Ποίηση

Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από τότε Μπορεί δύο Δεν είμαι σίγουρη για τίποτα πλέον Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αυτό ήταν Τώρα έρχεται η καταστροφή Ξυπνάω πλένω τα δόντια μου βιαστικά Βάζω τα παπούτσια και κάθομαι με τις πιτζάμες στην καρέκλα μπροστά από την πόρτα Την περιμένω Περνάνε δέκα λεπτά ίσως μια ώρα Ακόμα τίποτα […]

Θυμάμαι τον πατέρα στο σπίτι να επιστρέφει με μια σακούλα χάρτινη στο δεξί χέρι μια μικρή χάρτινη σακούλα να χωρά μέσα τη ζωή για χέρια που άπλωναν και άγγιζαν αγάπη. Τον πατέρα τον θυμάμαι με ένα γαρίφαλο στο πέτο-μέσα του έκρυβε τους καημούς, σε εμάς δώριζε το κόκκινο του λουλουδιού μονάχα. Τον πατέρα τον θυμάμαι […]

Ψυχή που θάφτηκε στη γη  Σε πέντε θάλασσες κρατεί  Ένα κομμάτι του σπιτιού  Και ένα του βασιλικού  Για πες μας μάνα τι φορά  Στα δυο της χέρια τι βαστά  Σκοτάδι μέχρι το λαιμό  κι’ένα σταυρό για φυλαχτό  Στεφάνι για τον νικητή  Μα’ναι πολλοί και το κρατεί  Για πες μας μάνα πού κοιτά  Πού τρέχει και […]

Μια υπόνοια συνενοχής πλανάται για τα πεπραγμένα. Μορφή παραίτησης μοιάζει η απραξία, μια ψυχρότητα που ραγίζει την καρδιά. Αποτινάζω την δυσάρεστη αναμονή. Η αδιάκοπη ονειροπόληση ταράζει τη μορφή του προσώπου μας. Σε χαρτί φτηνό γράφω το θαυμασμό μου για μια ψυχή σπουδαία. Είχα προαναγγείλει ν’ αγωνιστώ σκληρά, για λίγα ψήγματα μαγείας. Να προσελκύσω την πνοή […]

Αναπάντεχα ήρθες μες στ’ όνειρό μου να με ψάξεις Να εκλιπαρήσεις τη δροσιά του βρεγμένου κάμπου μετά τη μπόρα Μπήκες με τη φλόγα της πιο όμορφης πανσέληνου με τη μυρωδιά της πιο μεθυστικής άνοιξης να με αναζητήσεις Κι ήσουν εκεί μέχρι το χάραμα με τα μάτια καθαρά σαν θάλασσες να περιμένουν Με την καρδιά σου […]

Αναδύθηκαν λόγια ανάρμοστα στα χείλια τα στεγνά. Απερίσκεπτα ανταλλάξαμε φιλιά ριψοκίνδυνα χάνοντας τη γαλήνη. Το αίσθημα κινδύνου αποκρυσταλλώνεται, διαφαίνεται στα βλέμματα μια επικείμενη απελευθέρωση. Έτσι εξαγοράζω τη ζωή, τις πιθανότητες της ευτυχίας προσφέροντας αγάπη. Αναζητώ καταφύγιο χαίρομαι την οικειότητα μαζί σου. Το αίμα σου κυκλοφορεί στα αγγεία μου , βυθίζομαι στη συνεχή ροή του.   […]

Μεσα σε βράχο, μάτια ζω Και πλένω την ζωή μου Δύο αλυσίδες παίρνουνε Το σώμα απ’την  ψυχή μου Τις μαύρες μέρες καίγομαι Τις άσπρες νύχτες βγαίνω Πέτρες νερό και χώματα Στα γόνατα μου σέρνω Φτιανω σαΐτα στο χαρτί Μια προσευχή της βάζω Μεσα στο στόμα του ουρανού Ασπρο καντήλι ανάβω Φεγγάρι μισοφέγγαρο Δρεπάνι για τ’ […]

Μείναν μονάχα οι ζωγραφιές μες σε περίτεχνες φτηνές, παλιές κορνίζες. Τα ωραία έπιπλα βαριές περάσαν θλίψεις – τώρα σκόνη· κι η μπαλαρίνα η κουρδιστή στο μπουντουάρ –την είχε φέρει ένας θειος, απ’ τη Σαγκάη, καπετάνιος· πεθαμένος κι αυτός από χρόνια– χορεύει μόνη. Το ’κονοστάσι σιωπηλό, σβηστό καντήλι. Στον καναπέ φυσάει αγέρας, στο ταβάνι συννεφιά, στο […]

Γιὰ τοὺς νεκρούς μας ἐμεῖς οἱ ζωντανοὶ εἴμαστε σὰν τοὺς πεθαμένους· μέσα στὴ μνήμη τους οὔτ’ ἕνας ἦχος τῆς ζωῆς μας δὲν δονεῖται, οὔτ’ ἕνα ἄγγιγμά μας, μία δική μας μυρωδιὰ δὲν νιώθεται. Γιὰ ἐμᾶς τοὺς ζωντανοὺς κι ὄχι γιὰ τοὺς νεκρούς μας ἐμεῖς οἱ ζωντανοὶ θρηνοῦμε, γιατί στὴ σιωπηλὴ ἀνυπαρξία τους δὲν ἔχει χῶρο […]

ΕΜΜΟΝΕΣ Εμμένω στη διαρκή διαύγεια. Εμμένω στην αγιοποίηση των ζωντανών. Εμμένω στον εξωραϊσμό της πολεοδομίας. Εμμένω στην αντιρρόπηση της αδράνειας. Εμμένω στη θέαση από τα κάτω. Εμμένω στα λόγια του Ντύλαν. Εμμένω στη νικοτίνη. Εμμένω στο περιεχόμενο. Εμμένω στην αντίδραση για ανάγκη και στην αναγκαία αντίδραση. Εμμένω στους φίλους μου. Εμμένω στα όμορφα κορίτσια. Εμμένω […]