Παιδί μου πάει καιρός που έπαψα να σε ξανοίγω πια· μέσα μου ρίζωσε για σένανε του πόνου η στριγκιά φωνή. Αυτή η ζωή που μου την στέρησες ολόδική μου ήταν, πριχού του σκότους τα σαγόνια σε αρπάξουν από εμένα. Σαν τον αστραφτερό λαμπρό καθρέφτη ήσουν που μέσα του φαντάζανε τα γέρα μου ανανιωμένα, καθώς κοντά […]
Ποίηση
Χρυσοβαλάντου Τσιρώνη | Δύο ποιήματα
Διευθετήσεις Πρν προχωρήσουμε στις αναπληρώσεις των σωμάτων στα ειπωμένα εσώτερα των ζωών παλιάτσοι κάποιου ασύδοτου αναγνώστη που κατασκευάζει το ποίημα διαβάζοντάς το ας αποθαρρύνουμε το αδόκιμο διασκεδαστή κάθε ευθύνης κάθε άπραγης δυνατότητας με δαπάνες ηθικής υπερβατικές, πλίθινες. Η στιγμή βλέπεις στοιχίζεται στις αντιφάσεις. Επισκεψη Καταρχήν οι κουβέντες ακούγονταν διπλωμένες στα σκοινιά των στομάτων με […]
Κατερίνα Λέκα | Τρία ποιήματα
Μάνα. Μάνα, στα γόνατα σου πια δεν θα καθίσω, μήτε στον κόρφο σου ίσκιο θα ψάχνω να βρω. Μάνα, δεν θα με δεις να ξανά δακρύζω, κάθε φορά που θαρρώ πως σου κρύβω κάποιο μυστικό. Μάνα, Είναι ο κόσμος μεγάλος και κακός, -πως με άφησες ξωπίσω, το χέρι σου πια δεν θα κρατώ. Μάνα, στην […]
Άγγελος Ερατεινός | Δεν
Υπάρχει άλλη σκέψη, Δεν· να διώξει τη δική σου παιδεύουν τα μηνύματα παιδεύει κι η σιωπή σου Ο Άγγελος Ερατεινός γεννήθηκε στη Χίο το 1950. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Κινάθισμα (1982), Της Καρδιώτισσας (1988), Το σκοτάδι πίσω (2017), Στίχος με στίχο (2019).
Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος | Η επίσκεψη
Δεν έχω να σου πω πολλά για την επίσκεψη. Μας δέχτηκε σπίτι του με χαρά. Είπαμε βέβαια πολλά –ό,τι μπορεί κανείς να πει σε τέτοιες περιπτώσεις. Κι αυτός συγκινημένος δίχως άλλο, με τον αέρα του πετυχημένου φυσικά, πρόθυμος να μας δείξει κάθε τι — τί συλλογές! Τί σπάνια κομμάτια! — Συγκράτησα στην όψη του μιαν […]
Νίκος Κουβίδης | Θεέ και άγγελε ξανθέ
Πώς κάνει φίλους τα πουλιά και σώμα δεν θυμάται Πώς την μαγεύει την ματιά Πώς στη βροχή κοιμάται Δεν ξέρει να παρακαλεί μήτε να λογαριάζει ξέρει μονάχα ν’αγαπά και το νερό ν’αγιάζει το αίμα του δεν το χαλά μήτε θα το χαρίσει μόνο παιδί σαν το ζητά Κι όποιος δεν προσκυνήσει Όποιος σταθεί στο θάνατο […]
Νίκος Ι. Τζώρτζης | Δύο ποιήματα
TO ΤΡΙΟΛΕΤΟ TOY ΑΔΟΞΟΥ ΠΟΙΗΤH Θα ’θελα στίχους εχέμυθους να γράφω, να μην τους παίρνουν λόγια οι αναγνώστες, να μοιάζει ο καθένας με κλεισμένο τάφο· θα ’θελα στίχους εχέμυθους να γράφω, να με λένε σκοτεινό και κρυπτογράφο, σαν άλλους ποιητές της τέχνης μας γνώστες… Θα ’θελα στίχους εχέμυθους να γράφω, να μην τους παίρνουν λόγια […]
Tρία ποιήματα της Hilda Doolittle | Mετάφραση: Λίνα Φυτιλή
Καταιγίδα Ι. Συντρίβεσαι πάνω στα δέντρα σπας το κλαδί της ζωής το κλαδί είναι λευκό, το πράσινο διαλύθηκε- κάθε φύλλο είναι σκισμένο σαν τεμαχισμένο ξύλο. ΙΙ. Βαραίνεις τα δέντρα με μαύρες σταγόνες, στροβιλίζεσαι και συνθλίβεσαι: έχεις σπάσει ένα βαρύ φύλλο στον άνεμο- μια πράσινη πέτρα πετάγεται στροβιλίζεται προς τα πάνω και πέφτει. ΙΙΙ. Θραύσμα σαράντα […]
Δημήτρης Καρπέτης | Τέλεια μέρα
Μια μέρα ασήμαντη συμμετέχω στην αδράνεια. Αποσυντονίζομαι, μέσα μου κείτονται οι πόθοι, δεν αγγίζονται. Γύρω μου διαχύνονται οι αχτίδες του ήλιου, χαρακώνουν τους ίσκιους μας. Τα μάτια αναδύονται στην απεραντοσύνη. Η μυρουδιά της αχνή πολιορκεί την ανάσα μου. Συγκλονίζομαι, τρέμω ο σφυγμός της άρχισε να χτυπά μέσα στα χέρια μου… μια μέρα τέλεια. Ο […]
Γρηγόρης Σακαλής | Επάγγελμα
Δεν φταίω εγώ η δουλειά μου είναι να επιβλέπω τους συναδέλφους μου να τους επιτηρώ να με φοβούνται να απολύω όσους δεν πιάνουν τη νόρμα να έχω το ύφος του ανθρώπου του αφεντικού να είμαι ο πιο αντιπαθητικός στη δουλειά να μουρμουρίζουν όλοι πίσω μου μερικοί να με καταριούνται κιόλας δεν φταίω εγώ η δουλειά […]