Ποίηση

ξύλινες σιωπές βρίσκουν σπίτι βαθιά μου στήνω το αυτί στην πόρτα έχοντας έτοιμο ένα ευγενές “ποιος είναι” κάποτε συγχέω κοινές ηχητικές εξαπατήσεις όπως των μαλλιών μου και των νυχιών το μάκρεμα τη διαστολή των θερμικών σωμάτων ή τις σταλαγματιές από την τήξη κέρινων ομοιωμάτων διαφόρων ηλικιακών μου φάσεων με το προσδοκώμενο έξωθεν “Τακ” όπως και […]

Μου πέταξες κατάμουτρα την ομορφιά, μια προστριβή ερεθιστική που ολοένα θεριεύει. Σε δωμάτιο σκοτεινό συσσωρεύονται οι πόθοι. Απ’ το ταβάνι τα πάθη κρέμονται. Κρατώ τη γεύση σου στο στόμα μου, οι ανάσες ανακατεύονται. Ένα κρεσέντο ηδονής σκίζει τα κορμιά, η γλώσσα διατρέχει τη θηλυκότητα, υγραίνει τα αποκαμωμένα μέλη. Τα δάκτυλα περιδιαβαίνουν μ’ ανατριχίλες την εσοχή […]

Στεκόμουν πάνω απ’ τη πρόταση για ώρες Δεν μ’ ενδιέφεραν αυτή τη φορά όμως οι λέξεις Όλη την προσοχή μού ‘χε τραβήξει στο βάθος εκεί η τελεία Την κοιτούσα και παιδευόμουν: Άραγε τι να κρύβει αυτή η τελεία – η κάθε τελεία; Κι αν πρόκειται για ξεχωριστό αστέρα; Αν από κοντά δεν είναι μικρή και […]

Ενόσω είμαστε αγκαλιασμένοι ξεκίνησε να πέφτει ευεργετική βροχή. Τα σκέρτσα, οι γκριμάτσες και τα λόγια σου γλιστρούν στους ταμιευτήρες Τα χείλη αλληλοσφραγίζονται αλκαλικά. Η ένωση μας συμπορεύεται με φυσικά σημεία Φαινόμενα υδροδυναμικά. Το σώμα συγκλονίζεται κλαδοκορμόριζα, που θα ΄λεγε και ο ποιητής. Αποταμιεύει υλικό για τότε που θα λείπεις για το βαρύ χειμώνα της ψυχής. […]

Ο ορίζοντας στενεύει, η εσωτερική μου άβυσσος γυμνώνεται. Μια βροχή καταρρακτώδη έφερε τις σταγόνες της έξαψης. Ξεπεράσαμε τα όρια, το λίκνισμα της ζωής, δραπετεύοντας στην ομίχλη. Ντρέπομαι ,επαιτώ, χτυπώντας τα τοιχώματα της καρδιάς για λίγες πνοές. Ψάχνω στις τσέπες τα άστρα που μάζεψα εψές να στεφανώσω τη μορφή σου. Στα νωθρά δευτερόλεπτα που ακολουθούν ανοίγεται […]

I Η ΣΤΕΛΛΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟΝ ΚΙΜΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ( Οι τρεις σας) Πιστεύουν όμως πως το ξετραχιλισμένο αυτό γύναιο που παρουσίασαν, η γυναίκα που δεν θέλει να παντρευτεί για να ’χει το ελεύθερο να γλεντάει τη ζωή της, είναι ένας χαρακτήρας; Πιστεύουν πως η προσπάθειά της, η «πάλη» της να προασπίσει μια ανήθικη, μια διεστραμμένη ασυδοσία μπορεί […]

νευρώνων εμπειρία το ουράνιο τόξο κεριών συντονισμός του νου φωτός οι νεράιδες ατμός αλογόνων γοητεία κρατούν ραβδιά απ’ αστρικά πρωτεία στοχάσου η συνοχή διαθέσιμη στρατιά αποτελειώνεται ιώδης μύθος στα χαρτιά σ’ ισηγορίας νησί φύτρωσε εξόριστη λέξη μες το κεφάλι σύγνεφα γλιστρούν μονάχα αλλότριος καμβάς πλέει στο χάος λιμένας κραυγάζει ομοιόσταση της κιλοβατώρας πεθαίνει ο πλανήτης […]

Το αίμα ιριδίζον εκπνέει στις ακτές της θαλάσσης. Εκθέτουμε τη ζωή στα καλά και συμφέροντα. Οι θαμώνες του εφήμερου κόσμου λογοκρίνουν τα παθιασμένα λόγια. Τα μικροαστικά πρέπει κατασπαράσσουν την ομορφιά, την ρίχνουν στα υγρά κελιά της λήθης. Η επικείμενη απελευθέρωση της ανησυχεί τη συνάθροιση των απαθών. Δυο μάτια εκφραστικά απλοποιούν τις παράξενες λεπτομέρειες αναγεννούν τους […]

Η φτώχεια γενικεύεται αυξάνει η ανασφάλεια κι ο κόσμος δεν ξέρει τι να κάνει όλοι στρέφονται σε λύσεις ατομικές μα είναι μάταιο αυτό θέλει η κυρίαρχη λογική ο καθένας μόνος του όμως δεν βγάζει πουθενά η λύση είναι στη συλλογική προσπάθεια σ΄ένα ατσαλένιο εμείς που θα βάλει τον άνθρωπο στο κέντρο της ζωής της οικονομίας, […]