Πεζογραφήματα

Οι οδηγίες τού Πλοιάρχου ήταν σαφείς: Μέσα σε τρεις μήνες· το αργότερο αρχές Δεκεμβρίου, έπρεπε να ’χει τελειώσει ο έλεγχος στο Τμήμα Νοσηλίων: Κανένα ρέστο και μηδενική ανοχή πάνω σ’ αυτό. Η θέση χήρευε κάνα χρόνο και τώρα· μόλις ανέλαβα, έπρεπε να βγάλω εγώ το φίδι απ’ την τρύπα και σε τρεις μήνες να ελέγξουμε […]

Στάζει η στιγμή σαν να είναι  η απέραντη κρυφή θλίψη  στις σταγόνες που μεγαλώνουν  πάνω στην  πέτρινη βρύση της Τζεμάα ελ Φνα. Το παιδί σκύβει να πιει λίγο νερό να δραπετεύσει την δίψα του.  Στην ανοιγμένη θύρα της εκβάλει  το  σαλεμένο  μελάνι. Ξεγλιστρά ως ένα ενσαρκωμένο φίδι  στον μαύρο καπνό και ανεβαίνει αργά από  το […]

Εμείς τα πρωτάκια, το καλοκαίρι, στις γυμναστικές επιδείξεις, ήμασταν με την κυρία Άννα. Παρέλασε όμως μαζί μας και η Δευτέρα· γιατί η δασκάλα τους, η κυρία Ιωάννα, έλειπε κάποιες μέρες, και μετά ήρθε στο σχολείο φορώντας μαύρα. Τώρα όμως το Φθινόπωρο, που πήγαμε εμείς στη Δευτέρα, η κυρία Ιωάννα ήρθε κανονικά και ήταν ντυμένη γκρίζα, […]

Αν ο δείκτης του ρολογιού σκοντάψει  κατά τύχη  στο αλαργινό σκαλοπάτι του χαράματος δεν θα γονατίσει  ικέτης στην πτώση αυτή. Δεν θα στάξει  καμιά σταλαγματιά  ζοφερό αίμα ζώου  στον βωμό ετούτο της δόξας δεν θα το νίψει με  καμία προσφορά. Στην αφωνία της πέτρας και του μαρμάρου η μόνη θυσία θα είναι η σιωπή και […]

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι και το υπουργικό αυτοκίνητο παρκαρισμένο έξω απ’ το σπίτι μας και τον Σταύρο τον οδηγό, μ’ ένα τεράστιο πουπουλένιο καθαριστήρι, να το ξεσκονίζει και να το γυαλίζει για να ’ναι πάντα στην τρίχα, όταν θα μπει μέσα ο Υπουργός. Δεν θυμάμαι όμως ποτέ να μπαίνει κανείς άλλος […]

Στην Κίμωλο είπανε; στη Φολέγανδρο· δεν θυμάμαι, θα σε γελάσω. Ήτανε πάντως καμιά εικοσαριά χρόνια πριν· τότε που σταματήσαν οι πολλές δραχμές· κι ένα ματσάκι άνηθος κόστιζ’ ένα ευρώ και μας φαινόταν τζάμπα. Τότε, ο Παναγιώτης ο ψαράς, νοίκιασε για όλο τον Αύγουστο το σπίτι του σ’ ένα μεγαλομόδιστρο απ’ το Παρίσι. Ο μεσιέ Μάρτιν […]

Εκεί κάτω προς το θολό ποτάμι προάγγελοι της πρώτης άνοιξης φτερούγισαν την βοή των άστρων.  Φλόγες των κάμπων τρεμοπαίζαν στις   κέρινες ρίζες. Νεροχελίδονα κίνησαν τις σταγόνες τις σιωπής. Το ματωμένο χάδι της φύσης έσερνε  το διαυγές  δάκρυ που επέστρεφε  από  του κάθε Μάη της Ίριδας το λίκνο  χάραμα. Ακάνθινοι χιτώνες σκεπάζουν  τις φλέβες στο  ωκεάνιο […]

(Από τη συλλογή ‘Ψέματα πάλι’ εκδόσεις ΑΓΡΑ, ISBN 960-325-307-3)   Όταν ξεχάστηκαν πια οι παλιοί σκυθρωποί άγιοι που γιορταζόταν άλλοτε καθένας κάθε μέρα και οι άνθρωποι δεν είχανε πια γιορτές και δεν υπήρχαν άγιοι μα χρειαζόντανε γιορτές· σκέφτηκαν, οι σοφοί τού ‘Οργανισμού για τα δικαιώματα της ζωής’, να βρούνε καινούργιους άγιους για να υπάρχουνε γιορτές. […]

Ο θείος Κωνσταντίνος απ’ το 1930 κάτι, ήτανε, λέει, παντρεμένος, γιατί ‘Δεν γινόταν αλλιώς’… Σε έναν μάλλον δυστυχισμένο γάμο· με τη Θεία Πέπη. Ούτε λόγος βέβαια για διαζύγιο εκείνα τα χρόνια. Δεν είχαν παιδιά. Ζούσαν και δεν ζούσαν μαζί. Πάντως όταν γεννήθηκα εγώ, τότε με τους σεισμούς τού Ιονίου, ο θείος ήταν ήδη Υπουργός και […]

Έγειρε το δειλινό στης αρχαίας λύπης το ποίημα. Ξερό  ριγμένο φύλλο   στο πέλαγος που  αγναντεύει o βρεγμένος   ναυτικός τους αφρισμένους  στίχους. Άνοιξε  το ροζαλί  κοχύλι η μεγάλη  βεντάλια του ουρανού. Ξόδεψε την αστείρευτη πηγή στην κάμινο της ξανθιάς ερήμου. Στην γδαρμένη  πλάτης της γδυτής Αφροδίτης υφαίνονται ακόμη τα σημάδια των πρώτων στιγμών. Πληθαίνουν μέσα στις […]