Καθισμένος στο λευκό στερέωμα μιας αιώρας Που κάποιοι αποκαλούν ζωή, μετάβαση, θάνατο και ανάσταση. Το σήμαντρο χτυπάει την ακριβή ώρα του θανάτου της φύσης, Ενώ, οι πρώτες πασχαλιές τρίβουν τις δροσάτες τους παλάμες στην πρώτη πρόβα αχτίδα του ήλιου. Καθισμένος λοιπόν, με κουμπωμένο το γιακά των άλλοτε επιθυμιών, το πουκάμισο της χαμένης μου νιότης… Στάζει […]
Ποίηση
Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης | Α, Ζωή!
del viver ch’è un correre a la morte Dante (Purg. 33. 54) Α, Ζωή! Πόσο κακοπαιγμένο έργο ήταν αυτό! Κι όμως δεν πάψαμε στιγμή με στόμφο (έτσι, εις πείσμα σου) να αλαλάζουμε πως παίξαμε όμορφα, σωστά και συνετά, πως δεν σκοτώσαμε την ολιγόπνοη ώρα μας λίγο πριν το σκοτάδι πέσει και μας θάψει. Πόσο κακόγουστο […]
Ελένη Παπαγεωργίου | Χιονοπόλεμος
Σκηνικό πολέμου σε 10 χαϊκού της απώλειας το μέτρημα χάνω στον χιονοπόλεμο κάτω απ’ τη γη κάθε ξαστεριά ψηλά στωικά πενθεί των αδελφών μας είναι το αίμα που τα λουλούδια βάφει το χιόνι πέφτει τ’ άψυχά τους σώματα και αγκαλιάζει σκίζουν το στήθος μοιραίες μητέρες και σπίτια γίνονται από μια σφαίρα να παίξουν με τον […]
Γρηγόρης Σακαλής | Ανθρώπινη ζωή
Σε τρώγλες σε τενεκομαχαλάδες ζουν οι άνθρωποι οι συνάνθρωποι μας χωρίς τρεχούμενο νερό χωρίς ρεύμα στο Ρίο, στο Σάο Πάολο κι αλλού στην Αφρική, βία και εγκληματικότητα επικρατούν, κάθε μέρα μπορεί να είναι η τελευταία κι εμείς έχουμε τα δικά μας προβλήματα δεν μπορούμε ν΄αγοράσουμε καινούριο αυτοκίνητο και βαρυγκομάμε σκεφτόμαστε τις διακοπές του καλοκαιριού να […]
Ηρώ Κάπα | Εκεί που δεν υπάρχει τίποτα
Για λίγο έκλεισαν τα μάτια τους και ξύπνησαν στα σύνορα μιας χώρας που δεν είχαν ξαναδεί. Κανένας απ’ τους δυο δε σκέφτηκε να μοιραστεί τη φρίκη, ώσπου κι αυτή ξεθάρρεψε και κάθισε κοντά τους. Κι έτσι ξανά κοιμήθηκαν κι ο ύπνος τους απόθεσε στα σύνορα μιας χώρας που ποτέ δεν υπήρξε. Εκεί θα ήταν ασφαλείς. […]
Δημήτρης Καρπέτης | Απεικόνιση
Η σάρκα αρνείται να πάρει αέρα ενσταλάζει ο φόβος. Εγκλωβισμένοι σε εγωισμούς επώδυνους μοχθούμε καθημερινά. Τα χέρια σφίξαν την καρδιά οι σάρκες ξεκόλλησαν φάνηκαν τα σημάδια της αιχμαλωσίας. Αφήνεσαι πάνω μου, αναστοχάζομαι το άγαρμπο κούρνιασμα, μια αναμόχλευση των συναισθημάτων. Διατρέχοντας το σώμα τόπο άγνωστο μετοικίζω μέσα σου. Οι ανάσες χρωματίζουν ανεξίτηλα τις στιγμές. Ξεμακραίνουν οι […]
Νίκος Κουβίδης | Ερωτευμένος έρωτας
Ασπρα πατήματα στο φως Στο στήθος μπλε κοχύλια Πλεμμένα ταχει τα μαλλιά Χωρίς φωνή στα χείλια Για δες καλέ μου και ξανθέ Πατήματα που χάνεις Στο μαύρο χώμα ο λογισμός Καημό στη σκέψη κάνει Για δες καλέ μου τα φτερά Πώς ταχεις πληγωμένα Και’χουν στα κόκκαλα κλωστές Που τρέχουνε το αίμα Τι χαρακωνεις την καρδιά […]
Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος | Αναπόφευκτο
αδύναμη εκβάλλομαι στη σκάλα με κούρασαν τα διαμερίσματα αναλώθηκα κατοικώντας με συνεπήραν οι όροφοι στους αντίλαλους των διαδρόμων συνέτριψα τ’ αφτιά μου στον ανελκυστήρα ερωτεύτηκα τον τοίχο του φρέατος στον ακάλυπτο απέρριψα προτάσεις ανήθικων συνειρμών εκπίπτω αδρανής δεν θα χρειάζεται να ‘σαι στο ισόγειο για να γίνουμε κάτι ακόμα κι αν η υπόσχεσή σου μείνει […]
Μαίρη Γ. Πράσατζη | Σε μια ρωγμή
Πάντα θα έρχεσαι σαν μια υπόσχεση που δεν μπορείς να λησμονήσεις Θα επιστρέφεις μέσα στη λήθη μου διασχίζοντας παράξενα λαγούμια Κρατώντας έναν πόνο για να μοιραστούμε Θα μου χαρίζεις το πιο μεγάλο κομμάτι μέσα απ’ τη σιωπή σου Κι όταν θα φεύγεις απ’ τη ρωγμή του χρόνου Δεν θα υπάρχει λύπη στη μέρα Ένα φως […]
Δημήτρης Καρπέτης | Εισπνοές
Απομονώνω τις στάλες της βροχής, κατανικώ το φόβο. Στο πηχτό σκοτάδι ηχούν βήματα μελαγχολικά επιπλέουν οι σκιές. Ακούσαμε τα μουρμουρητά πίσω από τους κέδρους, ένας αόρατος κυματισμός εισβάλλει μέσα μου. Η γεύση της ζωής νοτίζει το λαρύγγι. Αλήθεια αδιαμφισβήτητη το λαχάνιασμα για να βρω τις εισπνοές. Η αποθέωση της σάρκας φαντάζει πρόσκαιρη. Γαντζωμένη στα χέρια […]