Περιοδικό Μονόκλ | Τεύχος #2

(για τους απόλυτους) Ο ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΣ περιέχει το απόλυτο. Το βάζο ομορφαίνουν τα λουλούδια, όχι το βλέμμα. Η εμπειρία είναι μαγεία ή ψεύδος. Οι άνεμοι ανήκουν στον τόπο αυτόν. Στη γεωμετρία του Θεού χωρούν οι παράσιτοι όπως εγώ. Η νοσταλγία βιώνεται, δεν σημειώνεται. Η έλξη της νύχτας χρειάζεται φως. Ο πόθος είν’ αμάρτημα ανεύρετο. Η ελευθερία […]

Πρέπει να επιστρέψω. Πρέπει να επιστρέψω. Πρέπει. Πρέπει. Πρέπει. Παλμός και πρέπει. Ο εγκέφαλός του σαν να υπάκουε ξαφνικά μόνο στην τσιριχτή φωνή αυτής της ανάγκης που έδινε εντολή. Η αθώα εφηβική αναμονή έπαψε απροειδοποίητα, σήμανε ξαφνικά και δυνατά η ώριμη ώρα του νόστου και της επιτακτικής επιστροφής. Η επιστροφή είναι τώρα το πιο λαμπερό […]

Του γράφει Αγαπημένε μου Γιώργο, δεν είναι αυτό το γράμμα που ήθελα να σου γράψω, σταματάει, δεν ξέρει πώς να συνεχίσει. Δεν ξέρω πώς να συνεχίσω για να σου πω αυτό, πως ήρθε το τέλος και τίποτε δεν μπορεί να μας ενώνει πλέον. Σκουπίζει τα μάτια της και πρέπει να τελειώνουμε με αυτή τη φθορά, […]

Ο ταχυδρόμος και ο ντελιβεράς συναντήθηκαν πρώτη φορά έξω από τα πέτρινα τείχη της πολυπληθούς πόλης. Άμαθοι και οι δύο της αφθονίας, απόρησαν που τώρα ένιωθαν ζεστά και οικεία σε αυτόν το πετροβολημένο από τους Κύκλωπες τόπο. Οσμίζοντας ο ένας τα λιβάνια στα ρούχα του άλλου, άρχισαν τις ερωτήσεις. -Κι εσύ εδώ; -Κι εγώ. Κι […]

Δρόσισα λίγο το πρόσωπό μου με κρύο νερό. Είναι έξι το πρωί κι έξω είναι ακόμη σκοτάδι. Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη πάνω από τον νιπτήρα. «Χρόνια σου πολλά. Σήμερα θα βγω και θα πάω στο βουνό μας. Αν καταφέρω να το ανέβω, θα καθίσω στην καντίνα και θα πιω μια μπίρα στην υγειά […]

Π ρ ό λ ο γ ο ς 12 Σεπτεμβρίου 2020 Σαν σήμερα, το 2008, ο 46χρονος συγγραφέας και δοκιμιογράφος David Foster Wallace, αυτοκτόνησε στο σπίτι του μετά από χρόνια πάλη με την κατάθλιψη. Άραγε ποιες να ήταν οι τελευταίες του σκέψεις πριν την αυτοχειρία; Δεν θα μάθουμε ποτέ. Ίσως θα έπρεπε να έχουμε και […]

Είναι φορές που η ελευθερία περιορίζει, έλεγες ξανά και ξανά. Δεν σε πίστεψα στιγμή.Η ελευθερία, εξ ορισμού, απελευθερώνει. Πώς μπορεί να ισχύει το αντίθετο; Αναρωτιόμουν. Ώσπου, εντελώς ξαφνικά και αδόκητα έσπασες σε χίλια μικρά κομμάτια, εδώ χρυσός, εκεί γυαλί, μέχρι και βελούδο μπορντό βρήκα. Μάζεψα κι εγώ τα κομμάτια τα πιο λαμπυριστά,τα πιο ξεχωριστά κι […]

Έχω πάρει δύο παυσίπονα και προσπαθώ να κοιμηθώ εδώ και μια ώρα. Κουνάει, έχω ναυτία και τα σεντόνια μυρίζουν απλυσιά. Η καμπίνα είναι εξωτερική και μπορώ να κοιτάζω κάτω από το φεγγάρι τα άσπρα κύματα να βρέχουν το τζάμι. Σηκώνομαι και ανάβω το φως. Δεν έχω συνεπιβάτη στην καμπίνα, είναι κάτι για το οποίο είχα […]

Στη μεγάλη κρεβατοκάμαρα, κοιμάται ένα ζωώδες μίσος στο χρώμα της χολής. Όταν βραδιάζει ξυπνάει, κλειδώνει την πόρτα και γίνεται ουρλιαχτό. Δύο τσακάλια παλεύουνε μέχρι να μείνουν χωρίς αναπνοή. Τότε, ξαπλώνουν στο διπλό κρεβάτι και κοιμούνται μέχρι το πρωί. Κάθε βράδυ που η Άννα ξάπλωνε να κοιμηθεί, κοφτερά ουρλιαχτά γλιστρούσαν από το διπλανό δωμάτιο, ανέβαιναν στο […]

Συχνά οι λέξεις πισωπατούν μπρος στην ορμή της βιωμένης εμπειρίας. Χρειαζόταν μια απόσταση πριν την οριστική απόδραση. Είχε αναζητήσει ένα ολιγοέξοδο πρόγραμμα άσκησης σε απόκεντρη συνοικία και το είχε βρει. Τρίτες και Πέμπτες στις 19:00 μμ. Ασκήσεις ορθοσωμίας και διατάσεις σε μπάρα για ερασιτέχνες. Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα. Σε αυτές τις δραστηριότητες πήγαινε μόνη […]