Ποίηση

Φουρτουνιασμένη ψυχή βιώνεις την πυρά, την κόλαση όταν τα κίνητρά τους είναι αμφίβολα και όλα είναι πιθανά όταν η μοναξιά σε πνίγει νύχτα και μέρα οι σκέψεις γίνονται φαντάσματα παίρνεις τους δρόμους τρομαγμένη ξορκίζεις τους δαίμονες σου που μοιάζουν άνθρωποι κοιτάς πίσω σου το χθες πληγές ένα σωρό το σήμερα καραδοκεί το μέλλον σου γυρνάει […]

Nιώθω μια θλίψη ασήκωτη να με πλακώνει σα τσουβάλι και οι ώμοι μου πολύ μικροί να την αντέξουν. στο βυθό της ανυπαρξίας με τραβάς με μια κλωστή χρυσή που λάμπει σαν πυγολαμπίδα στο σκοτάδι. H πόλη άδεια και το τσιμέντο ζεματάει φωτιές ανάβει στους ανθρώπους όσους έχουν απομείνει δηλαδή στον πυρετό της πόλης μες το […]

Στον Αστέρη Κ. Δεν είχα προλάβει να αποχαιρετήσω την ανάμνηση του φόβου μου στην είσοδο Ε1, όταν το 849 με μετέφερε σαν πεταμένο κουφάρι στους παλιούς γνώριμους δρόμους. Ο Πειραιάς φάνταζε για ακόμη μια φορά ζεστός και ατελείωτος. Ένας πειρατικό λημέρι για ξεχασμένους ονειροπόλους που κάναν το οδοιπορικό τους μέσα στον καύσωνα και την οχλοβοή. […]

Η κλίση Δημιουργώ, πετάω μια πέτρα στην θάλασσα που μένει μετέωρη αψηφώντας την βαρύτητα των καθιερωμένων, χαράζοντας μια νέα τροχιά, εκπλήσσοντας την ίδια την μοίρα του γεγονότος. Δημιουργείς, αφήνεσαι σε χέρια να πλάσεις όνειρα και ελπίδες σε καλοκαιρινά όψιμα μέσα στην αγκαλιά του χειμώνα. Δημιουργούμε, ουράνια τόξα σε γκρι καιρούς ενόραση του παρόντος αναπολώντας αναμνήσεις […]

Οι επιστροφές Δικό μας δημιούργημα οι επιστροφές υποσχέσεις αναστατωμένες σε κάποιο ξέσπασμα εκφράσεως με καινούργια βεβαιότητα επιβλητικότητας. Υπάρχει μια ανάγνωση στο παρόν τους μια τοιχογραφία αναστάτωσης εκείνων που προσμένουν να συντρίψουν όσα έλειπες πλεύσεις επικράτησεις νεες συνθήκες απλωσιάς παράφορα διαστροφικές στα μηλίγγια της όρασης κι η προοπτική της λογικής ένα ρίξιμο λέξεων στο ερμάρι των […]

Ζούμε σε κόσμους παράλληλους, σε μια αδιαφορία προσποιητή που καίει με το πρώτο άγγιγμα. Στις σχισμές της καρδιάς ξεπροβάλλει διστακτικά η αλήθεια. Στον κάθε χτύπο της αποτυπώνεται η ένταση. Αφήνω στα χέρια σου την ανάσα μου, τη μυρουδιά των όσων ζήσαμε. Στα τοπία των αισθήσεων ο χρόνος μηδενίζεται, μια αίσθηση ελευθερίας μαλακώνει το σκληρό υπέδαφος. […]

Στην τάξη του άπειρου μένω θεατής ενός κόσμου ματαιόδοξου. Στο χειμωνιάτικο φεγγάρι ξεπαγιάζουν τα βλέμματα, ο χώρος μέσα μου σώνεται. Κρύβω τα μυστικά τις αγκαλιές που χάθηκαν, τις στενάχωρες νύχτες. Με διέλυσε η μεγάλη ηρεμία. Οι στάλες της βροχής μια χούφτα όνειρα, κυοφορούν το άφθαρτο. Η ηχώ σου κατακλύζει τους άνυδρους πόρους του δέρματος ξεσηκώνει […]

είμαι κουρασμένος ενασχολήσεις απλοϊκές αποτυπώνουν θανάτους το ‘δες κι εσύ ανέβηκα στην καρέκλα να φτάσω τη λάμπα κάπως θα την τρόμαξα γιατί μπήκε σε τροχιά γύρω απ’ το κεφάλι μου άραγε να ‘ταν η έλξη της ή πως σκεφτόμουν εσένα πορτοκαλάκι μου και κατάπια το φως στα σπλάχνα μου μύρισε καμμένη νύχτα αυτό ήταν όλο […]

Όταν οι άλλοι γεμίζουν τις καφετέριες για να δουν ποδόσφαιρο εγώ πηγαίνω μια βόλτα όταν οι άλλοι βλέπουν Formula 1 εγώ πάω στην κοντινή λίμνη να ρεμβάσω όταν οι άλλοι πηγαίνουν σε μια πολιτική συγκέντρωση εγώ διαβάζω ένα βιβλίο πολιτικής φιλοσοφίας ενός στοχαστή που με εκφράζει.   Ο Γρηγόρης Σακαλής γεννήθηκε και ζει στη Νάουσα. Σπούδασε […]

Μέσα στη νύχτα τίποτα δεν κινείται. Μόνο η νύχτα.   Χτύπησε το ρολόι ώρα δώδεκα. Το μακρύ σκοτάδι του χεριού της νύχτας χάιδεψε τους τάφους με σιωπή.   Το άρωμά σου, λίγη δροσιά, κι αυτό το εξαίσιο δειλινό.   Μάτια χειμωνιάτικα. Μάτια σαν λίμνες από νύχτα. Πλησιάζουν αργά.   Χορεύεις στο μπαλκόνι. Μια ανάσα σου […]