Πεζογραφήματα

Ητανε μια στιγμή που αιώνα κράτησε. Κάποιος μου ζήτησε να διαλέξω σχήμα. «Στο κάρμα δεν το γράφει;», τον ρώτησα. «Ναι, μα το κάρμα είναι  φωνή», απάντησε. «Μίλα, να την ακούσεις». Τι επιλογές έχω; Κι αν γινόμουν γραμμή; «Θ’ ακολουθούσες την πορεία σου», μου είπε, «πάντα μπροστά, στα βάθη ή στα ύψη». Τελεία; «Θα ‘σουν αρχή […]

Πάλι έκανε την εμφάνισή του αυτό το απόκοσμο χθόνιο ον, χθες το βράδυ, στην κάμαρά μου. Από παλιά με επισκεπτόταν, με αλλιώτικες και πάντα διαφορετικές μορφές. Άλλοτε ινώδες, και άλλοτε ψυχρά εκτελούμενο στον πυκνό αέρα του σκοτεινού μου δωματίου, και πάντοτε σιωπηλά αναρριχώμενο μέσα από τις χαραμάδες του ξύλινου πατώματός μου. Το θυμάμαι να το […]

Χωρίς να μπορώ να εκτιμήσω τον αντίκτυπο στη ψυχολογική μου υγεία, έχω καιρό να γράψω. Ίσως οι λέξεις μου παραμεγάλωσαν Σταύρο, και ούτε καν βιβλίο δεν μπορεί πλέον να τις εκπορνεύσει σε μια απέλπιδα ύστατη ατίμωση. Ίσως από την άλλη βέβαια απλώς να κουράστηκα να συγκινώ τη μνήμη μου κάθε φορά που προσπαθεί να ξεχάσει, […]

Δεν έχει σημασία ποιος σχεδίασε το λιμάνι της Ουτοπίας, της νήσου με τις επτά πηγές, τα δώδεκα μαράσια και τα εκατό μαγαζιά, γεμάτα ατλάζια κι ηδονικά μυρωδικά. Κάθε της κάτοικος, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν της, θα μπορούσε να είναι αρχιτέκτονας, τεχνίτης και βασιλιάς ακόμα, ίσος μεταξύ ίσων σ’ ομορφιά, μαστοριά και σύνεση. Αυτό που […]

Δευτέρα – Μέρα 1 Σήμερα είναι η πρώτη μέρα, που είμαι μόνη, χωρίς τη μαμά. Ούτε γιατροί, ούτε παλιοί της φίλοι, ούτε περίεργοι γείτονες. Οι λίγοι, μακρινοί κι απόμακροι συγγενείς μας εξαφανίστηκαν μετά την κηδεία.   Ακόμη κι ο μπαμπάς, η φωτογραφία του, λείπει. Αυτή με το μοντγκόμερι και τον μπερέ. Όπως μου είχε ζητήσει, την […]

Στον Πίτερ Σέλλερς, τον Λουκιανό και τον Λουί,   Καλώ το ασανσέρ. Το ασανσέρ έρχεται. Εγώ μπαίνω. Αναπνοή ανακούφισης. Εδώ μέσα δεν έχει φασαρία. Όταν δεν μένεις μόνος, μαθαίνεις να ρουφάς με όλες τις αισθήσεις κάτι τέτοια tête-à-tête με τις σκέψεις. Κεκλεισμένων των θυρών, ανελκυστήρα ή μη, ο Σαρτρ χαμογελάει. Δεν διαλέγω όροφο. Μέχρι να […]

«Δεκαπέντε, δεκαέξι, δεκαφτά… είκοσι. Είναι γλυκιά η νύχτα  απόψε», τους ψιθυρίζει σκυφτός παρακολουθώντας την ιεροτελεστία μιας αλλιώτικης άνοιξης. Βγαίνει για βόλτα πάντα μετά τις δώδεκα το βράδυ. Όταν όλοι, ή σχεδόν όλοι κοιμούνται. Αυτός δεν κοιμάται πια πολύ. Σταματάει στα πεζοδρόμια για να μυρίσει τις ανθισμένες νεραντζιές, κόβει κάθε φόρα έναν ανθό ρίχνοντας κλεφτές ματιές […]

Ο προϊστάμενος του τμήματος επικοινωνίας των ερυθρών, διασχίζει πανικόβλητος τα τριχοειδή αγγεία, σπρώχνει απότομα την πύλη, εισέρχεται με πρωτοφανή ορμή στις φλέβες, συνεχίζει και τρέχει χτυπώντας πάνω σε ορμόνες και βιταμίνες, άλλες απλά τον στραβοκοιτάνε, άλλες του ζητάνε το λόγο, αυτός δεν δίνει σημασία, πρέπει να ενημερώσει, δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για χάσιμο. Μπαίνει στην […]

Θα πεθάνουμε και δεν θα έχουμε αγγίξει τον ήλιο. Θα ζούμε αιωνίως με φωτογραφίες πανσελήνου. Φέτος το καλοκαίρι νιώθω πως οι πλάκες, οι πέτρες και τα μάρμαρα δεν σταματούν να τσουρουφλάνε ούτε και τα μεσάνυχτα. Εν τω βάθει πυρκαγιές σε σώματα πασαλειμμένα με αντηλιακό και λάδια. Χαδιών υποκατάστατα, μα εσύ δεν είσαι πια εδώ. Πού […]

   Ο κεραυνός που έπεσε κατά μεσής της βροχερής εκείνης νύχτας, έσπασε τις κεραίες και τους πομπούς στο δώμα της Κρατικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης. Αποκαϊδια βρήκαν οι εργαζόμενοι της βραδινής βάρδιας, είπαν. Τουλάχιστον τώρα, είχαν μια καλή δικαιολογία για το νεκρό σήμα στους δέκτες των τηλεοράσεων. Ήταν μια εποχή που αυτός ο διάολος σε τετράγωνο […]