Ποίηση

Ανεβαίνω τα σκαλιά της ζωής όντας θνητός ακόμα. Τα πρωινά κοιτώ τις παρεκτροπές  να αργοσβήνουν. Οι βίαιες σκηνές εκτυλίχθηκαν κατά μήκος των μονοπατιών της ζωής. Η λαγνεία του σώματος κορδέλα κόκκινη τυλίγει τη σιωπή. Τ’ απωθημένα αγκάλιασαν τα καθιερωμένα.  Αγγίζω το καινούριο σώμα,  αγκιστρώνομαι στην ξαναμμένη σάρκα, ξεπλένω τα όνειρα με τα συναισθήματα μου. Η […]

I Το ιδεώδες ύψος: στο κιονόκρανο.   II ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΑΚΟΝ Τι περιπέτειες κι οι δικές σου! Τι τρικυμίες! Τα κύματα βουνά πρώτα στον καφέ σου και μετά στο ουίσκι, όπως τα ανακάτευες.   III Σκόνη, και κάθεται παντού, κάθε μέρα· όσα απ’ τα λόγια μας δεν εισακούονται.   Ο Νίκος Ι. Τζώρτζης κατάγεται από την […]

Απερισκεψία Τόσο άμυαλη, τόσο απερίσκεπτη σκόρπιζα το φρέσκο δάκρυ μου σε ανώφελες παιδικές τραγωδίες. Ήταν η ανυπόμονη λαχτάρα μου, η ασυγκράτητη προσδοκία μου να τρέξει ο χρόνος να με συναντήσει. Τώρα αναζητώ αυτό το ένα που έχασα για να με βρει το τρία, μπροστά σε δεκαετίες που όλα αλλάξαν τόσο γρήγορα. Σα μία καλοκαιρινή νύχτα […]

Ποιός μπορεί να μας περιγράψει με σιγουριά την πραγματικότητα οι υλιστές ή οι ιδεαλιστές; Μέσα στον υλισμό υπάρχει και το πνεύμα μέσα στον ιδεαλισμό υπάρχει και η ύλη δεν ξέρω ποιός έχει δίκιο ίσως να υπάρχει και μια τρίτη λύση που αγνοούμε το ανθρώπινο μυαλό έχει πολύ δρόμο ακόμη και άπειρες δυνατότητες που δεν φανταζόμαστε […]

Την κατατρύχει το κακό, που ανάβει τα φώτα στα δωμάτια του νου της ηλεκτροφόρα πλέγματα. Αυτό που φλογίζει τις κόρες των ματιών, βάφει ματαίως κόκκινο το ασπράδι και κάνει τις ζάρες σκληρές – ανυποχώρητες, πυρώνοντας τις κλειδαριές στους ναούς. Ενόσω μεγάλωνε μαζεύοντας τακτοποιούσε όλους τους θησαυρούς σ’ ένα κουτί, να το κλωσάει ως δράκαινα η […]

 Διαδρομή Εδώ ας σταθώ Στον γερασμένο τούτο κορμό της ελιάς Κι ως κλοπιμαίο του ήλιου να λένε οι νύχτες μου πως πέρασα από δω είδα απαρνήθηκα Αποχώρησα   The few people Γείραμε στο πληγωμένο φτερό του κύκνου κι αποδιώξαμε ό,τι θύμιζε την ιστορία και τα πάθη του Ανθρώπου Σε μια στιγμή παραφροσύνης πήραμε τη μεγάλη […]

Βλέπουν αλλιώς τα χρώματα μάτια ερωτευμένα μέθη το πυροκόκκινο φωτιά βάζει στο αίμα κυπαρισσιού το πράσινο θαυμαστικό στο βλέμμα Πνίγει το μπλε στο πέλαγο μ’ ορίζοντα το γκρίζο πληγή το μαύρο μήνυμα σ’ ασβεστωμένο τοίχο μιλούν αλλιώς τα χρώματα σε μάτια δακρυσμένα   Ο Άγγελος Ερατεινός γεννήθηκε στη Χίο το 1950. Έχει εκδώσει τις ποιητικές […]

(Υποθετικά μόνο:) Σε περίπτωση που συνεχίσει τούτη η εκδοχή της νεροποντής, αυτή που βλέπουμε σήμερα σε όλες τις συσκευές. Αν σε τέτοιους μεγατόνους νερού -φερμένο προκαταβολικά από έναν αγέννητο χρόνο, ο οποίος ταξιδεύει ανάστροφα και σπάζοντας το Φράγμα- εξακολουθήσουν πέτρες και σκουπίδια κρατικά, το κουτρουβαλητό τους από τις ουράνιες σκάλες, κάθε ανθρώπου παραπέτασμα, πρόκειται να […]

Βροχή καταρρακτώδη οι ιδρώτες. Κλείνω το στόμα εισπνέω θάνατο. Ο κόσμος βουβάθηκε, οι ψευδαισθήσεις μελάνιασαν τον ουρανό. Αναζητώ τις πατημασιές του αποχαιρετισμού, εισβάλλω στην πραγματικότητα, αντιστέκομαι στα αδιέξοδα. Στο υποτονικό φως του χάους φάνηκε η άνοιξη. Αγγίζω ένα κορμί τρεμάμενο, μυρίζω τα στεφάνια των αγγέλων. Σκύβω , κοιτώ ντροπαλά τις ρωγμές της σάρκας. Οι κανόνες […]

Είναι οπτιμισμός να σκέφτεσαι τον κόσμο γύρω με όρους φυσικής. Να λες, ας πούμε, πως για να βλέπουμε κάτι θα πει ότι αυτό εκπέμπει φως.   Όπως η πεταλούδα που πιτσιλίζει το πρωινό, οι ασφόδελοι που αλείφουν τις άκρες των λόφων ως τη θάλασσα, το κουρασμένο βλέμμα της γυναίκας στο ταμείο καθώς σου δίνει τα ρέστα. […]