Ποίηση

Απώλειας πένθος πορεία συρτή ακρωτηριασμοί και αντικαταστάσεις μετα-τροπές αναπνέεις εδώ εκεί ακόμα ζεις ταλαντεύεσαι γύρω γνωστές οι ροές μέσα βαθιές οι ρωγμές μια νέα σε αλαφιάζει εμπειρία του χρόνου πλούσια σε π ρ ι ν φτωχή σε μ ε τ ά κούφια κενή -πετρωμένη- τ ώ ρ α   Η Πουπερμίνα (Μηχανικό Μολύβι) γεννήθηκε στην […]

Αγέννητοι στους αιώνες  στο όγδοο και άπειρο  όσοι φίλησαν με χείλη χρυσά  το σκοτάδι  Ξέφτερε Ήλιε που κοιτάς  και ταύρου πρόσωπο κρατάς  ξέφτερο  σώμα μη  σκορπάς  Άσαρκο δάκρυ που κυλάς  και μάτια κόκκινα φιλάς  άσαρκο αίμα μη γεννάς  Για δείτε χρόνια μια φωτιά  στου Οκτώβρη κόκκινη μηλιά  Για δείτε χείλη σφαλιστά  του Οκτώβρη αφίλητα φιλιά  […]

Στον δειλινό σου ίσκιο τριγμοί και θροΐσματα. Ο καρπός σου κόκκινος μικρός – σάρκα τραχιά με μιαν επίγευση δέρματος, χειλιών στεγνωμένων· τον έκοψα κι είδα το σπασμό να ιδρώνει στους ανθούς, να καταβαίνει στους βλαστούς απ’ τους διάφανους νευρώνες των φύλλων. Δίστασα, κι αν σε τράνταξα, ήταν για κάθε σου παλιά κι άγνωστη ρίζα – […]

Απομίμηση  Πώς έγιναν ανδρείκελα οι άνθρωποι και πώς μιμούνται τόσο καλά τη φωνή των διαθέσεων των προθέσεων τον ψόγο με το αγκίστρι της σοβαρότητας εμπρός σου δολωμένο χαμόγελα -που πιάστηκες και θα πιαστείς- να ομολογήσεις και βέβαια ομολόγησα: υπαιξερέσεις συνευρέσεων ονείρων ανεμογκάστρια συνειρμών πλαστογραφήσεις πεποιθήσεων κι ένα παρελθόν ανομολόγητο επάνω σε χοντρά εξώφυλλα βιβλίων αράδιασα […]

Λίγες λέξεις ακόμα και το ποίημα έχει τελειώσει. Οι στίχοι άψογοι, θα πεις. Το νόημα κι αυτό εμπνευσμένο. Πόσοι διαβάζοντας αύριο θ’ ανακαλύπτουν έκθαμβοι με τι πάθος τραγούδησες τα ολάνθιστα κάλλη της κοπελιάς, με τι πόθο τρύγησες τόσα θερμά φιλιά και τόσα χάδια, ενώ εσύ, ποζάροντας καμαρωτός, θα προσπαθείς όσο μπορείς να ξεχνάς την αβάσταχτη […]

Δολιχοδρομώ στα σκαμπανεβάσματα των διαθέσεων ανοιγοκλείνοντας σαν βεντάλιες τους στίχους. * Σαν πληγιασμένες αορτές διατρέχουν τις μέρες μου οι σελίδες… * Χειρουργός ο χρόνος κατακρεουργεί τον καρκινικό εαυτό μου. * Ποιο απ’ όλα μου τα πρόσωπα δάγκωσε το μήλο; Ο όφις νίπτει τα χείρας του κι ο κλειδούχος απομακρύνθηκε ήδη από το ταμείο. Ουδέν λάθος […]

Δε δέχομαι την ευτυχία εξ ορισμού. Την απορρίπτω ως στάση ζωής, σαν άθεος που ιδέες χτίζει στο δόγμα της όρασης. Δέχομαι μόνο μία ψευδαίσθηση. Δέχομαι την ενστικτώδη επανάσταση του νου στο μαύρο και την κυτταρική ανάγκη για επιβίωση. Παραστρατήματα της λογικής δέχομαι. Στρουθοκαμηλισμούς. Έρωτες. Εξαρτήσεις. Προσεγγίσεις ανυπολόγιστες. Δέχομαι τις αδυναμίες μου και τα ανθρώπινά μου […]

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Πού το πάει η αυστηρότητα αυτά τα εμπόδια που δίνουν κάτι συγκεκριμένο στην πλάνη κάθε εξυπηρέτησης ψυχής αυτό το κάτι που υπολείπεται -πού να ξέρω κανένα ποιήμα να καπνίζει σκέψη;- μεγάλη σύλληψη η απαγόρευση (είπες) -για όνομα του θεού, κοινότατη αυτή η εξακρίβωση!- έχει μια οντότητα πριν γραφτεί ξορκίζει την πρωτοβουλία την περνάει στεγνή […]

Μνήμα Χαρές και λύπες ζήσαμε Το τέλος πλησιάζει Η σάρκα αποσυντίθεται Η μνήμη ξεθωριάζει     Ματαιότης Μάταια Μάταια όλα Μάταιη η ζωή Μάταιος ο θάνατός μας Παρουσία Σαν όνειρο μες σ’ όνειρο Κυλάει η ζωή Σαν να μη ζήσαμε ποτέ Σε τούτη εδώ τη γη   Ο εικαστικός-ποιητής Κωνσταντίνος Μαρκογιάννης γεννήθηκε στη Θεσ/νίκη στις […]

Τα χέρια γέμισαν χρόνια χαμένα. Οι αυταπάτες αποτελούν μια διαδρομή καθημερινή. Συνειδητοποιώ τον εγκλωβισμό σε σκέψεις αδιέξοδες. Παραμένω απόκοσμος θεατής μιας μορφής που παρακινεί τις αισθήσεις. Κουβαλώ τις θύμισες. Ένα ερέθισμα επίλεκτο, μια ανάσα προσκολλήθηκε πάνω μου. Άργησες να φανείς, η οφθαλμαπάτη σου κάλυψε τα κενά τοπία. Ο χρόνος τιμωρεί. Τα ουρλιαχτά της ψυχής, έγιναν […]