Ποίηση

Χρυσό στεφάνι σου ‘ταξαν Το βρήκες ματωμένο Κι’εχεις στα μάτια σου σταυρό Με φυλαχτά ντυμένο Αφίλητα τα χείλη σου Άσπρα μαντήλια στέλνουν Μά’ναι η καρδιά σου μάρμαρο Και πίσω σου τα φέρνουν Εγώ δεν ζω στα μάρμαρα Μέσα απ’το χώμα βγαίνω Και μες στο αλμυρό νερό Φόρεμα άσπρο σέρνω Εγώ δεν έχω για καρδιά Λουλούδια […]

Δεν αισθανόταν ότι ανήκει πουθενά Στα γλέντια των φίλων Στις διεκδικήσεις των πολλών Στην θλίψη τη δική του πάλι ξένος Μια ζωή στο εντός εκτός και επί τα αυτά Έμεινε πίσω, συνηθισμένος να ζήσει την ίδια ιστορία ξανά και ξανά Σαν εγκλωβισμός που έρχεται από παλιά Χαμένοι έρωτες και ανίσχυρα ιδανικά Ο καφές δεν είχε […]

Η ΑΓΝΟΙΑ Τί είναι αυτό που στερείται η καθημερινότητα που κόβει κάθε όρεξη για αποδράσεις διανοητικές νοηματοδοτικές αναγνωριστικές της πραγματικότητας σχεδίων και δράσεων κανείς δεν θυμάται πόσο κρατάει μετρούσαμε το χρόνο από τα ξέφωτα των αληθινών ονομάτων από τις διεστραμμένες ερμηνείες των πραγμάτων από μια πράξη καθαρά διαλεκτική κάτι στίχους παράλογους κατά κάποιο τρόπο ενδεχόμενους, […]

Κύριε, 
είσαι απ’ τ’ αγκάθια μου το πιο αγαπημένο λέει το τριαντάφυλλο  στην προσευχή το βράδυ. Αν η αυγή 
με βρει σε βάζο ετοιμοθάνατο εσένα θα υμνώ στον μαρασμό μου. Θεέ,
έχεις ακούσει να προσεύχονται ασπρολούλουδα; ρωτά τραυματισμένη η μαργαρίτα.
 Απ’ όλα τ’ άνθη που σχεδίασες το πιο βαρύ φορτίο μας έχεις δώσει∙
 το μέλλον της […]

Ένας μυς είναι η καρδιά, γυμνάζεται με το συναίσθημα. Ένα μούδιασμα γκρίζαρε μια ολάκερη μέρα. Τα μάτια στέγνωσαν ν ‘αγναντεύουν τα ερείπια. Στα τοιχώματα της καρδιάς γράφονται συνθήματα. Τα μάτια θωπεύουν τη σελήνη, μια ταραχή ανέβηκε στα στήθη. Κοντανασαίνοντας με συγκλόνισε μια χαρά απόκοσμη. Αναρριχώμαι στα αδιέξοδα χρόνων. Φιλώ τις αμυχές, το αίμα εκτινάσσεται πνίγει […]

Γλυκό χαμόγελο της Γης Πες μας ποιο στόμα  σε καλεί  Βγάζουν με την καρδιά νερό  Για να ποτίζουν τον καημό  Μαναι ενός κεριού κορμί  Που τους κοιτά  και δε μιλεί  Στέκει στου βράχου την σχισμή  Σαν εκκλησιά σε μπλέ νησί  Μιλά στο κύμα τ’αλμυρό  Φιλά τ’αλατι στον αφρό  Και συ και γω χρυσά φτερά  Μ’αυτος […]

 Η  ΑΚΡΗ Στο κέντρο  έπαιζαν  δυο  γατιά. Παράμερα  ο ποιητής  γύρευε  ένα  ξέφτι- Την  άκρη  που  έκρυβε το κοσμικό κουβάρι. Με  βούληση  απροϋπόθετη -καθ΄όλα  σοβαρή- ελεύθερη   από  εσωτερικές  ενστάσεις, αρνήσεις, αντιστάσεις  και  περισπασμούς , ευχόταν, προσευχόταν να φανερωθεί, σε χρόνο  εύκαιρο  να  την αρπάξει, να  ξεκινήσει  το λυτρωτικό  ξετύλιγμα.            […]

I ΡΙΖΕΣ   Άνθη σαρκοφάγα είναι τ’ αγγίγματα που έχουν για ρίζες ερωτευμένα δάχτυλα.   II ΣΗΜΕΙΟ ΕΠΑΦΗΣ Εσύ κι ο κόσμος, κι εμβόλιμα το ποίημα, για να ενώσει, ή το αντίθετο, δύο ξένα σώματα. Ή αρμός ή χάσμα ανάμεσά σας.   Ο Νίκος Ι. Τζώρτζης κατάγεται από την Κριτσά. Γεννήθηκε στον παρακείμενο Άγιο Νικόλαο […]

Ίσως να ήταν όλα αληθινά, όπως τα ανθισμένα δέντρα, σε εκείνο το νεκροταφείο, θυμάσαι; Όσο κράτησε το χρώμα μας, το πραγματικό μας τραγούδι, που μιλούσε για ανθρώπους που ενώ μεγαλώνουν, ακόμα περιμένουν να γίνει ένα θαύμα. Δεν βρήκαμε τα μυστικά στην μουσική, το χέρι που μας έφερε τα όνειρα, πνίγηκε μέσα σε μια λίμνη από […]

Κάποιοι παρασιτούν στο κοινωνικό σώμα. Είναι οι κρατικοδίαιτοι αξιωματούχοι οι εξοχότατοι ιεροφάντες και ραβδούχοι ντυμένοι στα χρυσά είναι φορτωμένοι με λόγια και με υπερχειλίζουσα αυτοπεποίθηση αφηγούνται παραμύθια στο δύσμοιρο λαό να σώσει την ψυχή του να πάει στον παράδεισο στον ουρανό κι εδώ κάτω στη γη να τον αρμέγουν κανονικά οι φοροεισπράκτορες για να ζουν […]