Πώς κάνει φίλους τα πουλιά και σώμα δεν θυμάται Πώς την μαγεύει την ματιά Πώς στη βροχή κοιμάται Δεν ξέρει να παρακαλεί μήτε να λογαριάζει ξέρει μονάχα ν’αγαπά και το νερό ν’αγιάζει το αίμα του δεν το χαλά μήτε θα το χαρίσει μόνο παιδί σαν το ζητά Κι όποιος δεν προσκυνήσει Όποιος σταθεί στο θάνατο […]
Ποίηση
Νίκος Ι. Τζώρτζης | Δύο ποιήματα
TO ΤΡΙΟΛΕΤΟ TOY ΑΔΟΞΟΥ ΠΟΙΗΤH Θα ’θελα στίχους εχέμυθους να γράφω, να μην τους παίρνουν λόγια οι αναγνώστες, να μοιάζει ο καθένας με κλεισμένο τάφο· θα ’θελα στίχους εχέμυθους να γράφω, να με λένε σκοτεινό και κρυπτογράφο, σαν άλλους ποιητές της τέχνης μας γνώστες… Θα ’θελα στίχους εχέμυθους να γράφω, να μην τους παίρνουν λόγια […]
Tρία ποιήματα της Hilda Doolittle | Mετάφραση: Λίνα Φυτιλή
Καταιγίδα Ι. Συντρίβεσαι πάνω στα δέντρα σπας το κλαδί της ζωής το κλαδί είναι λευκό, το πράσινο διαλύθηκε- κάθε φύλλο είναι σκισμένο σαν τεμαχισμένο ξύλο. ΙΙ. Βαραίνεις τα δέντρα με μαύρες σταγόνες, στροβιλίζεσαι και συνθλίβεσαι: έχεις σπάσει ένα βαρύ φύλλο στον άνεμο- μια πράσινη πέτρα πετάγεται στροβιλίζεται προς τα πάνω και πέφτει. ΙΙΙ. Θραύσμα σαράντα […]
Δημήτρης Καρπέτης | Τέλεια μέρα
Μια μέρα ασήμαντη συμμετέχω στην αδράνεια. Αποσυντονίζομαι, μέσα μου κείτονται οι πόθοι, δεν αγγίζονται. Γύρω μου διαχύνονται οι αχτίδες του ήλιου, χαρακώνουν τους ίσκιους μας. Τα μάτια αναδύονται στην απεραντοσύνη. Η μυρουδιά της αχνή πολιορκεί την ανάσα μου. Συγκλονίζομαι, τρέμω ο σφυγμός της άρχισε να χτυπά μέσα στα χέρια μου… μια μέρα τέλεια. Ο […]
Γρηγόρης Σακαλής | Επάγγελμα
Δεν φταίω εγώ η δουλειά μου είναι να επιβλέπω τους συναδέλφους μου να τους επιτηρώ να με φοβούνται να απολύω όσους δεν πιάνουν τη νόρμα να έχω το ύφος του ανθρώπου του αφεντικού να είμαι ο πιο αντιπαθητικός στη δουλειά να μουρμουρίζουν όλοι πίσω μου μερικοί να με καταριούνται κιόλας δεν φταίω εγώ η δουλειά […]
Άγγελος Ερατεινός | Στο γαλάζιο στενό
Στου Θηβαίου το “γαλάζιο στενό” σκέψεις χιλιάδες απλωμένα ασπρόρουχα φιλιά στον άνεμο γιορτή του νου κορμιού αλλαξιά καθάρια Ο Άγγελος Ερατεινός γεννήθηκε στη Χίο το 1950 Ποιητικές συλλογές: Κινάθισμα (1982), της Καρδιώτισσας (1988), Το σκοτάδι πίσω (2017), στίχος με στίχο (2019)
Γιώργος Καφετζής | Θραύσμα αριθμού πρώτου
Ή αλλιώς, της φρουράς το φλουρί. Κάθε που η ημέρα τελείωνε, εγώ κινούσα νήματα και διέσχιζα δρόμους, ο τυχαίος περίπατος ενός στη μέθη εθισμένου. Ενώσαμε τελείες με γραμμές μα δεν καταλάβαμε τίποτα, εσείς νομίζω θα καταφέρετε καλύτερα. Ταξιδέψαμε πολύ στο χρόνο, λίγο παραπάνω ή λίγο παρακάτω από εσάς. Στο τέλος, στο χώρο, ανταμώσαμε. Σώζομαι σημαίνει […]
Στέλιος Ταλέβης | Δύο Παιδιά
~ για τον Ραγιάν απ’ το Μαρόκο, για τον Ανδρέα απ’ την Ελλάδα ~ Αποβάθρα τρένου. Φτερουγίσματα ακούγονται από ψηλά. Δύο αγόρια στέκονται και περιμένουν το ένα πλάι στ’ άλλο. Το ένα είχε μείνει πέντε μέρες σ’ ένα πηγάδι, και παρ’ όλες τις προσπάθειες του κόσμου για να το ανασύρει απ’ την παγίδα αυτή ο […]
Μαίρη Γ. Πράσατζη | Άνεμος Δεσμώτης
Σφυρίζει ο άνεμος και σαν αντίλαλος μακραίνει η φωνή του Κι ανακατώνει της σειρήνας το τραγούδι στα έρημα μουράγια και στα κρυφά της θάλασσας τα βάθη Ξεχύνεται σαν καλπασμός κι απότομα σωπαίνει Στου λογισμού δεμένος το κατάρτι με τα σχοινιά των πόθων μας σφικτά Κλείνω τʼ αυτιά μου στα ανθρώπινα τα πάθη Κι ορθώνομαι μπροστά […]
Νίκος Κουβίδης | Μάτια σύνορα
Πώς κάνεις τόπο του ουρανού σύρματα ματωμένα κόρες που σε γεννήσανε με χέρια απλωμένα Βάλε αγγέλους στις καρδιές φτερά που δεν πατάνε μάτια που δεν δακρύζουνε ψυχές που καρτεράνε Δώσε στο χέρι του χρυσού σίδερο να κρατήσει μαύρα μαντήλια που κεντά στο χώμα να τ’αφήσει Κερί ‘σαι και μην το ξεχνάς μια προσευχή που ανάβει […]