Ποίηση

Κάποιες φορές μου επιτρέπονται ελάχιστα μικρές απολαύσεις όπως λόγου χάριν να αγναντεύω τον ήλιο χωρίς να είναι θολό το τοπίο από την κάπνα της φωτιάς που έβαλε ο συνήθης οικοπεδοφάγος ενώ οι επαΐοντες αυτοσυγχαίρονται για τις αλλεπάλληλες αποτυχίες τους. Ρωτάω για τα νέα από το μέτωπο και συ εξακολουθείς να στριφογυρίζεις αδιάφορα αναμασώντας ξανά και […]

Πέφτει ο ήλιος, χρώματα του χύνονται στο δρόμο στη Σαντορίνη σούρουπο ν’ αναπαυθεί το άσπρο   Ο  Άγγελος Ερατεινός γεννήθηκε στη Χίο το 1950. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Κινάθισμα (1982), Της Καρδιώτισσας (1988), Το σκοτάδι πίσω (2017),   Στίχος με στίχο (2019), Ενδοχώρας Αμάραντα (2023).  

Ο απογευματινός ήλιος λίγο-λίγο με εγκαταλείπει, οι άσπρες πέτρες του καλοκαιριού, ένα κομμάτι πεταλούδες, ένα νεκρό κοχύλι, ένας αιώνας ανάμεσα στο σώμα και την σκέψη σου, μέσα σε ένα ψάρι που κολυμπάει ανάποδα. Μεγάλες μέρες με κομμάτια ζέστης στο αφόρητο τραγούδι των πουλιών, Η ηρεμία των κυμάτων στον βασιλικό μαζί με τα γεράνια, τα ματιά […]

  Κοιμάσαι πάντα με πόρτα ξεκλείδωτη, λείπουν οι κλέφτες· κι ο Χάρος μπαίνει μόνο από τις χαραμάδες Σαύρες κι αράχνες φωλιές χτίζουν στις πέτρες του σπιτικού μας· σιμά δειπνούν στο τζάκι σαν παλιοί συγκάτοικοι Μετράς τη μέρα στα δυο ηλιοτρόπια που ‘χεις για μάτια· και στ’ όνειρό σου βλέπεις να σε μετρά η μέρα Απ’ […]

Το βεβαρημένο παρελθόν συμμερίζεται το παρόν. Επιμένω να κωπηλατώ στα αζήτητα των συναισθημάτων, εύθραυστος να κρέμομαι απ’ τα χείλια σου. Με ριγμένο στους ώμους το πανωφόρι των αναμνήσεων αγναντεύω τους χειμώνες. Τις ατέλειωτες νύχτες ντύνω το σώμα με το ρίγος σου. Οι αχόρταγες σάρκες κούμπωσαν, η ολοκλήρωση χαράσσεται στα βλέμματα, δεν χρειάζονται δυσνόητες λέξεις. Απόψε […]

Στόμα φενάκη σε κρατά μαύρη κλωστή σε δένει κίβδηλο χρόνο μαρτυράς τη χαρμολύπη σέρνεις Για δες πανιά που φεύγουνε ευχές τα καρτεράνε Σ’ αλόγου πόδια στέκονται μα χώμα δεν πατάνε Άφατο σώμα σε θωρεί Καρδιά καρδιάς ζητάει Κέρινη φλόγα πάλευκη στα μάτια σου κρατάει Βγάλε τ’ αγκάθια απ’ την ψυχή Δώσε στο άχραντο φιλί Φιλί […]

Φουρτουνιασμένη ψυχή βιώνεις την πυρά, την κόλαση όταν τα κίνητρά τους είναι αμφίβολα και όλα είναι πιθανά όταν η μοναξιά σε πνίγει νύχτα και μέρα οι σκέψεις γίνονται φαντάσματα παίρνεις τους δρόμους τρομαγμένη ξορκίζεις τους δαίμονες σου που μοιάζουν άνθρωποι κοιτάς πίσω σου το χθες πληγές ένα σωρό το σήμερα καραδοκεί το μέλλον σου γυρνάει […]

Nιώθω μια θλίψη ασήκωτη να με πλακώνει σα τσουβάλι και οι ώμοι μου πολύ μικροί να την αντέξουν. στο βυθό της ανυπαρξίας με τραβάς με μια κλωστή χρυσή που λάμπει σαν πυγολαμπίδα στο σκοτάδι. H πόλη άδεια και το τσιμέντο ζεματάει φωτιές ανάβει στους ανθρώπους όσους έχουν απομείνει δηλαδή στον πυρετό της πόλης μες το […]

Στον Αστέρη Κ. Δεν είχα προλάβει να αποχαιρετήσω την ανάμνηση του φόβου μου στην είσοδο Ε1, όταν το 849 με μετέφερε σαν πεταμένο κουφάρι στους παλιούς γνώριμους δρόμους. Ο Πειραιάς φάνταζε για ακόμη μια φορά ζεστός και ατελείωτος. Ένας πειρατικό λημέρι για ξεχασμένους ονειροπόλους που κάναν το οδοιπορικό τους μέσα στον καύσωνα και την οχλοβοή. […]

Η κλίση Δημιουργώ, πετάω μια πέτρα στην θάλασσα που μένει μετέωρη αψηφώντας την βαρύτητα των καθιερωμένων, χαράζοντας μια νέα τροχιά, εκπλήσσοντας την ίδια την μοίρα του γεγονότος. Δημιουργείς, αφήνεσαι σε χέρια να πλάσεις όνειρα και ελπίδες σε καλοκαιρινά όψιμα μέσα στην αγκαλιά του χειμώνα. Δημιουργούμε, ουράνια τόξα σε γκρι καιρούς ενόραση του παρόντος αναπολώντας αναμνήσεις […]