Ομίχλη. Πάλλεται. Ως η περί πολλά τυρβάζουσα νύχτα. Ως ο περί πολλά τυρβάζων νους. Μακρινό βλέμμα. Στις εσχατιές των καιρών και των χρόνων. Και ένας ουρανός- μελάνι, γράφει. Ότι ειπώθηκε. Και ότι δεν ειπώθηκε. Δούρειος ίππος ο καπνός, τσιγάρου που σιγοκαίει. Όπως η μεταμφιεσμένη μουσική του περιβάλλοντος χώρου. Ήχοι σιωπηλοί. Νομίζεις πως ξεμακραίνουν. Γιατί ξεμακραίνεις […]
Πεζογραφήματα
Όρσα Δρετάκη | Το κλεμμένο φως
Κι η νύχτα, σβησμένη γόπα. Κι ο άνεμος, μια ακροβατούσα σιωπή. Κι ύστερα κατασκήνωσες στο κάστρο. Περίεργα ζεστό είναι το κάστρο. Θα ‘λεγες πως, οι τόσες απουσίες, έγιναν αστροκέντητη κουβέρτα. Νιώθεις την ενθαλπία της. Και το φθινόπωρο που έρχεται, κονιάκ ξεχασμένο σε δρύινο λεπτοσκαλισμένο νου. Θαρρείς πως είσαι λαθρεπιβάτης του χρόνου. Των καιρών. Και των […]
Χρήστος Μαγκλάσης | Τελευταία ευκαιρία
Κάποτε ο Φαίδων είχε ενδώσει στην φορτικότητα μιας τσιγγάνας χειρομάντισσας κι είχε απλώσει το χέρι του. Του είχε πει κάμποσα, που τα είχε ακούσει αδιάφορα. Μόνο του είχε μείνει μια φράση… «Πριν πεθάνεις θα ‘χεις μια ευκαιρία να μάθεις, αλλά δεν θα μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις». Περπατούσε ο Φαίδωνας, περισσότερο από συνήθεια, κι άλλαζε συχνά […]
Χρήστος Μαγκλάσης | Αργονωρίς
Η κοπέλα έχει προσεγγίσει πρώτη, με αέρα νεανικό, τον ξερακιανό πενηντάρη. – Μόνος; Ελαφρύ κατέβασμα στα ματοτσίνορα εκείνος…Τα χείλη κλειστά και σφαλισμένα. – Από τύχη ή από άποψη;. Οι ερωτήσεις ξεσπούσαν σαν κύμα στην μπουκαπόρτα. Ο χαμηλός φωτισμός στο απόμερο μπαράκι του Σίμου, λες και πασχίζει να κρύψει την […]
Όρσα Δρετάκη | Το βλέμμα του αγριμιού
…ΟΡΝΙΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΦΑΤΕ το πτώμα του Έρωντα. Γιατί θα γίνει φως, γιατί θα γίνει αρχέγονο σκοτάδι. Γιατί θα γίνει έκρηξη ενός κοιμισμένου Πάνα. Και θα ξυπνήσει όλα τα κρυμμένα σύμπαντα στον Άδη των αισθήσεων και των βλεμμάτων. Γιατί θα σκουπίσει το δάκρυ των οριζόντων στο πρώτο φως που γεννιέται από το βλέμμα του αγριμιού. […]
Όρσα Δρετάκη | Κλέφτης ουρανός
…ΚΙ ΕΣΥ ΟΥΡΑΝΕ, ΚΛΕΦΤΗ, πού είναι οι κεραυνοί σου; Χαμογελάς και με κοιτάζεις. Μα εγώ χάνομαι στα στεφανωμένα με κραυγές όρη. Είναι κραυγές αητών που πετούν ψηλά, μην τυχόν και φανεί το δάκρυ τους. Ένα δάκρυ που ματώνει την αυγή σου, ουρανέ. Μια ανοιχτή πληγή, που εκείνη κρατά ανοιχτή. Γιατί δεν θέλει την ψεύτικη γιατρειά […]
Όρσα Δρετάκη | Λύκαινα
Μέσα στα μάτια της λύκαινας, δύει η κραυγή. Και αυτή σωπαίνει. Είναι η ώρα να βγει για κυνήγι. Αρχηγός είναι της νύχτας. Αρχηγός είναι του δειλινού. Όταν τα πουλιά σωπάσουν, το φως και το σκοτάδι συναντώνται, στο καλπασμό της μέσα στους αστερισμούς. Μοναχική και αξιοπρεπής η σιωπή, την συντροφεύει. Πέρα από την άκρη της ανάσας […]
Χρήστος Μαγκλάσης | Ο Τσεβάς
Ακατάληπτες κουβέντες βγαίνουν απ’ το στόμα του, δίκην ηφαιστείου. Άλλες κοφτερές σαν μαχαίρι, άλλες γάργαρες σαν νεράκι, κι άλλες σπασμένα βράχια. Ηλίου φαεινότερο πως αυτό που λέει το ζει. Μιλάει για κάτι που τον έχει σημαδέψει. ”Δεν έπρεπε…” ψελλίζει. Κάθε τρεις και λίγο λέει ”δεν έπρεπε…” και μετά λόγια μπερδεμένα σαν ζυμάρι με τον χρόνο. Μουγκρητό, απόγνωση […]
Γρηγόρης – Γ. Γαϊτανάρος | Η τελευταία φορά
Αποφασίσαμε να ‘’κόψουμε’’. Το’ χαμε ξανακάνει στο παρελθόν χωρίς επιτυχία, αλλά εκείνη τη φορά, δεν χωρούσε γυρισμός. Η υγεία μας ήταν σε κακό χάλι. Ντυθήκαμε. Φόρεσα το αγαπημένο μου κολάν δερματίνη, που τόνιζε τις γάμπες μου κι εκείνο το κραγιόν, που ‘’μ’ έφτιαχνε’’. Ο Γιάννης έβαλε τα παπούτσια, το μπουφάν το φλάι, το σκουφάκι του, […]
Όρσα Δρετάκη | Ο ποιητής της σιωπής
Ένα τόσο δα φως. Ο καπνός βοτάνου μυστικού τρεμοπαίζει. Μέσα στη κρυφή του λάμψη. Και γύρω, το απέραντο σκοτάδι. Η θαλπωρή της σιωπής. Μακρινό ρόδο. Ζεστασιά που χάνεται στη πάχνη. Κάποτε ήταν ένα άγγιγμα. Που τώρα ακροβατεί στην απουσία. Κάποτε ήταν ένα βλέμμα. Που τώρα περιπλανάται σε πελάγη ξένα. Και σε παράταιρες κραυγές. Ανεπιθύμητων σκέψεων. […]