Ποίηση

Δεν άντεχε άλλο σ’ αυτή την πρέσσα. – λέω για το δωμάτιο που μύριζε χαλασμένα φρούτα και μοναξιά. Ώρες – ώρες ένιωθε σφίξιμο στα πλευρά κι ένα στημόνι να σκαλώνει ανάμεσά τους. Έπαιρνε να στηλώνει τότε το βλέμμα καρφώνοντας το πάτωμα ώρες ολόκληρες, μέρες ολόκληρες κι η σκέψη του τριβότανε αργά – αργά στον πάτο […]

Φόρεσε τα γυαλιά του. Ήταν θαμπά. Τα σκούπισε στην μπλούζα του θάμπωσαν περισσότερο. Τα έπλυνε και πάλι ήταν θαμπά. Ίσως να μην ξεθαμπώσουνε ποτέ αφού αποφάσισε τους άλλους να κοιτά πίσω από τζάμια.   Ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος γεννήθηκα στον Πειραιά το 1978. Γράφει ποιήματα και έχει εκδόσει 8 ποιητικές συλλογές: «Τα παράταιρα» το 1997, «Κραυγές» […]

Μέσα στα δάση νυχτοπούλια πετούν κοπάδια στον ουρανό ο αρχηγός τους τα καθοδηγεί ο γέρο – διάολος μέσα στη νύχτα πάνε να πάρουν τις ψυχές για την κόλαση όσων κρίθηκαν αμαρτωλοί και πρέπει αιώνια να τιμωρηθούν είναι πανάρχαιο το σκηνικό και συχνά αυτό επαναλαμβάνεται μέχρι την εσχατιά του χρόνου.   Ο Γρηγόρης Σακαλής γεννήθηκε και […]

Παλιά φουρτούνα ξέβρασε του νου τα περασμένα. Ο κόσμος βουβός χάνεται στην ομίχλη των τροπικών. Στο υποτονικό φως των καιρών αστράφτουν οι συνοπτικές γιορτές της καρδιάς. Το πέπλο του χρόνου σκέπασε την αλήθεια, αποκαμωμένη βαριανασαίνει. Μια μάχη συνεχή με τις αυταπάτες που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή. Στη μυρωδιά της θαλασσινής αρμύρας φανερώνονται οι δυνατές […]

Η στιγμή  Ιδιόμελη, χρονοβόρα· χάριν συντομίαςανακρούεται πια μόνο η επωδός. Το βίωμα  Ουσιαστικό και για μας, σαν της γραμματικής·κλίνεται κάθε φορά σύμφωνα μ’ άλλο αίσθημα. Η εικόνα  Τα χρώματα της καθαρά – εκτός του αίματοςκαι της βροχής για τους ερωτευμένους(τα συγχέουν με της μέθης και της μελωδίας αντίστοιχα):Ερωτική αχρωματοψία. Η μοναξιά  Λοιμογόνος παράγοντας· κίνδυνος πανδημίας. […]

Βουλιάζεις Είναι κάτι σάπια καράβια, με ολοκαίνουργια φώτα. Τα θαυμάζεις τη νύχτα. Το ξημέρωμα, μαζί τους βουλιάζεις.   Δίχως χάδι Οθόνες. Οι αναμνήσεις, δίχως χάδι. Προηγήθηκαν ταξίδια για μια selfie.   Για να φτάσουν απέναντι Έφτασαν στην άκρη της προβλήτας, μα συνεχίζουν και η προβλήτα γίνεται γέφυρα για χάρη τους, γι’ αυτά τα βήματα που […]

Αναγέννηση Δερύνειας Ο οδηγός του λεωφορείου μου λέει ότι το λεωφορείο φεύγει σε 10 λεπτά. Ο δάσκαλος της λογοτεχνίας μου έλεγε να κάνω τα κείμενά μου προσωπικά για να έχουν απήχηση στο ακροατήριο. Αλλά είναι δύσκολο να κάνεις ένα ποίημα προσωπικό όταν δεν είσαι ο εαυτός σου. Ο υπάλληλος στην τράπεζα με ρωτάει με απορία […]

Αυτό το φως που ξεπροβάλλει, ελπίδα φέρνει στην συννεφιά, για έναν αγώνα ανατέλλει, για όλου του κόσμου τα παιδιά. Αυτό το φως που ανασταίνει , την πλάση όλη στην σιγαλιά, θα γίνει ασπίδα να προστατεύσει απ΄ τού πολέμου την απονιά. Αυτό το φως που ανασαίνει, τις προσευχές μας απ΄ τήν καρδιά, είναι της Δίκης χρυσό […]

καλά τα λες η σκόνη στο πάτωμα είναι από τα πέρυσι τα πρόπερσι ξέρω και ‘γω πόσο δεν νοιάζομαι για τα περασμένα άλλωστε για να μη γλιστρώ στους χρόνους κινούμαι μόνο με αλυσίδες σου λέω το παρελθόν είναι σωματίδια όχι οφθαλμαπάτη γκαραντί μάγκα και πρόσεχε πού θα πατήσεις αν είσαι αλλεργικός ιδιαιτέρως στα φτηνά ποιήματα […]

Ο μεγαλύτερός μου φόβος δεν είναι να πεθάνω, αλλά να ζήσω χωρίς εσένα. Να κυλιέμαι στα μυρωδάτα σκαλοπάτια που καρτερούν τα ξένα τριαντάφυλλα στην καμπυλωτή αυλόπορτα της ανεμώνης και να ψιθυρίζω στο αυτί τους αχνόθαμπους γρίφους υποκόσμου. Ματίνα Δαραβάνη – Τρυφερά Ανασαίνω –Εκδόσεις Ιωλκός