Πάνω από τη τέντα μου, η βροχή σιγοχορεύει. Πάνω από τη τέντα μου η σιωπή σιγοχορεύει. Είναι οι καιροί σκοτεινοί. Μα ένα φως που ξέφυγε από τη καταχνιά τους επανέρχεται επαναστατικά. Και με κεντά. Όπως οι καβαλάρηδες του Αϊ – Γιώργη, κεντούν τ’ άλογα. Στη διαδρομή που σκοτώνει το σκότος. Εκεί που ανατέλλει ποθώντας να […]
Πεζογραφήματα
Όρσα Δρετάκη | Εξάντας
Τριγύρω παλιοί κόμποι ναυτικοί. Λένε, πως δε λύνονται εύκολα. Για ν’ αντέχουν τις θύελλες σε μακρινά ταξίδια. Χάρτες παλιοί, από σκονισμένες διαδρομές. Και σχοινιά από ανακούφιση. Απ’ αυτά που στηρίζουν τα πανιά όταν αυτά ανοίγουν στους ούριους άνεμους. Μια πυξίδα μεταλλική, που έπαψε να δείχνει τον βορρά εδώ και καιρό. Και που, ανατρεπτικά, λες κι […]
Χάρολντ Πίντερ | Πέρα απ’ αυτό
Δύο άνθρωποι μιλάνε στο κινητό τους. Τζήν: Πως είσαι; Λαίηκ: Πολύ καλά. Κι εσύ; Είσαι καλά; Τζην: Είμαι τρομερά καλά. Πως τα πας; Λαίηκ: Πραγματικά καλά. Είμαι πραγματικά καλά. Τζην: Χαίρομαι. Λαίηκ: Πέρα απ’ αυτό… ε, ξέρεις… Τζην: Ξέρω. Λαίηκ: Πέρα απ’ αυτό… ε, ξέρεις… Τζην: Ναι, ξέρω. Αλλά πέρα απ’ αυτό..; Λαίκ: Πως […]
Αντώνης Τσόκος | Ο θόρυβος του μαχαιριού
Άγρια μεσάνυχτα. Χτυπούσα κουδούνια, θυροτηλέφωνα, ρόπτρα. Χτυπούσα το κεφάλι μου σε μπαλκονόπορτες και φεγγίτες. Μέχρι την κόλαση έφτασα. Κανείς δεν άνοιξε. Μονάχα ο Θεός κοίταξε απ’ το ματάκι και με διαολόστειλε. Χωρίς ν’ ακούσει τι είχα να του πω. – Χωρίς ν’ ακούσει; Γίνομαι άδικος. Θεός είναι. Ξέρει από πριν τι πρόκειται ν’ ακούσει. Πρέπει […]
Κωνσταντίνος Γαλάνης | Κρίνοι της κρίσης
Οι κρίνοι κρέμονται επικίνδυνα απ’ το βάζο για να σημάνουν την προειδοποίηση του ερχομού Του. Τη στιγμή εκείνη που το νερό απορροφηθεί απ’ τις ρίζες και τα φύλλα μυρίσουν οξυγόνο, κάφτρες τσιγάρων θα σβήσουν απότομα πάνω στη ράχη των ματιών Του. Τ’ αφυδατωμένο τότε από ζωή χέρι θ’ αγγίξει με ρίγος τους στήμονες. Θα πιαστεί […]
Σάρα-Κατερίνα Παπαδάκη | Και να που τελικά έγινε επανάσταση
Νοιώθω να πνίγομαι, να θέλω να φωνάξω, μα από τα χείλη μου δεν καταφέρνει να βγει κανένας ήχος. Βγαίνω να πάρω αέρα, μα όσο βαθιά κι αν είναι η ανάσα μου, δεν είναι αρκετή. Κοιτάζω το είδωλό μου στο καθρέφτη. Θολά μου ανταποδίδει το βλέμμα. Θολά…Άχρωμα… Προσπαθώ να δω μέσα από αυτό μα δεν τα […]
Χρήστος Ζάχος | Μια άλλη μέρα
Σηκώθηκα κάποια στιγμή από το κρεβάτι, όχι πρωί βέβαια, ντύθηκα όπως πάντα και αποφάσισα να μην πιω καφέ. Ούτε πλύθηκα, αλλά σαφώς κατούρησα. Είχα τα μαλλιά μου ανάκατα και τις χαρακιές από το μαξιλάρι στο πρόσωπό μου. Έβγαλα το περίστροφο από το συρτάρι – το οποίο μου είχε χαρίσει κάποιος και δεν το είχα […]
Αικατερίνη Τεμπέλη | Oaxaca
Αχ εσύ, Kerouac με τους δρόμους σου… Εσύ, ο Paco Ignasio, ο Marcos και μερικοί ακόμα. Στοιχειά μου αιώνια, πόσες σπονδές μ’ αγνή τεκίλα; Πλωτίνε, πόσες; Διάπυρη περνάω στις βουβές σας παραισθήσεις. Καίω κι αφήνω στάχτες. Ξερνώντας δηλητήρια κι αμέτρητες ματαιώσεις. Κλωτσάω χώματα, μαύρους σκορπιούς, δυσεύρετα πεγιότλ και σκουριασμένες λάμες. Γνέφω “παράτα με!” σε […]
Εύα Πετροπούλου – Λιανού | Οι άλλοι
Σαν εκείνο το πρωί, σαν τα πρωινά που ο καθένας ζει μια φορά σε όλη τη ζωή. Έπειτα ένα τίποτα. Η ζωή , ασταμάτητο ρολόι. Οι δείκτες, στιγμές υπάρξεως μοναχικές. Στην αμμουδιά, τα ψαροκάικα να αγναντεύουν την όχθη του χωριού. Και έκανε τόση ζέστη. Για μιαν αγάπη να γίνεις φονιάς. Για μια φιλία να προδώσεις. […]