Ποίηση

Βλέπουν αλλιώς τα χρώματα μάτια ερωτευμένα μέθη το πυροκόκκινο φωτιά βάζει στο αίμα κυπαρισσιού το πράσινο θαυμαστικό στο βλέμμα Πνίγει το μπλε στο πέλαγο μ’ ορίζοντα το γκρίζο πληγή το μαύρο μήνυμα σ’ ασβεστωμένο τοίχο μιλούν αλλιώς τα χρώματα σε μάτια δακρυσμένα   Ο Άγγελος Ερατεινός γεννήθηκε στη Χίο το 1950. Έχει εκδώσει τις ποιητικές […]

(Υποθετικά μόνο:) Σε περίπτωση που συνεχίσει τούτη η εκδοχή της νεροποντής, αυτή που βλέπουμε σήμερα σε όλες τις συσκευές. Αν σε τέτοιους μεγατόνους νερού -φερμένο προκαταβολικά από έναν αγέννητο χρόνο, ο οποίος ταξιδεύει ανάστροφα και σπάζοντας το Φράγμα- εξακολουθήσουν πέτρες και σκουπίδια κρατικά, το κουτρουβαλητό τους από τις ουράνιες σκάλες, κάθε ανθρώπου παραπέτασμα, πρόκειται να […]

Βροχή καταρρακτώδη οι ιδρώτες. Κλείνω το στόμα εισπνέω θάνατο. Ο κόσμος βουβάθηκε, οι ψευδαισθήσεις μελάνιασαν τον ουρανό. Αναζητώ τις πατημασιές του αποχαιρετισμού, εισβάλλω στην πραγματικότητα, αντιστέκομαι στα αδιέξοδα. Στο υποτονικό φως του χάους φάνηκε η άνοιξη. Αγγίζω ένα κορμί τρεμάμενο, μυρίζω τα στεφάνια των αγγέλων. Σκύβω , κοιτώ ντροπαλά τις ρωγμές της σάρκας. Οι κανόνες […]

Είναι οπτιμισμός να σκέφτεσαι τον κόσμο γύρω με όρους φυσικής. Να λες, ας πούμε, πως για να βλέπουμε κάτι θα πει ότι αυτό εκπέμπει φως.   Όπως η πεταλούδα που πιτσιλίζει το πρωινό, οι ασφόδελοι που αλείφουν τις άκρες των λόφων ως τη θάλασσα, το κουρασμένο βλέμμα της γυναίκας στο ταμείο καθώς σου δίνει τα ρέστα. […]

Είμαστε ανένδοτοι κατά περίπτωση Με τους διαβολεμένους ανθρώπους που μαρτυρήσαμε Με τα κωλομέρη που επίμονα ξεζουμήσαμε νομίζοντας ότι μας πάνε Με τις τραγικές καταστάσεις που κάναν τα μάτια μας να στάξουν -αυτές που ποτέ δεν μας περίμεναν Προφτάσαμε να νιώσουμε τη φωτιά μα όχι αρκετά για να καούμε αληθινά και να κυκλοφορούμε με σημάδια στα […]

Μέσα σε αυτόν τον πίνακα υπάρχει ένας μικροσκοπικός οργανισμός. Ένα κύτταρο κινείται παραπλεύρως με διάφανα πόδια μοναχό. Φαίνεται σαν να ξέρει τι κάνει. Δείχνει να επιθυμεί. Ψάχνει τροφή. Κινείται προς τα εκεί. Μοιάζει να περπατά, έπειτα να σκαρφαλώνει, να σπάει τη μέση του σαν γάτα, να κατεβαίνει, να ανεβαίνει, να στριφογυρνά. Αλλάζει μορφή αν πλησιάσεις. […]

Χτυπήματα ακούσια, στις παρυφές των λογισμών μας, όνειρα μετουσίωσης, θρήνοι δοξαστικοί, και πάντα κείνα τα παιδιά που μας κρυφοκοιτάζουν απ’ τα σύννεφα ελεώντας μας. Τα χρόνια κύλησαν. Κι οι πίνακες δεν έσταξαν τα χρώματά τους, οι τοίχοι δεν γκρεμίστηκαν στο πέρασμα των άγριων ανέμων, οι μυστικοί λαβύρινθοι δεν άνοιξαν σαν ροδοπέταλα, τα σώματα δεν έγιναν […]

Συνεχώς μεταμορφώνεσαι ήσουν νέος η επανάσταση σε γοήτευε κι ήσουν έτοιμος να πεθάνεις στα οδοφράγματα πέρασαν τα χρόνια αποπειράθηκες να μπεις στο σύστημα να παίξεις με τους όρους του μα έφαγες τα μούτρα σου το σύστημα σε ξέρασε σε αρρώστησε κι έγινες χίλια κομμάτια βάλθηκες τότε να κολλήσεις τα κομμάτια σου κι ανακάλυψες ξανά την […]

Πρώτα η ζυμαρένια ανηφόρα μετά η τούμπα κι η κατηφοριά –ο ήλιος να παρακολουθεί αμέτοχος τάχα– και τότε η θάλασσα  –μακάρια ρωμαλέα– με την υπόσχεσή της –σκοτεινά κυανή– να τυφλώνει τα σπαρτά σε δεμάτια  να δωρίζουν σύνδεση άχρονη να σμιλεύουν τη σκηνή τον κόπο αφημένο πίσω στις πλάτες και το ποδήλατο να παραμένει στη ρότα […]

Υπηρετούμε τα άδεια πρόσωπα και τις κενές ψυχές. Σκοντάφτουμε πάνω στα πετρωμένα δάκρυα χρόνων. Το κατεστημένο ραγίζει και αποσυντίθεται. Στα πυκνά φυλλώματα της καρδιάς έμεινε η προσδοκία. Απόψε σε είδα… φορούσες την αιώνια νιότη, ν ‘ανθίζεις πάνω στις πληγές. Αγγίζω τα στολίδια σου, τυλίγω το σώμα σου με χρώματα ανεξίτηλα. Το ξέρω όταν ξυπνήσω θα […]