Επάνω στην καλύτερη στιγμή της ακαδημαϊκής καριέρας Σε ένα ξέσπασμα τιμή του ομιλία προς τον ίδιο, Έπειτα από μακροχρόνια πορεία εν τη πλήξη Ο κύριος Μύθος βίωσε την τελική αποπληξία Η ωρολογιακή βόμβα με την οποία γεννήθηκε Στο κεφάλι του έσκασε με ένα αιμάτωμα διαχεόμενο μανιτάρι. Άρχισαν τότε να γέρνουν μαζί του και οι δέκτες, […]
Ποίηση
Λια Μάγειρα | Ξύλο και πέτρα
Πήρα τις ρίζες απ’ την αρχή. Στα ριζά του δέντρου μια-μια ν’ ακολουθώ έτσι καθώς μπερδεύονται. Σφιχταγκαλιασμενες. Μα χάθηκα στο βράχο. Ούτε που το κατάλαβα ανάμεσα με μπλέξαν. Δεν είμαι από ξύλο, είπα. Θα γίνεις, είπαν. Δεν είμαι από πέτρα, είπα. Θα γίνεις, είπαν. Και μεις δεν ήμασταν. Ξύλο και πέτρα. Αλλά γίναμε. Με τον […]
Νίκος Τσάμης | Πατρίδα ελεύθερη
Η πατρίδα μου στα δυο χωρισμένη είναι χρόνια μοιάζει μ’ όνειρο κακό που κρατά μισόν αιώνα. Να θωρώ ξανά τη Νήσο λεύτερη πως καρτερούμε Άγιο χώμα να φιλήσω και σαν άλλοτε να ζούμε. Οι νεκροί δεν θά ρθουν πίσω, ο πατέρας οι δικοί μου, πριν τα μάτια μου να κλείσω και πετάξει η ψυχή μου […]
Δημήτρης Καρπέτης | Τολμώ
Τολμώ να ονειρεύομαι, όταν ανοίγω τα μάτια γοητεύομαι απ’ την ευαισθησία, φτιάχνω στεφάνια για μια ζωή σύντομη. Ξαπλωμένος αφήνομαι στις προσδοκίες που διαπερνούν τη σάρκα. Με βλέμμα άχρωμο κρυφοκοιτώ τους χαμένους παραδείσους. Οι πόθοι ραμφίζουν τα σκοτάδια, η συστολή αφαιρείται. Περπατώ στην ακροθαλασσιά μπολιασμένος με το γλύκασμα της ζωής. Η ανόθευτη ομορφιά κατακρημνίζει τον πόνο. […]
Ρένα Λασπίτη | Σωσίβιο
Μια νύχτα μου ΄χες πει “Θα γίνω Batman και θα σε σώσω” “Κανείς δε μπορεί να σώσει κανέναν” ψιθύρισα καθώς σου χάιδευα τα μαλλιά Η μουσική των Radiohead ακουγόταν ενώ βυθιζόμουν στην αγκαλιά σου Σ’ είχα αγαπήσει και ίσως να είχα ήδη σωθεί Η Ρένα Λασπίτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα διαβάζοντας μανιωδώς και […]
Ολυμπία Θεοδοσίου | Σκέψη στο άπειρο
Η σκέψη αρθρώνει το όνομά σου και βηματίζει πάνω στα χνάρια του, ζει κάθε εποχή του φεγγαριού κρυμμένη σε φωλιά λύκαινας, αγωνίζεται για να νικήσει τη χάση του χρόνου, η σκέψη αβοήθητη στον πυρήνα μιας ζούγκλας, -όπου μέσα της κρύβεται το διάφανο δέρμα σου- ξεδιψά μονάχα όταν αγγίζει εκείνα τα ελάχιστα λεπτά ζωής, που έκρυψες […]
Γρηγόρης Σακαλής | Κατάληψη του νου
Είναι φορές που λες κουράστηκα είναι στιγμές που νιώθεις τις δυνάμεις σου να μειώνονται ένα κενό σκεπάζει την ψυχή σου και σε τυλίγει η μοναξιά λες τότε για ποιόν αγωνίζομαι και τι θα πετύχω όταν τόσοι είναι προσκυνημένοι και τους έγινε η δουλοπρέπεια δεύτερη φύση όταν το κυρίαρχο αφήγημα έχει κάνει κατάληψη στο μυαλό τους […]
Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος | Δύο ποιήματα
– χωρίς – οι μέρες μεγαλώνουν και οι νύχτες κάτι συνέβη στις τροχιές η γη κουράστηκε κι επιβραδύνει ο άξονάς της λυγίζει λόγω αδράνειας μαζί του κι οι πλάτες μας κυρτώνονται οι πιο ευλύγιστοι θα γίνουν τέλειοι κύκλοι κάποιοι τοξωτές γέφυρες οι υπόλοιποι θα κοπούμε στα δύο ακόμα κι αν εφεύρουμε καινούργιες λέξεις για την […]
Αργύρης Λάκκας | Δύο ποιήματα
Προσευχή Ας μπούμε σε ένα λεωφορείο και ας κυνηγήσουμε τον ήλιο Ας πάμε με τα νερά της κατηφόρας Να αφήσουμε τη γη να μας καταπιεί Ας με ορίσουν το δρόμο ,για αλλαγή, τα ποδιά μου Κουράστηκα να είμαι εγώ ο κυβερνήτης του σώματος μου Κουράστηκα να ταξιδεύω παρέα με τη μοναξιά μου Έλα μαζί μου […]
Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος | Άτιτλο
Κάποτε νεροκουβαλητάδες ήταν οι ποιητές μας που με τη χούφτα τους δρόσιζαν τα διψασμένα στόματα· σήμερα μες στη μεταμοντέρνα οίηση του πρόσκαιρου και την τυραννίδα της κρόνιας παρακμής είτε νεκροί είτε περιφρονημένοι οι ποιητές τρίβουν νοσταλγικά τις χούφτες τους να ζεσταθεί μια ρανίδα της ψυχής μας. Χειμώνιασε ο τόπος μας και ασθενεί ο αγρός της […]