Πεζογραφήματα

«Εγώ θα πεθάνω στον ύπνο μου. Έτσι πέθανε η μητέρα μου και ο παππούς μου πριν από εκείνη. Είναι ο πιο ανώδυνος θάνατος…» Ο Τζον και η Άννα είχαν ήδη μοιραστεί με το γκρουπ τον τρόπο με τον οποίο θα πέθαινε ο καθένας τους. Το πάρτι είχε πια σχεδόν τελειώσει και τα φώτα στο σαλόνι […]

Ο Φώτης κοιτάζεται στον καθρέφτη. Περνάει τα δάχτυλα ανάμεσα στα μαλλιά του, τα μπασίματα έχουν αρχίσει να φαίνονται ολοένα και περισσότερο αλλά το λοξό χαμόγελό του έχει ακόμα πέραση. Στάθηκε άτυχος την προηγούμενη Παρασκευή, τελευταία στιγμή η γκόμενα την έκανε, είχε λέει πιλάτες το πρωί και δεν το έχανε με τίποτα. Κρίμα γιατί του είχε […]

Κάθομαι σχεδόν ακίνητος πάνω στην κρύα σιδερένια καρέκλα. Γύρω μου υπάρχουν καλώδια. Εκατοντάδες καλώδια, μικρά και μεγάλα, τυλιγμένα σαν φίδια το ένα γύρω από το άλλο. Τα καλώδια προεκτείνονται και μπλοκάρουν το οπτικό πεδίο μπροστά μου. Με αφήνουν στο σκοτάδι, ανήμπορο να κουνηθώ, πάνω στο παγωμένο μου κάθισμα. Δεν ήμουν εδώ από την αρχή, κάποιος […]

Καθισμένος στο παγκάκι του πάρκου εκείνη την ώρα που το φως της μέρας συνεχίζει να χαϊδεύει τον κόσμο κι ωστόσο ο ήλιος έχει χαθεί πίσω από τα ψηλότερα δέντρα κι αρχίζει να κατεβαίνει. Εσύ είσαι ξαπλωμένη στα πόδια μου, τα μαλλιά σου απλώνονται ανέμελα στο χάδι μου και το χέρι σου μπλέκεται με το δικό […]

  Εκείνο το πρωί ο X. ξύπνησε μ’ έναν φρικτό πονοκέφαλο. Παρέμεινε, όμως, στο κρεβάτι κοιτώντας επίμονα το κουρτινόξυλο που βρισκόταν τοποθετημένο ακριβώς στον απέναντι τοίχο, πάν’ απ’ το μοναδικό παράθυρο τού διαμερίσματός του. Οι κουρτίνες κάλυπταν όλο το τζάμι και λόγω της πυκνότητας τού υφάσματος, έν’ αδύναμο φως έφτανε μέσα στο υπνοδωμάτιο δημιουργώντας την […]

Ο αέρας του ιατρείου μυρίζει έντονα φάρμακο. Έτσι είναι σε όλα τα ιατρεία, σαν να τα αρωματίζουν οι ίδιοι οι γιατροί για να πείσουν τους ασθενείς ότι η κατάστασή τους είναι κρίσιμη. Ο μεσόκοπος άντρας που κάθεται αμίλητος δίπλα μου, με ένα απλανές βλέμμα και μισάνοιχτο στόμα, μοιάζει να έχει πεισθεί ότι κάτι πολύ σοβαρό […]

Ανοίγω το πακέτο με τα Marlboro και κρεμάω ένα ανάμεσα στα χείλη μου. Ανάβω τον ασημένιο αναπτήρα μου και μια ευχάριστη γεύση καπνού και νικοτίνης απλώνονται στο μυαλό μου. Κλείνω τα μάτια μου και μου έρχεται η γλυκιά ανάμνηση του ατομικού μανιταριού στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα. Το σύννεφο καπνού σηκώνεται χιλιόμετρα ψηλά και τελικά […]

Ἄμε καὶ δέξου στὸ γιαλὸ τοῦ δυνατοῦ τὴν κλάψα Διονύσιος Σολωμὸς     Γεννήθηκα στὸ Soudpool, μέσα σὲ ναυτικὴ οἰκογένεια. Τὸ ἐπαγγελματικό μου πεπρωμένο ἦταν ἤδη προδιαγεγραμμένο ἀπ’ τοὺς δικούς μου κι ἰδιαίτερα ἀπ’ τὴν μητέρα μου τῆς ὁποίας ὁ πατέρας ἦταν ξακουστὸς ναύαρχος ποὺ πρωτοστάτησε σ’ ἐκείνη τὴν καθοριστικὴ γιὰ τὴν ἐξέλιξη τοῦ ἀγώνα […]

    Και όμως! Κοντοστάθηκε απότομα και παραξενευμένος, περίμενε λίγο να καταλαγιάσει ο θόρυβος από τα διερχόμενα αυτοκίνητα και ξανάστησε με προσήλωση το αυτί, αφουγκραζόμενος, κατεβάζοντας ταυτόχρονα τον ανασηκωμένο γιακά του πανωφοριού του, για να ακούσει ίσως καλύτερα. Ναι, ήταν τώρα βέβαιος πως ανάμεσα στους ψυχρούς ψιθυρισμούς των φυλλωμάτων που προκαλούσε ο φθινοπωρινός νυχτερινός αγέρας […]

Τι πρέπει να κάνω τώρα; Μ’ ένα στόμα ορθάνοιχτο αναπνέω τον ξηρό αέρα των εκπνοών τους. Μου φορτώθηκε μια μυστήρια καταδίκη – ολοφάνερη στον κήπο των ηρώων – για να σωπαίνω. Να σωπάσω, επιτέλους θα σωπάσω. Ακούω στη σιωπή μου τη φωνή τους και τώρα είμαι εγώ, είμαι εγώ τώρα; Το ανοιχτό μου στόμα αναμασά […]