Ποίηση

Η στιγμή  Ιδιόμελη, χρονοβόρα· χάριν συντομίαςανακρούεται πια μόνο η επωδός. Το βίωμα  Ουσιαστικό και για μας, σαν της γραμματικής·κλίνεται κάθε φορά σύμφωνα μ’ άλλο αίσθημα. Η εικόνα  Τα χρώματα της καθαρά – εκτός του αίματοςκαι της βροχής για τους ερωτευμένους(τα συγχέουν με της μέθης και της μελωδίας αντίστοιχα):Ερωτική αχρωματοψία. Η μοναξιά  Λοιμογόνος παράγοντας· κίνδυνος πανδημίας. […]

Βουλιάζεις Είναι κάτι σάπια καράβια, με ολοκαίνουργια φώτα. Τα θαυμάζεις τη νύχτα. Το ξημέρωμα, μαζί τους βουλιάζεις.   Δίχως χάδι Οθόνες. Οι αναμνήσεις, δίχως χάδι. Προηγήθηκαν ταξίδια για μια selfie.   Για να φτάσουν απέναντι Έφτασαν στην άκρη της προβλήτας, μα συνεχίζουν και η προβλήτα γίνεται γέφυρα για χάρη τους, γι’ αυτά τα βήματα που […]

Αναγέννηση Δερύνειας Ο οδηγός του λεωφορείου μου λέει ότι το λεωφορείο φεύγει σε 10 λεπτά. Ο δάσκαλος της λογοτεχνίας μου έλεγε να κάνω τα κείμενά μου προσωπικά για να έχουν απήχηση στο ακροατήριο. Αλλά είναι δύσκολο να κάνεις ένα ποίημα προσωπικό όταν δεν είσαι ο εαυτός σου. Ο υπάλληλος στην τράπεζα με ρωτάει με απορία […]

Αυτό το φως που ξεπροβάλλει, ελπίδα φέρνει στην συννεφιά, για έναν αγώνα ανατέλλει, για όλου του κόσμου τα παιδιά. Αυτό το φως που ανασταίνει , την πλάση όλη στην σιγαλιά, θα γίνει ασπίδα να προστατεύσει απ΄ τού πολέμου την απονιά. Αυτό το φως που ανασαίνει, τις προσευχές μας απ΄ τήν καρδιά, είναι της Δίκης χρυσό […]

καλά τα λες η σκόνη στο πάτωμα είναι από τα πέρυσι τα πρόπερσι ξέρω και ‘γω πόσο δεν νοιάζομαι για τα περασμένα άλλωστε για να μη γλιστρώ στους χρόνους κινούμαι μόνο με αλυσίδες σου λέω το παρελθόν είναι σωματίδια όχι οφθαλμαπάτη γκαραντί μάγκα και πρόσεχε πού θα πατήσεις αν είσαι αλλεργικός ιδιαιτέρως στα φτηνά ποιήματα […]

Ο μεγαλύτερός μου φόβος δεν είναι να πεθάνω, αλλά να ζήσω χωρίς εσένα. Να κυλιέμαι στα μυρωδάτα σκαλοπάτια που καρτερούν τα ξένα τριαντάφυλλα στην καμπυλωτή αυλόπορτα της ανεμώνης και να ψιθυρίζω στο αυτί τους αχνόθαμπους γρίφους υποκόσμου. Ματίνα Δαραβάνη – Τρυφερά Ανασαίνω –Εκδόσεις Ιωλκός

Η διάθεση μου είχε φτάσει στο ναδίρ και δεν μ΄έσωζε τίποτα ούτε το πιοτό ούτε το μανιώδες κάπνισμα ούτε τ΄αντικαταθλιπτικά πήγαινα κατά διαόλου ώσπου ένα βράδυ αργά σ΄ένα ψαγμένο μπαρ γνώρισα εκείνη φορούσε μαύρο τζιν παντελόνι κόκκινο μπλουζάκι μαύρο μπουφάν κάπνιζε άφιλτρα ήταν λιγάκι χύμα αλλά με την καλή έννοια έπινε σε λογικές δόσεις έλεγχε […]

Δυο μάτια μικραίνουν, αντιστέκονται στο φως των αναμνήσεων. Συνέβαινε παρά τη θέλησή της, η αίσθηση του ανικανοποίητου διαπότισε το σώμα. Στάθηκε γυμνή στον καθρέφτη να περιμένει τη νύχτα, η απόλυτη σιωπή με αιφνιδίασε. Απροστάτευτη βορά μπροστά στα μάτια μου, μια περιπλάνηση αργή σε κάθε μόριο του σώματος δώρο ζωής η προσμονή της. Η ομορφιά κάλπασε […]

Είναι σημάδι μιας γενιάς δυο χέρια αρματωμένα Βασιλικός που φύτρωσε στου αλατιού τη στέρνα Κρατά δυο χούφτες πέλαγο Δώρο στο χώμα κάνει Κοιτάζει μαύρο πέρασμα Χαίτη αλόγου βάνει Χτυπά στο στήθος του φωτιά Φερμελη άσπρη ξεδιψα Θωρεί τον ήλιο του γελα Φωνή στα μάτια του γεννά Θε μου τα μαύρα τα φορείς κάθε που θα […]

  Το μολύβι σταμάτησε ξαφνικά να γράφει. Πήγε να το πετάξει νευρικά. Τί να το κάνει πια ένα μολύβι που δε γράφει. Όμως, κι αυτός που επέμενε να γράφει ακόμα που χρησίμευε όταν ελάχιστοι τον διάβαζαν, προσέχοντας τα γραφτά του; Χαμογελώντας πικρά ανακατεύτηκε με τα θρύψαλα του ποτηριού που έπινε στον κάλαθο των αχρήστων.   […]