Ποίηση

Παραμονή Χριστουγέννων Βράδυ Στο σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων Κόσμος πολύς, αγχωμένος να προλάβει να φτάσει έστω και αργοπορημένος στο σπίτι του για τα Χριστούγεννα Εσύ, προβληματισμένος για το μέλλον Αν σε χωράει αυτή η χώρα και εάν αυτή -η παρηκμασμένη- χώρα χωράει μέσα σου Εγώ, σαστισμένη, σε ακούω προσεκτικά σιωπηλή Ύστερα αποχαιρετιζόμαστε έξω από το […]

προσπαθώ να διαγράψω τις ειπωμένες λέξεις μου πιο πολύ τα ίχνη τους επάνω σου για να τα καλύψω αλλάζω κουβέντα μιλώ με θέρμη για τα μελλούμενα χτίζω τα περασμένα στο τσιμέντο έχεις αναλογιστεί το μεγαλείο του υλικού; Μα τι λέω έχτισες μια ολόκληρη πόλη με τα χέρια σου οι οικοδομές στο Δυτικό διαμέρισμα αναδύουν ευγνωμοσύνη […]

Οι πολλοί καίγονται στη φωτιά τσιγαρίζονται στης ανάγκης το κυνήγι κάθε μέρα και στη βιοπάλη μετρούν τα λιγοστά χρήματα αφού έτσι αμείβεται πενιχρά η εργασία τους κάποιοι έχουν συμβιβαστεί ενστερνίστηκαν τις κρατούσες ηθικές αξίες μα είναι κάποιοι άλλοι που αμφισβητούν το status quo τις αξίες, τους κανόνες του παλεύουν, οργανώνονται δίνουν μάχες κερδίζουν, χάνουν μα […]

Χαραμίζω τις ώρες, αδυνατώ να σε βρω. Η αίσθησή σου παντού θρυμματίζεται σε μόρια εύθραυστα. Πλησιάζω ένα σχήμα ακαθόριστο, με βηματισμό αργό κι επώδυνο. Μικροί ήχοι ξεφεύγουν απ’ τα χείλη, η ανυπομονησία ξαγρυπνά τα πρωινά χάνεται. Μια χροιά θηλυκότητας παρέμεινε σ ‘ένα δωμάτιο κλειστό. Με κλειδιά παράταιρα αναζητώ την είσοδο. Το χάραμα ψάχνω τη χαμένη […]

Εδώ στο πιο ψηλό του έρωτα σκαλί με ανοιχτά φτερά θα κοιτώ θα περιμένω τα άσπρα πανιά του γυρισμού που μου ‘ταξες Μητέρα της ελπίδας εσύ που κρατάς του χρόνου τα χέρια εσύ που ακούς του Άδη τα λόγια μια καρδιά από το άγγιγμά σου στους αιώνες κόρη σε δάκρυ γλυκό εσύ που γέννησες το […]

Υπάρχει στην ουρά του Δεκέμβρη μια εικόνα όταν υψώνουν τα σύννεφα κεφάλι κι η εποχή γέρνει στον ώμο σου. Σε μια πόλη άλλη θα έφταιγε η αγρύπνια. Προσγειώσου τώρα εκεί μέχρι να σημάνουν οι καμπάνες’ οι εντυπώσεις να γίνουν λευκά πανιά σταυροί στο χώμα έλκηθρα στο χιόνι Γενάρηδες μετά, πιο παγωμένοι προτού αλλάξουν ρούχα οι […]

I ΤΑ ΠΑΡΑΘΕΤΙΚΑ Ο υπερθετικός της Λέξης μου είναι το ποίημα. II ΟΙ ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΜΟΥ Με δυναμώνω, μου δίνω χρώμα· με παρακολουθείς; Στη φωνή μου τρέχουν υπότιτλοι και στα μάτια μου πέφτουν καρέ, ενώ παρεμβάλλονται ανάσες – διαφημίσεις.   Ο Νίκος Ι. Τζώρτζης κατάγεται από την Κριτσά. Γεννήθηκε στον παρακείμενο Άγιο Νικόλαο Λασιθίου Κρήτης, όπου […]

Τριγύρω οι θεοί να ξαποσταίνουν, στις παρυφές καθώς ξαπλώνουν του Ολύμπου Και σιγανά νʼ απλώνεται η φωνή τους σαν φτάνει ως τη θάλασσα· γλαυκή με φως που τρεμοπαίζει στη ματιά μας. Αίφνης Τα σύννεφα μας κλείνουν Καλπάζοντας από παντού αλλαγμένα Γδέρνει ο άνεμος το πρόσωπο της γης Το σώμα της το μαστιγώνει με μανία Τα […]

Οι ακραιφνείς αγύρτες συνοδεύουν το βίο μας. Παρενοχλούν τη ζωή, καθορίζουν την εξέλιξη των πεπραγμένων ασύστολα. Γράφουν το σενάριο της καθημερινότητας, ένα παραμύθι με άσχημο τέλος για μας. Αδιάσειστα τα στοιχεία της ενοχής τους. Οραματίζομαι τη στιγμή όπου μια λαιμητόμος δικαίου θα αιωρείται πάνω απ’τους συλητές των ψυχών μας. Ορίσαμε κηδεμόνα της μοίρας μας τον […]

Περιφρονούσε τις ζυγαριές. Στις συστάσεις για δίαιτα χαμογελούσε ευγενικά, μα δεν τις πρόσεχε. Δούλευε με τις ώρες στο γραφείο φροντίζοντας όσο μπορούσε να διατηρηθεί. Τα βράδια στο σπίτι του δε χρειαζόταν ζυγαριά για να του πει, πόσο λιγώτερος και πάλι είχε γυρίσει.   Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Νίκαια του Πειραιά το 1945, Σπούδασε […]