Ποίηση

au petit monsieur triste μέρος α’ κατάλαβε πως ήταν αργά όταν ψάχνοντας στον ονειροκρίτη για χειραψίες αναζητούσε μια δικαιολογία για τον χθεσινό ύπνο και το χέρι σου που κάτι θα σήμαινε έτσι λιανοκόκκαλο, τορνευτό ίσως λεφτά, μικροθανάτους, συνάντηση με πρόσωπα από το παρελθόν στο προσεχές, το σκέφτηκε απλώς γιατί φοβήθηκε που στη Βασιλίσσης Σοφίας, έξι […]

Με ξέφτια σύννεφα ο ουρανός τα δέντρα στην πλατεία γερασμένα ο Άγνωστος Στρατιώτης αγκυλωμένος αδιάφορος σε έναν έρωτα η χαραγμένη καρδιά στο άδειο παγκάκι   Ο  Άγγελος Ερατεινός γεννήθηκε στη Χίο το 1950. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Κινάθισμα (1982), Της Καρδιώτισσας (1988), Το σκοτάδι πίσω (2017),  Στίχος με στίχο (2019).  

Ανοίγοντας τα μάτια ψυχορραγώ, αδημονώ να κοιτάξω τον ίσκιο σου. Στα δέντρα κρύβονται τα φιλιά της αμαρτίας. Ανάστατος επιστρέφω στο χώρο του εγκλήματος, το σώμα ακίνητο προϊδεάζει τα κίνητρα. Έτοιμος να παραδοθώ σκουπίζω τη σκονισμένη σάρκα, αισθάνομαι τη στιλπνότητα του σώματος. Η ζωή στριμώχνεται ακόμα μέσα της. Στην επιφάνεια του δέρματος καταγράφηκαν τα στιγμιότυπα του […]

Λύτρωση τα βλέφαρά μου. Βαριά πέσαν στα μάτια μου. Σαν καρφωμένο κατάλευκο σεντόνι. Απ’ άκρη σ’άκρη . Ας μείνει εκεί. Όλα πρωτόγνωρα. Είμαι παντού. Σε καλντερίμια και ακροθαλασσιές. Κοράλλια διαλέγω στέμματα και φτιάχνω χρυσά πορτόνια. Απ’την αρχή με κτίζω. Και ο κόσμος μου, όλους τους χωρεί. Ακούραστος πια, ανέμους περπατώ. Άγονα βουνά οργώνω και θεριεύω. […]

Επάνω στο δεξί σταυρό Σε σώμα αφημενο Ασπρο κοράκι με χτυπά Βασιλικά ντυμένο Θε μου το αίμα που κρατώ Πώς να το μαρτυρήσω Μια προσευχή κι ένα κερί Πώς θα το πάρεις πίσω Ε μωρέ μαύρη κι άτυχη Πες μας για δεν πεθαίνεις Τρεις μέρες πάνω στο σταυρό Τρεις μέρες μας νηστεύεις Για δες τον […]

Καθισμένος στο λευκό στερέωμα μιας αιώρας Που κάποιοι αποκαλούν ζωή, μετάβαση, θάνατο και ανάσταση. Το σήμαντρο χτυπάει την ακριβή ώρα του θανάτου της φύσης, Ενώ, οι πρώτες πασχαλιές τρίβουν τις δροσάτες τους παλάμες στην πρώτη πρόβα αχτίδα του ήλιου. Καθισμένος λοιπόν, με κουμπωμένο το γιακά των άλλοτε επιθυμιών, το πουκάμισο της χαμένης μου νιότης… Στάζει […]

del viver ch’è un correre a la morte Dante (Purg. 33. 54) Α, Ζωή! Πόσο κακοπαιγμένο έργο ήταν αυτό! Κι όμως δεν πάψαμε στιγμή με στόμφο (έτσι, εις πείσμα σου) να αλαλάζουμε πως παίξαμε όμορφα, σωστά και συνετά, πως δεν σκοτώσαμε την ολιγόπνοη ώρα μας λίγο πριν το σκοτάδι πέσει και μας θάψει. Πόσο κακόγουστο […]

Σκηνικό πολέμου σε 10 χαϊκού της απώλειας το μέτρημα χάνω στον χιονοπόλεμο κάτω απ’ τη γη κάθε ξαστεριά ψηλά στωικά πενθεί των αδελφών μας είναι το αίμα που τα λουλούδια βάφει το χιόνι πέφτει τ’ άψυχά τους σώματα και αγκαλιάζει σκίζουν το στήθος μοιραίες μητέρες και σπίτια γίνονται από μια σφαίρα να παίξουν με τον […]

Σε τρώγλες σε τενεκομαχαλάδες ζουν οι άνθρωποι οι συνάνθρωποι μας χωρίς τρεχούμενο νερό χωρίς ρεύμα στο Ρίο, στο Σάο Πάολο κι αλλού στην Αφρική, βία και εγκληματικότητα επικρατούν, κάθε μέρα μπορεί να είναι η τελευταία κι εμείς έχουμε τα δικά μας προβλήματα δεν μπορούμε ν΄αγοράσουμε καινούριο αυτοκίνητο και βαρυγκομάμε σκεφτόμαστε τις διακοπές του καλοκαιριού να […]

Για λίγο έκλεισαν τα μάτια τους και ξύπνησαν στα σύνορα μιας χώρας που δεν είχαν ξαναδεί. Κανένας απ’ τους δυο δε σκέφτηκε να μοιραστεί τη φρίκη, ώσπου κι αυτή ξεθάρρεψε και κάθισε κοντά τους. Κι έτσι ξανά κοιμήθηκαν κι ο ύπνος τους απόθεσε στα σύνορα μιας χώρας που ποτέ δεν υπήρξε. Εκεί θα ήταν ασφαλείς. […]