Πεζογραφήματα

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ  Το ‘Άαα’ και το ‘Οάα’   Δυο πλάσματα που λες, με ψυχή, μια φορά κι έναν καιρό, γνωρίστηκαν από κοντά· κανείς δεν ξέρει πώς, κανείς δεν ξέρει πού, κανείς γιατί. Και γελούσαν δυο τους κι έπαιζαν και μουθούνιζαν. Κι ήσαν χαρούμενα. Το ένα έλεγε· ‘Άαα’ και το άλλο ‘Οάα’. Κι ήταν καλά. Και […]

Του είχαν πέσει τα κλειδιά, περιέργως και κατά έναν σχεδόν ανεξήγητο τρόπο, μέσα στη μεγάλη, εξαγωνική, τσιμεντένια ζαρντινιέρα, μία από τις τρεις ολόιδιες που υπήρχαν σε μικρή απόσταση μεταξύ τους, πάνω στον φαρδύ από κυβόλιθο πεζόδρομο. Ήταν γύρω στα τριάντα, κάπως ευτραφής, με σγουρά, φουντωτά σαν μπάλα μαλλιά και λίγο πριν στεκόταν παραδίπλα, αμίλητος, και […]

Μετά από πολύωρες συζητήσεις και την προβλεπόμενη ψηφοφορία η συνέχεια έδειχνε ξεκάθαρη. Για να υπερασπιστώ τη θέση μου έπρεπε ν’ αποχωρήσω και να διαφυλάξω το αίνιγμα άλυτο. Θα πρέπει τώρα να στραφώ ενάντια στον εαυτό μου. Το γνώριζα ότι κάποτε θα συνέβαινε. Πρέπει να υπερασπιστώ το αίνιγμα. Εκείνοι πάντα ήταν έτοιμοι για την προδοσία. Τα […]

Είχε ένα μικρό ροζέ αγγείωμα στο αριστερό του πόδι, στην πατούσα και η μαμά του τού υπενθύμιζε συχνά σε τόνο καθησυχαστικό, που ωστόσο καθόλου καθησυχαστικός δεν του φαινόταν το ίδιου ‘‘Ευτυχώς που το ΄χεις εκεί πέρα και δεν φαίνεται, σκέψου να σου έβγαινε στο πρόσωπο ή πουθενά αλλού!’’, μοιάζοντας να προσπαθεί να ανακουφίσει περισσότερο τον […]

Όπως κάτι μικρά θέατρα φωτίζουν με έναν προβολέα μοναχό τον καλλιτέχνη στη σκηνή , έτσι κι ο ήλιος φώτιζε την ογκώδη πολυθρόνα στο κατά τα άλλα σκοτεινό σαλόνι. Κάμποσες επίμονες ηλιαχτίδες έβρισκαν τον δρόμο τους μέσα από την δαντελένια κουρτίνα και έπεφταν αμείλικτες πάνω στο ξεφτισμένο βελούδο της, αποκαλύπτοντας τόνους του πράσινου που θα περίμενες […]

Έξω ο καιρός φόρτωνε κι ετοιμαζόταν για μεγάλες εξομολογήσεις. Ο γάτος ήταν ενθουσιασμένος! Για όση ώρα η γιαγιά άνοιγε το φύλλο στην κουζίνα, αυτός είχε εγκατασταθεί κάτω από το τραπέζι κι εκμεταλλευόταν τις παράπλευρες απώλειες, λίγες σταγόνες λάδι εδώ, κάποιες τουλούπες άλευρου εκεί κι από σπόντα κανένα σβωλαράκι ζυμάρι, κι αλμυρό! Η πίτα – η […]

Ιστορίες γράφονται συνέχεια. Μπορεί κάποιος να γράψει και για τη δική μου ιστορία, κάποια στιγμή, που ανυποψίαστος θα γράφω για την ιστορία κάποιου άλλου. Καθώς θα κάθομαι στο τρένο απορροφημένος, πάνω από το τάμπλετ, αποτυπώνοντας σκηνές από ξένες ζωές.  Θα γράψει για κάποιον, που γράφει ακατάπαυστα στο τάμπλετ, παρατηρώντας γύρω του, καθώς θα με παρατηρεί, […]

Κατέβηκε με ταχύτητα τα σκαλιά του διαμερίσματος. Έκλεισε και δεν έκλεισε την πόρτα του σπιτιού του. Είχε καθυστερήσει για την προγραμματισμένη συνάντηση με τους καινούργιους μετόχους. Χρειαζόταν δέκα λεπτά για να φτάσει ενώ έπρεπε να είχε ήδη παρουσιάσει τη νέα μετοχική στρατηγική. Μπήκε στο αυτοκίνητο και άρχισε να οδηγάει σχεδόν αλλοπρόσαλλα. Έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα. […]

Τις Κυριακές το απόγευμα πηγαίνει στο ενυδρείο για να τον κοιτάξει. Δυο ώρες τη φορά. Του δίνει μια ηρεμία (το ανακάλυψε τυχαία μια μέρα που το επισκέφθηκε με έναν γνωστό του, τον οποίο δεν συμπαθούσε πολύ), που δεν του έδινε τίποτε άλλο: σίγουρα όχι η γυναίκα του και οι δύο κόρες του, με τις διαρκείς […]

Ένας μονόλογος Κάθε φορά που έκανα ένα λαθάκι μιλώντας μπροστά σε φίλους του ελληνικά, ο πεθερός μου αμέσως με προστάτευε με ένα· «Τα ξέρει καλά η Monique, μα δεν είν’ από ’δω…» Μια χαρά τα πηγαίναμε δυο μας: Αιγυπτιώτης με τεράστιες επιχειρήσεις σ’ όλη την Ευρώπη· ήταν ένας απ’ τους πιο πλούσιους ανθρώπους τού καιρού […]