Ποίηση

Απ΄τα μικρά σου χρόνια πόνταρες σ΄αυτό ήσουν όμορφη και σ΄όλη σου τη ζωή το καλλιεργούσες έκανες ένα καλό γάμο ο έρωτας μπορούσε να περιμένει η αληθινή ζωή μπορούσε να περιμένει η ομορφιά όμως όχι ήταν εκεί κυρίαρχη καθόριζε τα πάντα είναι όμως παροδική κι όταν περάσει βρίσκεσαι προ εκπλήξεως μαζί μ΄αυτή φεύγουν και όλα τ΄άλλα […]

Μπροστά μου το μουχλιασμένο αστικό τοπίο και ψυχές ετοιμόρροπες. Ένα κομμάτι ελεύθερης ψυχής ονειροπολεί. Απαιτώ το φως και το θρόϊσμα του ανέμου. Το άρωμα των λουλουδιών με ζάλισε, οι θολές φωτογραφίες ξεψύχησαν, θάψαμε τις καρδιές. Την αυγή άρχισε η εποχή των τροπικών μουσώνων, βουτάω ασυνείδητα σε μια αγκαλιά, συναισθάνομαι το θρήνο των αρχαγγέλων. Αναιρώντας τα […]

Βράδιασε Βράδιασε τελικώς παραδόθηκαν αμαχητί οι διψασμένες ώρες στο σκοτεινό λουτρό της νύχτας Κάθε λάμπα που ανάβει τάφος φώτα νεκροθάφτες εκλιπουσών νοήσεων κι οι δικές μου ετοιμοθάνατες ριγούν σ’ εκείνο το δωμάτιο σ’ εκείνο το στρώμα που ποτέ δε φίλησα Υπόγειο ευρύχωρο και φοβισμένο φως λιγοστό κι ανίκανο δια παντός ντυμένο στα χρώματα της λύπης […]

Πέθανε κι ο Γιώργος έσβησε μια θάλασσα ολόκληρη ένα κύμα της ζωής Η απειλή του ολέθριου χρόνου ξυπνάει ξαφνικά μια τελευταία επιθυμία να δω τα γραπτά μου στον ουρανό να πάρω τη φωτογραφία μαζί μου κι ένα κομμάτι καθρέπτη ίσως και τα μάτια μου να βλέπω τον κάτω κόσμο από ψηλά μυρμήγκια και ανθρώπους κι […]

Τα στεγνά μου χείλη καταδυναστεύουν τα σφάλματα. Οι έρωτες χάθηκαν στα ψηλά χορτάρια του θανάτου, εκρηκτική η κραυγή τους. Ανταλλάσσουμε ματιές, εισπνέω την ηχώ τους. Τα μάτια ξεσκίζουν το πέπλο του χρόνου, θωπεύουν τα ανέγγιχτα, η ζωή ανθίζει στα κρυφά κοιλώματα της σάρκας. Καταγράφονται οι δονήσεις της καρδιάς, αναλαμπή ελπίδας μέσα στην καταχνιά των καιρών. […]

Ποιος έχει μάτια Κόκκινα Σε χρώμα να ανοίξει Πορφυροκόκκινα μαλλιά Στον ήλιο να αφήσει Άσπρο πετράδι στο λαιμό Κύκνου γειρτό στο σώμα Μαύρο της θάλασσας νερό Που γέννησε το χώμα Ξύλο που γύρισε τη γη Σ’αλώνι αφημένο Μια ζωγραφιά και ένας σταυρός Σε στάρι ματωμένο Πόσοι περνούν στο βλέμμα σου Και πόσοι σου γελάνε Κορμιά […]

Ωδή σε όλα τα ποιήματα που δεν έγραψα Σε φαντάζομαι να ξεπηδάς από τις σκέψεις μου να σε κρατώ για μόνο μια στιγμή και έπειτα να σε φυσάω μακριά να τριγυρνάμε σε μέρη που δεν αναγνωρίζω πλατείες γεμάτες κόσμο με δυνατή μουσική και στενά σοκάκια, αναπνέοντας μόνο τσιγάρο και βιβλία να πάλουμε σε ξένους ρυθμούς […]

I ΔΥΪΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ, Α’  Δυοῖν  Είμαι ή πληκτρολογούμαι;   II ΔΥΪΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ, B’  ( Fb ) Ἑκάτερος      Μπαίνω να σε βρω, πλήκτρο το πλήκτρο. Είσαι πάντα εκεί και με περιμένεις, μ’ αντί να μπω εγώ, πληκτρολογώ εμένα. Απλώνεις το χέρι και μ’ ένα κάποιο like, βάζεις το δάχτυλο εις τον τύπον των ήλων […]

Διάβηκε σκιαγραφικό τους δρόμους του κορμιού μου στα καπηλειά τους στάθηκε τους μέθυσους να δείξει θεράποντες ν’ αφουγκραστούν τις λέξεις τις τσεβδές τους   Άγγελος Ερατεινός. Χίος 1950. Με πτήσεις και πτώσεις/ στου Αιγαίου το φως/ στου Αιγαίου τη θάλασσα. Αιγαιόγλαροι οι παλμοί του.    

Τί κι αν το σπίτι που θωρείς ερήμωσε; Τί κι αν λογής ξερόχορτα το ζώσαν; Μη φοβηθείς, διαβάτη μου, και σίμωσε. Βρικόλακες ποτέ δεν το στοιχειώσαν. Τί κι αν τις νύχτες τάχα; κάποιοι είδανε στον κήπο άγριον ίσκιο κουρνιασμένο; Λαθέψανε και φόβο άδικα πήρανε: Είμαι εγώ που ακόμα περιμένω.   Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε […]