Ποίηση

Αναίτιος ο αφορισμός σου. Μια άδεια ψυχή με ανδριάντες κορυφές, αντάμα. Φόβητρο η σιδεροδεμένη όψη τους. Μα εγώ, ξύλινο κάτοπτρο με άναρθρη φωνή. Κι όλα τα μέσα μου ,άναρχα βαλμένα. Με σκέψεις σάρκες. Οι κόρες του Διονύσου καταφθάνουν, με άκρατο οίνο στις αγκάλες τους . Δούρειος ίππος στην κερκόπορτα μου. Ψυχής βάλσαμο. Ξαφνικό χωρατό η […]

Στου παραδείσου το στενό Άγγελοι δεν πετάνε Μαύρα κουρέλια το κρατούν και σ’ άσπρο φως γυρνάνε Μήτε θεός τους κυβερνά μήτε Χριστό κοιτάνε μονάχα αγγελόσταλτα λόγια καρδιάς φυλάνε Του παραδείσου το στενό χρυσό σταυρό δεν ξέρει μόνο από ξύλο σκαλιστό με του καημού το χέρι Σαν θες να πας να μοιραστείς μαζί τους να συνάξεις […]

Ο αέρας σέρνει την επιβίωση για μια μέρα ακόμα. Μέσα απ’ τις ρωγμές των χειλιών, απ’ τις γεύσεις των φιλιών η ψυχή αυτονομείται. Σαν αποδημητικό φεύγει σε άγνωστο προορισμό, επέλεξε να ζει στα ανεκπλήρωτα. Μέσα στη σκόνη του χρόνου πάνω στο σώμα μου συλλέγω τα δακτυλικά σου αποτυπώματα. Ανακτώ την ισορροπία μου, στο λιγοστό φεγγάρι […]

Ενοικιάζεται Πέρασα χθες –τυχαία;– κάτω απ’ το μικρό δυαράκι που μόλις δυο μήνες πριν είχα ξενοικιάσει. Στην αρχή κοίταξα την παλιά είσοδο της ακόμη πιο παλιάς πολυκατοικίας και είδα τον εαυτό μου νέο να μπαίνει μέσα κι έπειτα αστραπιαία κοίταξα στον τρίτο όροφο που ήταν το παλιό μου σπίτι με το μικρό μπαλκονάκι. Δεν είχα […]

ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΥΑ Κάθε πολύτροπος γυναίκα που επεξεργάζεται τα δέρματα, για να εξαφανίσει την αλήθεια, καταλήγει στη θάλασσα. Εκεί, συμπυκνώνει το λίγο με το υπερβατικό. Εκεί, στο πηγάδι του παρελθόντος πνίγει του μελλοντικού της παιδιού την κούνια. Εκεί, ανεβάζει απροκάλυπτα την ιδεατή της ματιά. Εκεί, αποδεσμεύει το κήτος συμπαγές στο απόκοσμο. Εκεί, επιστρέφει άτεγκτος στην […]

Κάποιες φορές αισθάνομαι την ανάγκη να επιστρέψω πίσω στις πηγές μου σ΄αυτούς που χρωστάω πολλά σ΄αυτούς που έγραψαν πριν από μένα και είναι παραδείγματα φώτα λαμπερά δάσκαλοι πνευματικοί. Όλοι έχουν δασκάλους κανείς δεν είναι εντελώς αυτοδίδακτος ο καθένας από κάπου ξεκίνησε κι ύστερα πήρε τον δικό του δρόμο έφτιαξε το δικό του όνειρο και συνεχίζει […]

I Το σκοτάδι δεν ήταν ακόμα βαθύ· ήταν το σκοτάδι μιας μέρας που αρρώστησε νωρίς. Άκουσα έναν ήχο· δεν ήξερα αν ήτανε κλειδιά μασούρι ή αρμαθιά από κόκκαλα. Δεν ήξερα ποιον να ρωτήσω. Ήταν η βροχή. Το κεφάλι μου όλο ήταν ένα μαύρο σύννεφο, πυκνό. Δεν είχα πια κανένα κέντρο. Ήμουν μια καθαρή συσσώρευση και […]

Στα χάσματα του γυμνού σου κορμιού το πεπρωμένο μεταλλάσσεται, η ψυχή χρωματίζεται. Στο άπειρο του χρόνου τεμαχίσαμε τον εαυτό μας σε κομμάτια, τα ανταλλάξαμε στα σεντόνια της σφοδρής επιθυμίας. Στη θολερή φυλλωσιά του συναισθήματος σμιλεύω τα ακρωτηριασμένα μέλη σου. Η αληθινή έλξη τρεμουλιάζει το περίγραμμα του σώματος. Η υπερένταση που κανείς δεν έλαβε υπόψιν αυλακώνει […]

Σφραγιδοφυλάκιον (Περιγραφή σφραγίδων και σφραγισμάτων) I Μινωική σφραγίδα από τον Γουλά Κριτσάς Ένα τείχος ψήλο, χωρίς ανοίγματα, ορίζει και χωρίζει την εικόνα στη μέση. ( Ποιο το απέξω, ποιο το από μέσα; Είσαι απέξω ή από μέσα; ) II Σχέδιο τρίπλευρης σφραγίδας α΄ Κάτω από ένα θόλο βαθύ και σκοτεινό χωρίς ανοίγματα, μονάχα πολλές αστερόσχημες […]

Λίγα Λόγια σε Κάποιον που Πενθεί Έφτασε η ώρα που τα λόγια μου δεν έχουν κάτι να σου πουν. Δεν θα μιλήσω. Μοναχά θα καθίσω εδώ, δίπλα σου ή λίγο πιο πέρα και θα τραβήξω τις κουρτίνες απ’ το παράθυρο- για να βλέπουμε τ΄αστέρια που βγαίνουν κάθε βράδυ ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να […]