Ποίηση

Στον Παναγιώτη Ρώνη των υπερβορείων κελαρύζεις αρειμάνιος ύπνε –λάστιχο του χρόνου- τεντώνεις τεντώνεις τεντώνεις τα δάχτυλα και στίχος ογκώδης υψώνεσαι στη χορδή πνίγεσαι χάνεσαι μέσα σε φθόγγους- τατουάζ                      * θάλασσα πνίγεσαι στο στίχο, θάλασσα ανάσα στο στέρνο του χαρτιού· ούτε σημάδι ούτε ρημάδι δε σε […]

Έλαβα ακόμα ένα νιουζ λέτερ από τον πλανήτη Άρη, ψάχνουν οικόπεδα να στήσουν δήθεν νέο παράδεισο, κι εδώ στα μέρη μας ο έρωτας βασανισμένος χάνεται στα άσυλα κι ο θάνατος, σαν το ψωμί που κόβω, μοιράζεται δίχως να τελειώνει, όλοι παίρνουν το κομμάτι τους. Το σπίτι μου δεν έχει χέρια και κλειδιά, μα πάει καιρός […]

Αναμοχλεύω τα πιο κρυφά σημεία της ύπαρξής μου, ανακτώ την ισορροπία. Φορτωμένος με πόθους ακατέργαστους υποκύπτω στον εναγκαλισμό σε δυο μάτια λαίμαργα. Νεύματα προσμονής να διασχίσουμε τα επικίνδυνα. Οι ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά εμάς τους διερχόμενους. Έχεις χωθεί μέσα στους ώμους μου, μεταγγίζω το αίμα μου μέσα σου. Τα φώτα στην πλατεία μένουν σβηστά, δίπλα μας […]

Μνήμη Σ. Γαβριηλίδη Εκτυπωτικές μηχανές παλιοσίδερα Βιβλία σε χωματερές Τίτλοι εκτός κυκλοφορίας Ανέστιοι, κοπιώντες γραφιάδες Τι ζητάς εσύ τώρα στην αγορά; Κοίταξε ποιοι χορεύουν στις προθήκες Το πανδοχείο των λέξεων αδειάζει Ότι δεν πουλά, δεν υπάρχει Θα επιβιώσει όποιος τη μνήμη του αντέξει Τι ζητάς εσύ τώρα στην αγορά; Ανάμεσα σε μεταβαλλόμενες βεβαιότητες Αναδυόμενες πανδημίες […]

Σε είδα να γεννιέσαι στο συρτάρι της ντουλάπας
 τα μαύρα περιγράμματα γύρω από τα κλειστά μάτια
 σου έδιναν την όψη μοτοσικλετιστή πιλότου. 
Έζησες σε κάθε σημείο του σπιτιού, του κήπου, της καρδιάς μου ώσπου ξαφνικά κουράστηκες κράτησες τα μάτια ανοιχτά κι αρνήθηκες να τα κλείσεις ξανά. Σε παρακάλεσα να μείνεις επέμεινες όμως στο φευγιό 
ξεκουρδίστηκες έπαψε […]

Χρόνια πουλιά που φύγατε Χρόνια μακριά κι αν πάτε Χώμα νερό και άσπρο φως Μες στην καρδιά μου θα ‘στε Έρωτα δυο λευκά φτερά Νόστος Κορμιά και άνθη Έρωτα άλικο φιλί Στο μάγουλο μου δάκρυ Ελπίδα μάνα προσευχή Δυο Βλέφαρα κλεισμένα Ελπίδα μάτια του ουρανού Σε χέρια μυρωμενα Και συ καημέ ολοχρυσε Μες στην ψυχή […]

Δεν άντεχε άλλο σ’ αυτή την πρέσσα. – λέω για το δωμάτιο που μύριζε χαλασμένα φρούτα και μοναξιά. Ώρες – ώρες ένιωθε σφίξιμο στα πλευρά κι ένα στημόνι να σκαλώνει ανάμεσά τους. Έπαιρνε να στηλώνει τότε το βλέμμα καρφώνοντας το πάτωμα ώρες ολόκληρες, μέρες ολόκληρες κι η σκέψη του τριβότανε αργά – αργά στον πάτο […]

Φόρεσε τα γυαλιά του. Ήταν θαμπά. Τα σκούπισε στην μπλούζα του θάμπωσαν περισσότερο. Τα έπλυνε και πάλι ήταν θαμπά. Ίσως να μην ξεθαμπώσουνε ποτέ αφού αποφάσισε τους άλλους να κοιτά πίσω από τζάμια.   Ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος γεννήθηκα στον Πειραιά το 1978. Γράφει ποιήματα και έχει εκδόσει 8 ποιητικές συλλογές: «Τα παράταιρα» το 1997, «Κραυγές» […]

Μέσα στα δάση νυχτοπούλια πετούν κοπάδια στον ουρανό ο αρχηγός τους τα καθοδηγεί ο γέρο – διάολος μέσα στη νύχτα πάνε να πάρουν τις ψυχές για την κόλαση όσων κρίθηκαν αμαρτωλοί και πρέπει αιώνια να τιμωρηθούν είναι πανάρχαιο το σκηνικό και συχνά αυτό επαναλαμβάνεται μέχρι την εσχατιά του χρόνου.   Ο Γρηγόρης Σακαλής γεννήθηκε και […]

Παλιά φουρτούνα ξέβρασε του νου τα περασμένα. Ο κόσμος βουβός χάνεται στην ομίχλη των τροπικών. Στο υποτονικό φως των καιρών αστράφτουν οι συνοπτικές γιορτές της καρδιάς. Το πέπλο του χρόνου σκέπασε την αλήθεια, αποκαμωμένη βαριανασαίνει. Μια μάχη συνεχή με τις αυταπάτες που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή. Στη μυρωδιά της θαλασσινής αρμύρας φανερώνονται οι δυνατές […]