Ποίηση

Αλλάζω τα σεντόνια τρυφερά, ευπροσήγορα, για να το πω καλά ενώ η νύχτα μας επιστρέφει απ’ τις χαραμάδες δροσερή, υπόγεια, ορμητική όσο ξεστρώνω τα σκεπάσματα τα στρώνει ξανά τρίμματα από σένα εδώ κι εκεί, τακτοποιώ γύρω τους μην τα πειράξω, όπως τ’ άφησες εσύ (καρέκλα, τσιγάρα, δυο ποτήρια-ειδικά αυτά) τακτοποιώ γύρω απ’ την συστολή που […]

Μια ελαφρότητα προσποιητή στο βλέμμα, ένα συμβόλαιο ανάρμοστο για τους πολλούς, για το πλήθος που κρίνει και δικάζει, υπογράφτηκε στο κρεβάτι. Ο έρωτας μια ακατάσχετη έλλειψη τροφής μέσα της. Μόνη λογική διέξοδος η απόδραση από τα τετριμμένα. Μετά από χρόνια σιωπής δόθηκε προτεραιότητα στη ζωή, τα συρρικνωμένα συναισθήματα γιγαντώθηκαν. Έπαψε πια να προσπερνά τη ζωή […]

Τρία ποιήματα από την ποιητική συλλογή «Σχεδόν τίποτα» (εκδόσεις Ιωλκός, 2022), του Άλκη Παπαντωνίου.   ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑ[ΛΗΣΤΗΣ] Σεργιανίζοντας τόσα χρόνια σε κοσμικά λεξικά και κοινωνικές εγκυκλοπαίδειες αποφασίστηκε από εμένα σε απαρτία απατρία, να παραμείνω με λίγες λέξεις που κουδουνίζουν παιχνιδιάρικα στις τσέπες μου – καθεμιά έχει δύο όψεις και πολλές διαστάσεις. Άλλωστε οι καλοί […]

Άφωνη Καθώς με κόπο πήγαινε να στρώσει τα μαλλιά της, έμπλεκαν στα καλώδια που μπαίναν στον λαιμό της, αυτά που της αφαίρεσαν τον ήχο απ’ τον λόγο- κι όμως τα λόγια αντήχησαν σε τοίχους όλο άσπρο σα ν’ άφησαν μικρό λεκέ σ’ εκείνο το δωμάτιο.   Τζάκι λογαριασμοί που έληξαν προσάναμμα σπουδαίο χαζεύεις για ώρα […]

Αποκηρύσσω την πραγματικότητα φέρνω μέσα μου τους άλλους κόσμους. Η μουντάδα της λογικής και η νηφαλιότητα χάνονται. Παραβιάζω το χρόνο γίνομαι αόρατος. Η ανάγκη της σεμνότητας καταργείται, γλύφει το κορμί η υγρασία. Ένα κόμπιασμα σφίγγει την ανάσα, πότε θα σε ξαναδώ στα σύννεφα; Οι μικροδεσμεύσεις διέλυσαν το θαύμα της φύσης. Αναγνωρίζω το άρωμά σου όλα […]

Μια συνηθισμένη μέρα και σήμερα κοιτάζω έξω από το παράθυρο της κουζίνας πλένοντας τα πιάτα στο νεροχύτη. Δε συμβαίνει τίποτα έξω. Το απέναντι σπίτι ανακαινίζεται, από το καλοκαίρι. Μια ηλικιωμένη ζούσε εκεί, φύγαμε για διακοπές και όταν γυρίσαμε οι εργασίες είχαν ξεκινήσει. Με είχε καλέσει για καφέ ποτέ δεν πήγα, χάσιμο χρόνου έλεγα. Τώρα το […]

Κόκκινα μάτια τις νυχτιές του φόβου παλικάρια Σε σίδερα κι ακρογιαλιές του πόνου μαύρες φορεσιές Για δες λαέ ένα σταυρό που πάνω κάτω τρέχει Μήτε καρφιά στα χέρια του μήτε στεφάνι έχει Άγριο τριαντάφυλλο κρατεί γερά στο σώμα Νερό κι αγκάθια τρέχουνε στου στεναγμού το χρώμα Βγάνει φωτιά στα χείλη του πέτρα στο κοίταγμα του […]

Διασ-τροφή Περιφέρω ένα κεφάλι βαρύ, σε όλη την πόλη σαν τρόπαιο. “Αποτρόπαιο! “, λέν’οι γλώσσες οι κακές. “Αποτρόπαιο”! , λεν’ οι γλώσσες που μου’σκαβαν τον λάκκο σαν ψες. Ακούω φωνές, πολλές φωνές μαζεμένες. “Αποτρόπαιο!”, ζητωκραυγάζει το πλήθος. Το ίδιο πλήθος που πριν λίγο, μου ζητούσε να τους σώσω. Περιφέρω κεφάλια, κεφάλια βαριά, κεφάλια βιαστών. Βλέπω […]

έλα στο αγαπημένο μου μέρος να σου δείξω τα ελάφια που πίνουν το νερό και ξεδιψούνε κατά το πρώτο φως του ήλιου να δεις μονάχη σου πώς παίζουνε τα ζάρια τα παιδιά πώς τρέχουνε τα γέλια πώς γίνεται η χαρά ζωή κι ο πόνος σκέψη έλα στο αγαπημένο μου μέρος να σκύψουμε μαζί στον καθαρό […]

Καθώς αναδύομαι απ’ τα σωθικά σου στάζεις μέλι. Δέχθηκα με προθυμία τον ήχο του κορμιού σου τον αγκάλιασα. Η απαρχή μιας έλξης πλανιέται τη νύχτα. Βουτώ ξανά μέσα σου η διψασμένη γη άνθισε. Ξάγρυπνος καταπιάνομαι με την καρδιά μου, αποτινάσσω τα κοινότυπα. Την ώρα του πάθους οι θλιβερές εκφράσεις πέφτουν σε δυσμένεια. Κρατώ την ανάσα […]