Ποίηση

Την άλυσο, την άλυσο/ως πότε δέσμιο κορμί θα αντέξεις;/ Στο Φαληράκι απόψε /η φεγγαράδα σ’ ανασταίνει, λες /κι ο ουρανός στη ζωή κι άλλη φορά μας φέρνει! Δεν ακούεται ούτ’ ένα κύμα εις την έρμη ακρογιαλιά λες και η θάλασσα κοιμάται μες στης γης την αγκαλιά ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ Ποιοι είναι αυτοί που βυθίστηκαν στο ακροθαλάσσι […]

Έρημος γράφω την ερημιά της λέξης που δεν γράφεται Ας με διαβάζεις χωρίς πλοκή να ψάχνεις χωρίς το τέλος Μόνο το σώμα το μόνο σώμα ξέρει σώμα πως μένεις Ποιο σάρκας κεντρί ποτίζει τα δάχτυλα μ’ άγριο μέλι; Τέμπερα υγρή γυμνό κορμί που λειώνει σαν καλοκαίρι Στου βλέμματός σου τα διάφανα βάθη Νάρκισσοι μάτια Τ’ […]

Η Ζήλια Η ζήλια μια Μήδεια που επιβάλλεται στον έρωτα μονοπωλειακά εκεί είναι όλη η δράση του όσο θέλει περιέργη όσο θέλει υποχόνδρια της ηρεμίας με απορίες που πεινούν με οδοιπορικά ψυχής αθροισμένα στις προ΄υ΄ποθέσεις κάποιου υπερπαρέχεται τί να τον κάνεις τον εαυτό απόλυτο στη σεμνότητας κάποιας αγάπης στυμμένο στις ανέσεις της μακαριότητας σημαντικό να […]

Οι αναζητητές ενός ιδεατού κόσμου οδοιπορούν σε μελωμένα μονοπάτια ονειρικών παραστάσεων. Απόκοσμα εκφράζουν σύνεση, λουσμένοι στην πυρετώδη θάλασσα. Νεκρικά προσωπεία πάγου, διάτρητα από ανήσυχα σταγονίδια βροχής. Στόμα ξεχειλίζει μυστικά, εκστατικό στην ομολογία του οράματος, που υφαίνεται στα ταραγμένα νερά μιας πηγής. Βουβοί και πλανεμένοι στα ιλαρά κλίματα, με φόντο έναν απέραντο γκρι ουρανό.     […]

Αναίτιος ο αφορισμός σου. Μια άδεια ψυχή με ανδριάντες κορυφές, αντάμα. Φόβητρο η σιδεροδεμένη όψη τους. Μα εγώ, ξύλινο κάτοπτρο με άναρθρη φωνή. Κι όλα τα μέσα μου ,άναρχα βαλμένα. Με σκέψεις σάρκες. Οι κόρες του Διονύσου καταφθάνουν, με άκρατο οίνο στις αγκάλες τους . Δούρειος ίππος στην κερκόπορτα μου. Ψυχής βάλσαμο. Ξαφνικό χωρατό η […]

Στου παραδείσου το στενό Άγγελοι δεν πετάνε Μαύρα κουρέλια το κρατούν και σ’ άσπρο φως γυρνάνε Μήτε θεός τους κυβερνά μήτε Χριστό κοιτάνε μονάχα αγγελόσταλτα λόγια καρδιάς φυλάνε Του παραδείσου το στενό χρυσό σταυρό δεν ξέρει μόνο από ξύλο σκαλιστό με του καημού το χέρι Σαν θες να πας να μοιραστείς μαζί τους να συνάξεις […]

Ο αέρας σέρνει την επιβίωση για μια μέρα ακόμα. Μέσα απ’ τις ρωγμές των χειλιών, απ’ τις γεύσεις των φιλιών η ψυχή αυτονομείται. Σαν αποδημητικό φεύγει σε άγνωστο προορισμό, επέλεξε να ζει στα ανεκπλήρωτα. Μέσα στη σκόνη του χρόνου πάνω στο σώμα μου συλλέγω τα δακτυλικά σου αποτυπώματα. Ανακτώ την ισορροπία μου, στο λιγοστό φεγγάρι […]

Ενοικιάζεται Πέρασα χθες –τυχαία;– κάτω απ’ το μικρό δυαράκι που μόλις δυο μήνες πριν είχα ξενοικιάσει. Στην αρχή κοίταξα την παλιά είσοδο της ακόμη πιο παλιάς πολυκατοικίας και είδα τον εαυτό μου νέο να μπαίνει μέσα κι έπειτα αστραπιαία κοίταξα στον τρίτο όροφο που ήταν το παλιό μου σπίτι με το μικρό μπαλκονάκι. Δεν είχα […]

ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΥΑ Κάθε πολύτροπος γυναίκα που επεξεργάζεται τα δέρματα, για να εξαφανίσει την αλήθεια, καταλήγει στη θάλασσα. Εκεί, συμπυκνώνει το λίγο με το υπερβατικό. Εκεί, στο πηγάδι του παρελθόντος πνίγει του μελλοντικού της παιδιού την κούνια. Εκεί, ανεβάζει απροκάλυπτα την ιδεατή της ματιά. Εκεί, αποδεσμεύει το κήτος συμπαγές στο απόκοσμο. Εκεί, επιστρέφει άτεγκτος στην […]

Κάποιες φορές αισθάνομαι την ανάγκη να επιστρέψω πίσω στις πηγές μου σ΄αυτούς που χρωστάω πολλά σ΄αυτούς που έγραψαν πριν από μένα και είναι παραδείγματα φώτα λαμπερά δάσκαλοι πνευματικοί. Όλοι έχουν δασκάλους κανείς δεν είναι εντελώς αυτοδίδακτος ο καθένας από κάπου ξεκίνησε κι ύστερα πήρε τον δικό του δρόμο έφτιαξε το δικό του όνειρο και συνεχίζει […]