Ποίηση

Ποιος έχει μάτια Κόκκινα Σε χρώμα να ανοίξει Πορφυροκόκκινα μαλλιά Στον ήλιο να αφήσει Άσπρο πετράδι στο λαιμό Κύκνου γειρτό στο σώμα Μαύρο της θάλασσας νερό Που γέννησε το χώμα Ξύλο που γύρισε τη γη Σ’αλώνι αφημένο Μια ζωγραφιά και ένας σταυρός Σε στάρι ματωμένο Πόσοι περνούν στο βλέμμα σου Και πόσοι σου γελάνε Κορμιά […]

Ωδή σε όλα τα ποιήματα που δεν έγραψα Σε φαντάζομαι να ξεπηδάς από τις σκέψεις μου να σε κρατώ για μόνο μια στιγμή και έπειτα να σε φυσάω μακριά να τριγυρνάμε σε μέρη που δεν αναγνωρίζω πλατείες γεμάτες κόσμο με δυνατή μουσική και στενά σοκάκια, αναπνέοντας μόνο τσιγάρο και βιβλία να πάλουμε σε ξένους ρυθμούς […]

I ΔΥΪΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ, Α’  Δυοῖν  Είμαι ή πληκτρολογούμαι;   II ΔΥΪΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ, B’  ( Fb ) Ἑκάτερος      Μπαίνω να σε βρω, πλήκτρο το πλήκτρο. Είσαι πάντα εκεί και με περιμένεις, μ’ αντί να μπω εγώ, πληκτρολογώ εμένα. Απλώνεις το χέρι και μ’ ένα κάποιο like, βάζεις το δάχτυλο εις τον τύπον των ήλων […]

Διάβηκε σκιαγραφικό τους δρόμους του κορμιού μου στα καπηλειά τους στάθηκε τους μέθυσους να δείξει θεράποντες ν’ αφουγκραστούν τις λέξεις τις τσεβδές τους   Άγγελος Ερατεινός. Χίος 1950. Με πτήσεις και πτώσεις/ στου Αιγαίου το φως/ στου Αιγαίου τη θάλασσα. Αιγαιόγλαροι οι παλμοί του.    

Τί κι αν το σπίτι που θωρείς ερήμωσε; Τί κι αν λογής ξερόχορτα το ζώσαν; Μη φοβηθείς, διαβάτη μου, και σίμωσε. Βρικόλακες ποτέ δεν το στοιχειώσαν. Τί κι αν τις νύχτες τάχα; κάποιοι είδανε στον κήπο άγριον ίσκιο κουρνιασμένο; Λαθέψανε και φόβο άδικα πήρανε: Είμαι εγώ που ακόμα περιμένω.   Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε […]

ξύλινες σιωπές βρίσκουν σπίτι βαθιά μου στήνω το αυτί στην πόρτα έχοντας έτοιμο ένα ευγενές “ποιος είναι” κάποτε συγχέω κοινές ηχητικές εξαπατήσεις όπως των μαλλιών μου και των νυχιών το μάκρεμα τη διαστολή των θερμικών σωμάτων ή τις σταλαγματιές από την τήξη κέρινων ομοιωμάτων διαφόρων ηλικιακών μου φάσεων με το προσδοκώμενο έξωθεν “Τακ” όπως και […]

Μου πέταξες κατάμουτρα την ομορφιά, μια προστριβή ερεθιστική που ολοένα θεριεύει. Σε δωμάτιο σκοτεινό συσσωρεύονται οι πόθοι. Απ’ το ταβάνι τα πάθη κρέμονται. Κρατώ τη γεύση σου στο στόμα μου, οι ανάσες ανακατεύονται. Ένα κρεσέντο ηδονής σκίζει τα κορμιά, η γλώσσα διατρέχει τη θηλυκότητα, υγραίνει τα αποκαμωμένα μέλη. Τα δάκτυλα περιδιαβαίνουν μ’ ανατριχίλες την εσοχή […]

Στεκόμουν πάνω απ’ τη πρόταση για ώρες Δεν μ’ ενδιέφεραν αυτή τη φορά όμως οι λέξεις Όλη την προσοχή μού ‘χε τραβήξει στο βάθος εκεί η τελεία Την κοιτούσα και παιδευόμουν: Άραγε τι να κρύβει αυτή η τελεία – η κάθε τελεία; Κι αν πρόκειται για ξεχωριστό αστέρα; Αν από κοντά δεν είναι μικρή και […]

Ενόσω είμαστε αγκαλιασμένοι ξεκίνησε να πέφτει ευεργετική βροχή. Τα σκέρτσα, οι γκριμάτσες και τα λόγια σου γλιστρούν στους ταμιευτήρες Τα χείλη αλληλοσφραγίζονται αλκαλικά. Η ένωση μας συμπορεύεται με φυσικά σημεία Φαινόμενα υδροδυναμικά. Το σώμα συγκλονίζεται κλαδοκορμόριζα, που θα ΄λεγε και ο ποιητής. Αποταμιεύει υλικό για τότε που θα λείπεις για το βαρύ χειμώνα της ψυχής. […]

Ο ορίζοντας στενεύει, η εσωτερική μου άβυσσος γυμνώνεται. Μια βροχή καταρρακτώδη έφερε τις σταγόνες της έξαψης. Ξεπεράσαμε τα όρια, το λίκνισμα της ζωής, δραπετεύοντας στην ομίχλη. Ντρέπομαι ,επαιτώ, χτυπώντας τα τοιχώματα της καρδιάς για λίγες πνοές. Ψάχνω στις τσέπες τα άστρα που μάζεψα εψές να στεφανώσω τη μορφή σου. Στα νωθρά δευτερόλεπτα που ακολουθούν ανοίγεται […]