Ποίηση

Επάκτιο γνώρισμα Απ’ τη σελήνη και δώθε τοπίο σαρωμένο αφήνει πίσω του το μανιασμένο ξεροβόρι· περάσαν οι σκολιοί καιροί, ξανάρθαν άλλοι. Άνευ τελετών και στα γρήγορα θάψαν τ’ αγάλματα. Απ’ τα μνήματα φύτρωσαν καρδιές της νοσταλγίας μπολιασμένες μ’ άνθη του λωτού, διψασμένες για χαμένες παραδείσους· καθίσαν οκλαδόν, ξεράσαν προσευχές, φτύσαν ποιήματα – τον κόσμο δέσαν […]

Το ένστικτο δεν δημιουργεί λανθασμένες εντυπώσεις. Ένας αόρατος κυματισμός αποσυντόνισε το αδιάφορο βλέμμα. Το χαμόγελό της πλανήθηκε στο δωμάτιο, απορρύθμισε την ηρεμία των κυττάρων. Ένοιωσα το ερέθισμα των διαφορών μας. Και μετά βασίλεψε η σιωπή, μόνο ο ήχος των φιλιών διαχέονταν στο πεδίο του έρωτα. Όλα τα βλέπει το φως, στον έρωτα τίποτα δεν πρέπει […]

«δεῖ δέ σε χαίρειν καὶ λυπεῖσθαι· θνητὸς γὰρ ἔφυς.» Εὐριπίδης, Ἰφιγένεια ἡ ἐν Αὐλίδι: 31-32 Σου είπα να μην την πιάνεις στο στόμα σου Χιλιοπαρακάλεσες τις λέξεις να σε πάρουν στη δούλεψή της· Είπες θα διαπρέψεις στο πλάι της: θα μάθεις την τέχνη της μοναξιάς Κι εκείνη σ’ έκλεισε στο καμαράκι να μετράς τις απουσίες […]

Ένα ξεραμένο τριαντάφυλλο στο πορτοφόλι ξεχασμένο. Άνυδρη γη η καρδιά που χάσκει διψασμένη. Απαρχή ενός δυνατού συναισθήματος η απρόσμενη εμφάνιση. Είδα τον εαυτό μου να καθρεφτίζεται στα σκούρα υγρά μάτια. Το βλέμμα έμεινε καρφωμένο πάνω της, αδέξιο και αμήχανο απέναντι στη θηλυκότητα. Αισθάνθηκα τον χτύπο της καρδιάς που έπαλλε δυνατά. Βρήκα την ηδονή που δεν […]

Ονοματικός προσδιορισμός Γεννήθηκα από το γαλάζιο Αιγαίο και ψήλωσα περισσότερο από τα ξεραμένα αγκάθια, προτού νιώσω την μυρωδιά από το θυμάρι του θαλασσινού αγέρα. Αρμένισα τη θάλασσα συντροφιά με γοργόνες στεφανωνένες με μέδουσες. Όταν πρωτάνοιξα τα παντζούρια μου, μια γάτα ακούμπησε τον λαιμό της στο παραθύρι μου κι ένα ζευγάρι σπουργιτιών διέκοψε με το τραγούδι […]

Ο παράξενος θόρυβος των πολύχρωμων πουλιών ανακατεύει τις σημειώσεις των καπεταναίων την ίδια στιγμή που οι μούμιες τους ανακατεύουν τα είδωλά μας στην επιφάνεια του νερού. Εμείς, ανήλικοι με υποτροφία στην περιπλάνηση, θέλουμε να ταξιδέψουμε δίχως να κοροϊδέψουμε κανέναν. Κι όμως, ο πυρετός της βροχής -γνωστός από τις αφηγήσεις ταξιδιωτών- τρομοκρατεί με το διαπεραστικό του […]

Με ταχείς δρόμους στάλθηκε το “κάτι τι” σου δώρημα έφτασε στην πόρτα μου στα πόδια μου ξεντύθηκε το περιτύλιγμά του                                             ολόσωμη μ΄ αγκάλιασε η αύρα της αγάπης   Ο  Άγγελος Ερατεινός γεννήθηκε στη […]

Εκ του προχείρου Πεθαμένες ώρες δεν ήθελε να πετάξει στο χαρτί. Τη παρθενιά του λευκού σεβόταν και μόνο ίχνη λινά κατάμαυρα (σαν το κατακάθι της μοίρας) άφηνε πότε- πότε να το διακορεύουν. * Λυπημένες λέξεις κι άλλες πιο λυπημένες. Κι όλη η θρηνωδία του κόσμου μπλέχτηκε στους στίχους του. Ανούσια μουσική μιας διάνοιας κενότατης. * […]

Χρυσάφι δεν λογίζονται Μήτε χαρές ζητάνε Ψυχές δεν ονειρεύονται Κι όμως ψυχές γεννάνε Για δες τον ηλιο μια φωτιά Κήπος σ’αυγης λιμάνι Της δύσης κόκκινο Πουλί Πρώτης πηγής στεφάνι Για δες τη θάλασσα ζωή που χει Στην αγκαλιά της Περπατητά στο κύμα της Χριστός το κοίταγμα της Πόσες ευχές γονάτισαν Στο άψυχο φεγγάρι Στόμα σε […]

Πέρα από τους ρυθμικούς ήχους της γης, τους δανεισμένους δρόμους και τις λεπτές, λεπτότατες γραμμές των αποστάσεών μας. Πέρα και πίσω απ΄ τα κομματιασμένα χέρια των ανθρώπων που σου ‘ταξαν κάτι, απλώς ξεχάσαν τι, πέρα, έτσι όπως ξέχασες κι εσύ έτσι όπως πια δεν έμεινε κανείς να σχηματίσει ένα τόξο με το δικό σου ώμο, […]