Πεζογραφήματα

Πλαστικά κορμιά και άδεια μάτια. Όλη η κάλπικη φωτεινότητα, τεμαχισμένη σε μικρά σακουλάκια ζωής, τώρα, να που φαίνεται. Μια μικρή σπίθα. Μια μικρή σπίθα που έγινε φωτίτσα δώδεκα χρόνων, είναι πλέον ικανή να κάψει. Τα πάντα. Και με μαθηματική ακρίβεια να καεί. Φούσκες. Φούσκες ύπαρξης πάλλονται στον αέρα. Αποξηραμένα γονίδια μιας άλλης εποχής, μπλέκονται μέσα […]

Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΦΛΟΓΑ με τις γλώσσες της, αδηφάγες λέαινες στα μάτια μου, εισέρχεται μέσα από το νερό στα χνάρια του πευκοδάσους. Το κόκκινο σημάδι στο σκοτάδι του πελάγου μεγαλώνει, μεγαλώνει ώσπου να με τρομάξει – σύμβολο επιβολής το χρώμα και στόμφος του η ζεστασιά στο πρόσωπο… Η μυρωδιά από το ρετσίνι μαρτυρά την αλήθεια του […]

  Ο Ξένος μένει στην πιο κάτω γειτονιά. Είναι μεσήλικας, γύρω στα εξήντα, αλλά φαίνεται πιο νέος. Κάθε πρωί στις οκτώ, με ένα καφέ στο χέρι, κατεβαίνει τα μεγάλα σκαλιά της πόρτας της πολυκατοικίας του. Δεν με βλέπει. Δεν βλέπει ποτέ κανέναν. Έχει το κεφάλι σκυφτό και περπατά με γρήγορα βήματα, πολύ απορροφημένος με τον […]

Πονούσα φριχτά όταν σκίστηκα στα δυο κι ήταν η ώρα να γεννηθώ. Υγρά. Κάτω από σάπια χόρτα και φύλλα νεκρά. Οι νύχτες μίκραιναν, ξυπνούσε το χώμα, το κρύο μαλάκωνε κάπως. Λυώναν τα χιόνια, κελάρυζαν, έσταζαν όλα. Τα δέντρα τανύζονταν κι άλλα λογής-λογής φυντάνια ετοιμάζονταν να βγουν στον κήπο γύρω μου: Εκεί με τόξεψε το πρώτο […]

Υγρασία. Σύνηθες φαινόμενο για την εποχή. Απαραίτητη για την ανάπτυξη. Ο μήνας της συνειδησιακής σποράς. Τα σοκάκια του Σιγείου αναδύουν ένα άρωμα νωπότητας, αφήνοντας στα ρουθούνια την αγκύλωση ενός θειαφισμένου οράματος. Οι πολίτες πορεύονται ησύχως στη μακρόσυρτη λεωφόρο. Το πιγούνι τους είναι ακουμπισμένο στο στήθος, να πνίγει τις ανάσες. Τα νύχια χωμένα στις χούφτες ξορκίζουν […]

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ    Η Monique Ένας μονόλογος Αθήνα 2024     ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ     Η Monique ένας μονόλογος   ©Αλέξανδρος Αδαμόπουλος 2024 Απαγορεύεται κάθε χρήση τού παρόντος έργου χωρίς την έγγραφη άδεια τού συγγραφέα. Η αρχική μορφή τής σκηνικής αυτής εκδοχής του κειμένου, είναι δημοσιευμένη στο βιβλίο: Αλέξανδρος Αδαμόπουλος «Ο Αδάμ και το μήλο» […]

Όλα ήταν κάπως παράξενα σήμερα. Δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι ακριβώς πήγαινε στραβά, όμως σίγουρα κάτι έφταιγε. Το αισθανόσουν ακόμη και από τα μικρά πράγματα, όπως για παράδειγμα εκείνο εκεί το ξυράφι. Υπήρχε κάτι το διαφορετικό επάνω τους, παρόλο που όλα έδειχναν φυσιολογικά. Το ξυράφι, για παράδειγμα. Έμοιαζε ακριβώς το ίδιο με εχθές. Δεν είχε […]

Ονομάζομαι Μανώλης Σημαντήρας, μένω στο Παλαιό Φάληρο. Από νεαρή ηλικία ασχολούμαι με τη λογοτεχνία και τη συγγραφή και για μια δεκαετία έκανα μαθήματα Δημιουργικής γραφής. Το βιβλίο μου με τίτλο «02-20» έχει ως κύρια πηγή έμπνευσης την τριετή θητεία μου ως Δημόσιος Υπάλληλος στον Κρατικό Αερολιμένα Σκιάθου. Την εποχή εκείνη, στα μέσα της δεκαετίας του […]

– Τα ταλαιπωρημένα παπούτσια μου είχαν ήδη αλλάξει χρώμα από το μοναχικό μου παιχνίδι στο έδαφος της παιδικής χαράς, στις αλάνες και τα παρκάκια. Τα δικά σου ήταν επίσης έμπειρα στο τσαλαβούτημα, τις τούμπες και τα σκισιματα. Αλλά καθαρά. Τότε ήταν καθαρά. – ~ Η πρώτη μας προσέγγιση σχεδόν σαν παιδική: θέλεις να παίξουμε;  Φυσικά, […]

Χειμωνιά, η πρώτη της μεταπολίτευσης. Οι καμπάνες της εκκλησιάς σήμαναν τρεις ακριβώς. Στην πλατεία του χωριού μόνο το ποτάμι χτυπούσε τις πέτρες και μονολογούσε. Η κάπνα απ’ τα τζάκια σκέπαζε την ευωδιά των κρίνων στον αέρα. Γέμιζε ως μέσα βαθιά τα ρουθούνια της. Ο ήλιος κυλούσε μες στις αυλακιές του προσώπου της. Η υγρασία την […]