Πεζογραφήματα

Ένα αγκάθι- δόρυ. Πολλά αγκάθια- βέλη, που σκιάζουν το φέγγος του πόθου. Που απρόσκλητος έρχεται στις εσχατιές της σιωπής. Ως απροσδιορίστου νοήματος μήνυμα, των εσώτερων ερήμων. Πως ο λόγος να γίνει ο κατακρημνίζων τη σιωπή; Όταν δεν υπάρχει αντικείμενο, όλες οι φράσεις φαίνονται άνευ ουσίας. Και άνευ παρουσίας. Και άνευ πεμπτουσίας της αχαρτογράφητης ενθαλπίας. Όλη […]

Το παρατηρώ να κομματιάζει αδιάλειπτα τον χρόνο και να σκορπίζει παντού θραύσματα, τόσο μικρά, που τίποτα ανθρώπινο δεν χωράει μέσα τους. Ακόμα κι ο εκνευρισμός της αναμονής πασχίζει να γλιτώσει απ’ τις λάμες του ρολογιού. Αργούν. Έπρεπε να είναι ήδη εδώ. Περίεργο σινάφι οι οικοδόμοι. Λίγοι είναι συνεπείς στα ραντεβού τους ενώ ελάχιστοι απο αυτούς […]

Άντρας 55 ετών σε γραφείο κάποιας υπηρεσίας. Εγώ, ξέρετε, είμαι ένας βέρος, ένας πραγματικός, επαναστάτης. Προέρχομαι απ’ αυτή τη σπάνια στόφα ανθρώπων που είναι συνεπείς στην ιδέα της αναγκαιότητας της αλλαγής του κόσμου. Είμαι 55 χρονών και ακόμα πηγαίνω σε πορείες. Δεν έχω βαρεθεί ποτέ να πλύνω ούτε ένα κεσεδάκι από γιαούρτι για να το […]

Και μετά από τη θύελλα, η καθαρότητα του ακαθόριστου. Αυτού που ψυχανεμίζεσαι αλλά είναι άμορφο ακόμα. Αλλά είναι όμορφο ακόμα. Ένας θορυβώδης χαΐνης– άρτος. Που φτιάχνεται κάθε που χαράζει. Κι είναι η μυρωδιά του ζεστού, φρεσκοψημένου άρτου, η δική σου μυστική ενθαλπία. Έχει κάτι το συνωμοτικό το χάραμα. Είσαι εσύ κι εκείνο. Κανένας άλλος. Και […]

(Η πόρτα του διαμερίσματος μόλις έχει κλείσει. Η νεαρή γυναίκα με τους μαύρους κύκλους στα μάτια, στέκεται όρθια στην είσοδο του σπιτιού. Φορά καλοκαιρινό φανελάκι και μια κοντή υφασμάτινη βερμούδα. Κάτω απ’ το λευκό και σχεδόν διάφανο δέρμα των ποδιών της φαίνονται οι φλέβες. Καθώς διακλαδίζονται στο λεπτεπίλεπτο κορμί της, μοιάζουν με κάποιον μυστικό κώδικα […]

Ο Ιωσήφ είχε το όνομα του παππού του, όπως όριζε το έθιμο. Ήταν καλό παιδί. Πράος και ήρεμος. Ποτέ δεν είχε δώσει δικαιώματα. Πάντα ήταν πρόθυμος να ευχαριστήσει τους άλλους, ιδίως τους μεγαλύτερους, να προλάβει επιθυμίες, ανάγκες, δυσαρεστημένα βλέμματα και επικείμενους καβγάδες. Κυρίως αυτούς. Καλύτερα να υποχωρούσε, κι ας είχε δίκιο, παρά να αμυνόταν ή […]

Τα τύμπανα ξεμάκρυναν πια. Και το σκαρί, άνοιξε όλα τα πανιά του. Βούτηξες βαθιά αυτή τη φορά. Σε περίμενε για άλλη μια φορά η άβυσσος λυσσομανώντας. Άκουσες το σιτάρ του Μάγιστρου. Κι ύστερα τη λύρα του Ερωτόκριτου. Κι αυτό που έμεινε, ήσουν εσύ. Καθαρός. Στο φουσκωμένο χείμαρρο των σχοίνων, ξανοίχτηκες. Σε κάλεσα. Και ήρθες. Μα […]

Στην αιώρα της νύχτας κρέμεται η σκέψη. Πιασμένη απ’ τον καπνό οπτασίας απούσας. Από το τώρα, το χτες και το αύριο. Δίχως χρόνο πορεύεται τ’ άστρο της σιωπής. Μπλεγμένο στα μαλλιά κάποιας νεράιδας. Που ξέφυγε από τη πάχνη. Και στοιχειώνει τις στιγμές. Του σκοταδιού και των Ερινύων του Έρωντα. Που έχασε το ξίφος του. Μέσα […]

«Όχι». Ένα ξερό όχι. Πώς όχι; Δεν μπορεί· δεν θα κατάλαβε: Μια βδομάδα τώρα, τού εξηγούσε τού πατέρα του για μια τεράστια επενδυτική ευκαιρία, στο κέντρο της Λωζάννης, με αστείους όρους -πληρωτέα με λίρες Αιγύπτου, στο Κάιρο· αν είναι δυνατόν!- κι ο γέρος απ’ το γραφείο του τηλεγραφεί «Όχι». Ξαναστέλνει μήνυμα: «Όχι» πάλι. Στέλνει αμέσως […]

Η ζωή μου διαρκεί όσο με διατρέχει το ρεύμα. Τίποτα δεν είναι πιο ζωτικής σημασίας όσο το ηλεκτρικό ρεύμα που με καθιστά ζωντανό. Άρχισα να κατοικώ στην οδό Μέλβιλ 32α μια συστοιχία κατοικιών παλαιάς κοπής. Ζούσα κοντά στο χαμηλοτάβανο πατάρι σε πείσμα των καιρών. Η Ρόουζ ξεκλείδωνε το διαμέρισμα απέναντι. Λέω ξεκλείδωνε γιατί ουσιαστικά έλειπε […]