Περιοδικό Μονόκλ | Τεύχος #2

Γεννήθηκα Κινέζος. Η αρχή της ζωής μου ήταν κάτω από ένα πέπλο χαράς και αγάπης. Η οικογένειά μου δεν διέφερε από κάθε άλλη οικογένεια, που υποδέχεται ένα νέο μέλος και τα αισθήματα που μοιράζει ο ερχομός του. Επομένως, τα πρώτα χρόνια αναμφισβήτητα αποτελούσα το κέντρο αυτής μας της συνύπαρξης. Μεγαλώνοντας στο αιμάτινο μίσθιο της παιδικότητας, […]

Μπρος στο, ιαπωνικής –εικάζω– κατασκευής φθαρμένο κλειδοκύμβαλο, πάνω απ’ το οποίο τόσοι και τόσοι μαθητές υπέμεναν τα κηρύγματα των αυστηρών, πλην έμπειρων δασκάλων, περί σωστής και ευχάριτος interpretation και perception (πάντα σχετικά με τα μείζονα μουσικά ζητήματα), ξεχωρίζω δυο ροζιασμένα σχεδόν χέρια που μετά μανίας πιέζουν τα μαύρα πλήκτρα, οξύνοντας κι αμβλύνοντας τα μουσικά διαστήματα. […]

Το στήσανε στην κεντρική πλατεία. Οι περαστικοί κοίταζαν με περιέργεια. «Τί είναι αυτό; Καινούριο συντριβάνι;» «Γέμισαν την πόλη». «Ωραίο είναι». «Άσχημο είναι». «Άλλη δουλειά δεν έχουν;» Δεν ήταν συντριβάνι. Ένα γλυπτό ήταν, από καλλιτέχνη που κέρδισε σε διαγωνισμό. Με τον διαγωνισμό κέρδισε και μια περίοπτη θέση, σε κεντρικό σημείο της πόλης, για το δημιούργημά του. […]

Η χορεύτρια I Πηλό φοράς, ιδρώτας τον λούζει μην ξεραθεί και σπάσει. Η μουσική τον τραβά και τον μαζεύει, του δίνει μορφή κι εναλλάσσει το σχήμα του ανάλογα με την πορεία της ιστορίας που αφηγείται. Το βράδυ μετά από κάθε παράσταση, γυρνάς ξέπνοη στην κρεβατοκάμαρα και τον απλώνεις σε μια κρεμάστρα μπροστά από την ντουλάπα. […]

Αχ, εκείνο το παλτό. Μικρός σαν ήμουν, ένιωθα τέτοιο δέος απέναντί του. Η επιβλητική του όψη, οι αυστηρές γωνίες του, το σκληρό του ύφασμα αλλά και η ζεστή συντροφιά του. Πλέον, δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη παρηγοριά για έναν στρατιώτη πέρα από το παλτό. Ίσως και την φωτογραφία κάποιας κοπελιάς που έχει πεθυμήσει. Εκεί κάπου, […]