Χορεύουμε; Αναίτια σκέφτηκε πως, αν πρωταγωνιστούσε σ’ ασπρόμαυρο κόμικ, θα γέμιζε το καρέ μ’ εκτυφλωτικά λευκά ψαροκόκαλα και μυτερά δόντια. Κι ίσως για να συμπληρωθεί το κάδρο: με πυκνή ομίχλη. Μια ιδέα Φίλιπ Μάρλοου, με κάτι από Τζέιμς Ντιν, κι έτοιμος ο ριψοκίνδυνος ήρωας. Με συντροφιά ένα πλακέ φλασκί, ξέχειλο τζιν, απ’ αυτά που κρύβονται […]
Πεζογραφία
Δημήτρης Μαμαλούκας | Κοπέλα που σε λένε Φίνι
Αυτός είναι ο Πίρσον. Αυτός που μου έσωσε τη ζωή. Αυτός που με βοηθάει να ανεβώ τον Γολγοθά μου. Και δεν είναι παρά ένα ανθρωπάκι μια σταλιά που έχει περάσει τα εξήντα. Μέσα του όμως καίνε φλόγες δύναμης που θα ζήλευαν και οι πιο θαρραλέοι άντρες. Αυτός είναι η δύναμή μου, ο πατέρας που δεν […]
Νικόλας Περδικάρης | Ο σκύλος με το λουλούδι στο στόμα
Από τί τυφλώθηκε δεν ήξερε, ούτε τον ρώτησε ποτέ. Δεν είχε, άλλωστε, καμιά σημασία. Η ζωή του στην πόλη είχε γίνει κόλαση. Χτύπαγε απάνω στα κλαδιά, μπουρδουκλωνόταν στις διαβάσεις, έπεφτε από τα πεζοδρόμια. Όμως εκείνος τα έπαιρνε αυτά πολύ στα σοβαρά. Υπήρχανε φορές που την κατηγορούσε για όλα τα στραβά του κόσμου: “Παλιόσκυλο! Δεν είδες […]
Ραιημόν Κενώ | Ασκήσεις ύφους
Σε χρόνο Παρατατικό Γινόταν μεσημέρι. Οι επιβάτες ανέβαιναν στο λεωφορείο. Στριμωχνόμασταν. Ένας νεαρός φορούσε στο κεφάλι ένα καπέλο, που περιτριγυριζόταν από ένα κορδόνι αντί για μια κορδέλα. Ο λαιμός του μάκραινε. Διαμαρτυρόταν κατά του διπλανού του γιατί, καθώς έλεγε, τον έσπρωχνε. Μόλις αντιλαμβανόταν ένα κάθισμα ελεύθερο, έτρεχε προς τα κει και καθότανε. Τον αντιλαμβανόμουν αργότερα, […]
Γιώργος – Ίκαρος Μπαμπασάκης | Αγάπη/Love
Βαλλάσης: “Πάρε το τσιγάρο. Σ’ το άναψα, Έλλη. Πιες κι άλλο ούζο. Αλλά πάντα με μεζέ. Πάντα με ντάκο. Πάντα με ελιές. Πιες. Μη χολοσκάς. Μην τους ακούς. Να ακούς μόνο ό,τι θέλεις να ακούς. Και Μπαχ και Μπετόβεν και Μπρούκνερ και Μπραμς, να ακούς. Και Κολτρέιν. Όπως εγώ. Μπορώ ν’ ακούω Κολτρέιν με τις […]