Μια νύχτα μου ΄χες πει “Θα γίνω Batman και θα σε σώσω” “Κανείς δε μπορεί να σώσει κανέναν” ψιθύρισα καθώς σου χάιδευα τα μαλλιά Η μουσική των Radiohead ακουγόταν ενώ βυθιζόμουν στην αγκαλιά σου Σ’ είχα αγαπήσει και ίσως να είχα ήδη σωθεί Η Ρένα Λασπίτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα διαβάζοντας μανιωδώς και […]
Ποίηση
Ολυμπία Θεοδοσίου | Σκέψη στο άπειρο
Η σκέψη αρθρώνει το όνομά σου και βηματίζει πάνω στα χνάρια του, ζει κάθε εποχή του φεγγαριού κρυμμένη σε φωλιά λύκαινας, αγωνίζεται για να νικήσει τη χάση του χρόνου, η σκέψη αβοήθητη στον πυρήνα μιας ζούγκλας, -όπου μέσα της κρύβεται το διάφανο δέρμα σου- ξεδιψά μονάχα όταν αγγίζει εκείνα τα ελάχιστα λεπτά ζωής, που έκρυψες […]
Γρηγόρης Σακαλής | Κατάληψη του νου
Είναι φορές που λες κουράστηκα είναι στιγμές που νιώθεις τις δυνάμεις σου να μειώνονται ένα κενό σκεπάζει την ψυχή σου και σε τυλίγει η μοναξιά λες τότε για ποιόν αγωνίζομαι και τι θα πετύχω όταν τόσοι είναι προσκυνημένοι και τους έγινε η δουλοπρέπεια δεύτερη φύση όταν το κυρίαρχο αφήγημα έχει κάνει κατάληψη στο μυαλό τους […]
Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος | Δύο ποιήματα
– χωρίς – οι μέρες μεγαλώνουν και οι νύχτες κάτι συνέβη στις τροχιές η γη κουράστηκε κι επιβραδύνει ο άξονάς της λυγίζει λόγω αδράνειας μαζί του κι οι πλάτες μας κυρτώνονται οι πιο ευλύγιστοι θα γίνουν τέλειοι κύκλοι κάποιοι τοξωτές γέφυρες οι υπόλοιποι θα κοπούμε στα δύο ακόμα κι αν εφεύρουμε καινούργιες λέξεις για την […]
Αργύρης Λάκκας | Δύο ποιήματα
Προσευχή Ας μπούμε σε ένα λεωφορείο και ας κυνηγήσουμε τον ήλιο Ας πάμε με τα νερά της κατηφόρας Να αφήσουμε τη γη να μας καταπιεί Ας με ορίσουν το δρόμο ,για αλλαγή, τα ποδιά μου Κουράστηκα να είμαι εγώ ο κυβερνήτης του σώματος μου Κουράστηκα να ταξιδεύω παρέα με τη μοναξιά μου Έλα μαζί μου […]
Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος | Άτιτλο
Κάποτε νεροκουβαλητάδες ήταν οι ποιητές μας που με τη χούφτα τους δρόσιζαν τα διψασμένα στόματα· σήμερα μες στη μεταμοντέρνα οίηση του πρόσκαιρου και την τυραννίδα της κρόνιας παρακμής είτε νεκροί είτε περιφρονημένοι οι ποιητές τρίβουν νοσταλγικά τις χούφτες τους να ζεσταθεί μια ρανίδα της ψυχής μας. Χειμώνιασε ο τόπος μας και ασθενεί ο αγρός της […]
Νίκος Κουβίδης | Χρυσός Σταυρός
Σαν είσαι ένας και θεός Σε ουρανό Σε χώμα Μέσα στο Αλφα άυλος Μες στο Ωμέγα σώμα Δείξε μου σύννεφο χρυσό Αίμα να τρέχει με νερό Επανω στο παράπονο Φύτρωσε στεφάνι Βλέμμα που το κοίταξε Μάτια αιμοραγει Ποιος με την ανάσταση Άσπρο σώμα βάζει Ποιος με τους αγέννητους Αίμα καρτερει Σκαλοπάτια ολανθιστα Ο Καημός σας […]
Άννα Εμμανουήλ | Εν αρχή Ηδονή
Εν αρχή Ηδονή Κι αλήθεια γεννήθηκα. Εγώ, η απόκοσμη. Με τις χιλιάδες φωτιές στα μαλλιά μου. Η Αχειροποίητη Γυνή ηδονής και οδύνης. Σέρνω χιλιάδες γραμμές. Καμπύλες απαλές κυρτώνουν το σώμα μου. Λευκές υπάρξεις που κανείς δεν τις άγγιζε. Στεριά που μπορείς να έρθεις με το κύμα σου. Να ενωθείς με τα άδυτα. Να μυρίζεις αέναη […]
Μαριαλένα Ηλία | Δύο ποιήματα
Το Ανατρίχιασμα Μεγάλος ανοιχτός διάδρομος (ενός παλατιού). Άνθρωποι περπατάνε βιαστικά και αστόχαστα πάνω στα μάρμαρα και στις στιγμές που πέφτουν στο κενό- ανάμεσα στις φυλλωσιές μια συκιάς με ήλιο φθινοπωρινό και στα καινούρια μοκασίν (και αθόρυβα) παπούτσια τους. Εγώ, κάπου στην άκρη της εικόνας στέκομαι στη μέση και προσπαθώ να καταλάβω – οι σκιές από […]
Αλεξάνδρα Ελευθερίου | Γη και Ύδωρ
Σκηνοθετικές Λεπτομέρειες: ένα κορίτσι κάθεται στο κέντρο ενός λειψάνου γυμνό. Στην αγκαλιά των ορθωμένων κοκάλων∙ θυμίζουν το απολίθωμα κάποιου δεινοσαύρου, αλλά είναι ο σκελετός ενός ουρανοξύστη σαν Πύργος που μετά από μερικούς αιώνες τελικώς πέφτει. Αδυνατούμε να αναφέρουμε τις ακριβείς συνθήκες που καθόρισαν την πτώση. Μαντεύουμε από τα αποτελέσματα που μας κεντάνε σε κλασσικά εικονογραφημένες […]