Ποίηση

Η διάθεση μου είχε φτάσει στο ναδίρ και δεν μ΄έσωζε τίποτα ούτε το πιοτό ούτε το μανιώδες κάπνισμα ούτε τ΄αντικαταθλιπτικά πήγαινα κατά διαόλου ώσπου ένα βράδυ αργά σ΄ένα ψαγμένο μπαρ γνώρισα εκείνη φορούσε μαύρο τζιν παντελόνι κόκκινο μπλουζάκι μαύρο μπουφάν κάπνιζε άφιλτρα ήταν λιγάκι χύμα αλλά με την καλή έννοια έπινε σε λογικές δόσεις έλεγχε […]

Δυο μάτια μικραίνουν, αντιστέκονται στο φως των αναμνήσεων. Συνέβαινε παρά τη θέλησή της, η αίσθηση του ανικανοποίητου διαπότισε το σώμα. Στάθηκε γυμνή στον καθρέφτη να περιμένει τη νύχτα, η απόλυτη σιωπή με αιφνιδίασε. Απροστάτευτη βορά μπροστά στα μάτια μου, μια περιπλάνηση αργή σε κάθε μόριο του σώματος δώρο ζωής η προσμονή της. Η ομορφιά κάλπασε […]

Είναι σημάδι μιας γενιάς δυο χέρια αρματωμένα Βασιλικός που φύτρωσε στου αλατιού τη στέρνα Κρατά δυο χούφτες πέλαγο Δώρο στο χώμα κάνει Κοιτάζει μαύρο πέρασμα Χαίτη αλόγου βάνει Χτυπά στο στήθος του φωτιά Φερμελη άσπρη ξεδιψα Θωρεί τον ήλιο του γελα Φωνή στα μάτια του γεννά Θε μου τα μαύρα τα φορείς κάθε που θα […]

  Το μολύβι σταμάτησε ξαφνικά να γράφει. Πήγε να το πετάξει νευρικά. Τί να το κάνει πια ένα μολύβι που δε γράφει. Όμως, κι αυτός που επέμενε να γράφει ακόμα που χρησίμευε όταν ελάχιστοι τον διάβαζαν, προσέχοντας τα γραφτά του; Χαμογελώντας πικρά ανακατεύτηκε με τα θρύψαλα του ποτηριού που έπινε στον κάλαθο των αχρήστων.   […]

Ό,τι και αν συνέβη ήταν μια σειρά συμπτώσεων, τα γλυκά που αγόρασα το Σάββατο, στο σταυροδρόμι της παλιάς πόλης, εσύ που μπήκες μέσα σαν σύγκρουση και ένα μικρό σκληρό παγόβουνο, που στάθηκε για λίγο, μέσα σε ένα φλυτζάνι καφέ. Θυμάμαι ότι ήμουν έτοιμος να φύγω κρυφά, όταν ξαφνικά η πόρτα οπισθοχώρησε και ένα θλιμμένο αεράκι, […]

Αλλάζω τα σεντόνια τρυφερά, ευπροσήγορα, για να το πω καλά ενώ η νύχτα μας επιστρέφει απ’ τις χαραμάδες δροσερή, υπόγεια, ορμητική όσο ξεστρώνω τα σκεπάσματα τα στρώνει ξανά τρίμματα από σένα εδώ κι εκεί, τακτοποιώ γύρω τους μην τα πειράξω, όπως τ’ άφησες εσύ (καρέκλα, τσιγάρα, δυο ποτήρια-ειδικά αυτά) τακτοποιώ γύρω απ’ την συστολή που […]

Μια ελαφρότητα προσποιητή στο βλέμμα, ένα συμβόλαιο ανάρμοστο για τους πολλούς, για το πλήθος που κρίνει και δικάζει, υπογράφτηκε στο κρεβάτι. Ο έρωτας μια ακατάσχετη έλλειψη τροφής μέσα της. Μόνη λογική διέξοδος η απόδραση από τα τετριμμένα. Μετά από χρόνια σιωπής δόθηκε προτεραιότητα στη ζωή, τα συρρικνωμένα συναισθήματα γιγαντώθηκαν. Έπαψε πια να προσπερνά τη ζωή […]

Τρία ποιήματα από την ποιητική συλλογή «Σχεδόν τίποτα» (εκδόσεις Ιωλκός, 2022), του Άλκη Παπαντωνίου.   ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑ[ΛΗΣΤΗΣ] Σεργιανίζοντας τόσα χρόνια σε κοσμικά λεξικά και κοινωνικές εγκυκλοπαίδειες αποφασίστηκε από εμένα σε απαρτία απατρία, να παραμείνω με λίγες λέξεις που κουδουνίζουν παιχνιδιάρικα στις τσέπες μου – καθεμιά έχει δύο όψεις και πολλές διαστάσεις. Άλλωστε οι καλοί […]

Άφωνη Καθώς με κόπο πήγαινε να στρώσει τα μαλλιά της, έμπλεκαν στα καλώδια που μπαίναν στον λαιμό της, αυτά που της αφαίρεσαν τον ήχο απ’ τον λόγο- κι όμως τα λόγια αντήχησαν σε τοίχους όλο άσπρο σα ν’ άφησαν μικρό λεκέ σ’ εκείνο το δωμάτιο.   Τζάκι λογαριασμοί που έληξαν προσάναμμα σπουδαίο χαζεύεις για ώρα […]

Αποκηρύσσω την πραγματικότητα φέρνω μέσα μου τους άλλους κόσμους. Η μουντάδα της λογικής και η νηφαλιότητα χάνονται. Παραβιάζω το χρόνο γίνομαι αόρατος. Η ανάγκη της σεμνότητας καταργείται, γλύφει το κορμί η υγρασία. Ένα κόμπιασμα σφίγγει την ανάσα, πότε θα σε ξαναδώ στα σύννεφα; Οι μικροδεσμεύσεις διέλυσαν το θαύμα της φύσης. Αναγνωρίζω το άρωμά σου όλα […]