Φτερουγίσματα ακούγονται από ψηλά. Δύο αγόρια στέκονται και περιμένουν το ένα πλάι στ’ άλλο. Το ένα είχε μείνει πέντε μέρες σ’ ένα πηγάδι, και παρ’ όλες τις προσπάθειες του κόσμου για να το ανασύρει απ’ την παγίδα αυτή ο […]

Σφυρίζει ο άνεμος και σαν αντίλαλος μακραίνει η φωνή του Κι ανακατώνει της σειρήνας το τραγούδι στα έρημα μουράγια και στα κρυφά της θάλασσας τα βάθη Ξεχύνεται σαν καλπασμός κι απότομα σωπαίνει Στου λογισμού δεμένος το κατάρτι με τα σχοινιά των πόθων μας σφικτά Κλείνω τʼ αυτιά μου στα ανθρώπινα τα πάθη Κι ορθώνομαι μπροστά […]

Πώς κάνεις τόπο του ουρανού σύρματα ματωμένα κόρες που σε γεννήσανε με χέρια απλωμένα Βάλε αγγέλους στις καρδιές φτερά που δεν πατάνε μάτια που δεν δακρύζουνε ψυχές που καρτεράνε Δώσε στο χέρι του χρυσού σίδερο να κρατήσει μαύρα μαντήλια που κεντά στο χώμα να τ’αφήσει Κερί ‘σαι και μην το ξεχνάς μια προσευχή που ανάβει […]

Ι. Μένω εκκρεμής στο μεσοδιάστημα αυτής της σελίδας. Δεν ξέρω από ποια μυστική πηγή χρησμό να λάβω. Ωριγένης ή έστω εμμανής γεωμέτρης, τις ατραπούς μιας έλλειψης προσπαθώ να αμβλύνω. ΙΙ. Επί ματαίω στράφηκε στις λέξεις. Δεν ήξερε ο ανόητος τίποτε για το τραγούδι των Σειρήνων. ΙΙΙ. Νύσταξε η τόση ευφράδειά του και κοιμήθηκε το νόημα […]

Αγαπημένη μου φίλη  χαθήκαμε. Δεν είσαι πια εδώ- έγινες απουσία.  Μου λείπει η φωνή σου, αυτή η απαλή αντήχηση των φωνηέντων, όταν ο θόρυβος της πόλης με κουράζει. Δεν είχες πάντα λύσεις. Μα ποιος έχει απάντηση για όλα; Σε μένα ήταν αρκετό να ξέρω πως ο πόνος μας μοιράζεται. Το βάρος βλέπεις έτσι πέφτει πιο […]

.. και το αρχαίο βουνό ξεπρόβαλε γερμένο πίσω από των αντικρινών κτηρίων την ασπίδα γυάλισαν τζάμια, αντένες και δοχεία διαστολής στην επταώροφη άμορφή της κορυφογραμμή κρύες πια οι ακτίνες πήρανε γενναία κλίση  φωλιές ανθρώπων λούζοντας – πριν αποκοιμηθούν- * Ώρα που το μυαλό ανέπνευσε και ψήλωσε, μ’ αιτία το σώμα, το σώμα λύθηκε, στάση άλλαξε, απ’ το μυαλό, […]

Χάρισέ μου ένα βλέμμα σου το δευτερόλεπτο στη ζωής σου. Χάρισέ μου ένα χαμόγελό σου μια κίνηση σου απλή. Χάρισέ μου ένα φιλί σου να το κρύψω στα χείλη μου. Χάρισε μου ένα βράδυ σου έναν κόκκο άμμου μέσα στους αιώνες… κι εγώ θα σου χαρίζω την κάθε μέρα που έρχεται τον κόσμο όλο και […]