Ποίηση

Σαν είσαι ένας και θεός Σε ουρανό Σε χώμα Μέσα στο Αλφα άυλος Μες στο Ωμέγα σώμα Δείξε μου σύννεφο χρυσό Αίμα να τρέχει με νερό Επανω στο παράπονο Φύτρωσε στεφάνι Βλέμμα που το κοίταξε Μάτια αιμοραγει Ποιος με την ανάσταση Άσπρο σώμα βάζει Ποιος με τους αγέννητους Αίμα καρτερει Σκαλοπάτια ολανθιστα Ο Καημός σας […]

Εν αρχή Ηδονή Κι αλήθεια γεννήθηκα. Εγώ, η απόκοσμη. Με τις χιλιάδες φωτιές στα μαλλιά μου. Η Αχειροποίητη Γυνή ηδονής και οδύνης. Σέρνω χιλιάδες γραμμές. Καμπύλες απαλές κυρτώνουν το σώμα μου. Λευκές υπάρξεις που κανείς δεν τις άγγιζε. Στεριά που μπορείς να έρθεις με το κύμα σου. Να ενωθείς με τα άδυτα. Να μυρίζεις αέναη […]

Το Ανατρίχιασμα Μεγάλος ανοιχτός διάδρομος (ενός παλατιού). Άνθρωποι περπατάνε βιαστικά και αστόχαστα πάνω στα μάρμαρα και στις στιγμές που πέφτουν στο κενό- ανάμεσα στις φυλλωσιές μια συκιάς με ήλιο φθινοπωρινό και στα καινούρια μοκασίν (και αθόρυβα) παπούτσια τους. Εγώ, κάπου στην άκρη της εικόνας στέκομαι στη μέση και προσπαθώ να καταλάβω – οι σκιές από […]

Σκηνοθετικές Λεπτομέρειες:  ένα κορίτσι κάθεται στο κέντρο ενός λειψάνου γυμνό.  Στην αγκαλιά των ορθωμένων κοκάλων∙ θυμίζουν το απολίθωμα κάποιου δεινοσαύρου, αλλά είναι ο σκελετός ενός ουρανοξύστη σαν Πύργος που μετά από μερικούς αιώνες τελικώς πέφτει. Αδυνατούμε να αναφέρουμε τις ακριβείς συνθήκες που καθόρισαν την πτώση. Μαντεύουμε από τα αποτελέσματα που μας κεντάνε σε κλασσικά εικονογραφημένες […]

Ανεβαίνω τα σκαλιά της ζωής όντας θνητός ακόμα. Τα πρωινά κοιτώ τις παρεκτροπές  να αργοσβήνουν. Οι βίαιες σκηνές εκτυλίχθηκαν κατά μήκος των μονοπατιών της ζωής. Η λαγνεία του σώματος κορδέλα κόκκινη τυλίγει τη σιωπή. Τ’ απωθημένα αγκάλιασαν τα καθιερωμένα.  Αγγίζω το καινούριο σώμα,  αγκιστρώνομαι στην ξαναμμένη σάρκα, ξεπλένω τα όνειρα με τα συναισθήματα μου. Η […]

I Το ιδεώδες ύψος: στο κιονόκρανο.   II ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΑΚΟΝ Τι περιπέτειες κι οι δικές σου! Τι τρικυμίες! Τα κύματα βουνά πρώτα στον καφέ σου και μετά στο ουίσκι, όπως τα ανακάτευες.   III Σκόνη, και κάθεται παντού, κάθε μέρα· όσα απ’ τα λόγια μας δεν εισακούονται.   Ο Νίκος Ι. Τζώρτζης κατάγεται από την […]

Απερισκεψία Τόσο άμυαλη, τόσο απερίσκεπτη σκόρπιζα το φρέσκο δάκρυ μου σε ανώφελες παιδικές τραγωδίες. Ήταν η ανυπόμονη λαχτάρα μου, η ασυγκράτητη προσδοκία μου να τρέξει ο χρόνος να με συναντήσει. Τώρα αναζητώ αυτό το ένα που έχασα για να με βρει το τρία, μπροστά σε δεκαετίες που όλα αλλάξαν τόσο γρήγορα. Σα μία καλοκαιρινή νύχτα […]

Ποιός μπορεί να μας περιγράψει με σιγουριά την πραγματικότητα οι υλιστές ή οι ιδεαλιστές; Μέσα στον υλισμό υπάρχει και το πνεύμα μέσα στον ιδεαλισμό υπάρχει και η ύλη δεν ξέρω ποιός έχει δίκιο ίσως να υπάρχει και μια τρίτη λύση που αγνοούμε το ανθρώπινο μυαλό έχει πολύ δρόμο ακόμη και άπειρες δυνατότητες που δεν φανταζόμαστε […]

Την κατατρύχει το κακό, που ανάβει τα φώτα στα δωμάτια του νου της ηλεκτροφόρα πλέγματα. Αυτό που φλογίζει τις κόρες των ματιών, βάφει ματαίως κόκκινο το ασπράδι και κάνει τις ζάρες σκληρές – ανυποχώρητες, πυρώνοντας τις κλειδαριές στους ναούς. Ενόσω μεγάλωνε μαζεύοντας τακτοποιούσε όλους τους θησαυρούς σ’ ένα κουτί, να το κλωσάει ως δράκαινα η […]

 Διαδρομή Εδώ ας σταθώ Στον γερασμένο τούτο κορμό της ελιάς Κι ως κλοπιμαίο του ήλιου να λένε οι νύχτες μου πως πέρασα από δω είδα απαρνήθηκα Αποχώρησα   The few people Γείραμε στο πληγωμένο φτερό του κύκνου κι αποδιώξαμε ό,τι θύμιζε την ιστορία και τα πάθη του Ανθρώπου Σε μια στιγμή παραφροσύνης πήραμε τη μεγάλη […]