Πεζογραφήματα

«Με επέπληξε ο Νεύτων / προ ετών αμνημονεύτων». Με την ευφάνταστη μελοποίηση του  απερίγραπτου αυτού δίστιχου ο Ηρακλής Σιντούρης έγινε σε μια νύχτα πανελληνίως γνωστός. Το κουτουκάκι στη συμπρωτεύουσα ανήκε οριστικά στο παρελθόν∙ συντεντεύξεις σε περιοδικά, εμφανίσεις στην τηλεόραση, μέχρι και συναυλία σε αρχαίο θέατρο, Αύγουστο του ’85, έδειχναν πλέον τον δρόμο για την κορυφή. […]

Ε, και Χριστούγεννα. Που όλα έχουν χάσει, ξέρεις, την γεύση τους, πως λένε; Το νόημά τους, που κρυβόταν στην γέμιση μιας γαλοπούλας που πίσω της είχε και κάμποσα μπουκάλια κρασί, δηλαδή βάδιζε η γαλοπούλα προς το σπίτι και πίσω της ερχόταν τα κρασιά, αυτό το συμβιβασμένο νόημα, το να μην χρειαστεί να μάθεις να μαγειρεύεις, […]

Αγαπητό φτερωτό ποντίκι, Πριν μπεις στην ζωή μου, είχα περάσει αφόρητες μέρες κλεισούρας. Το σπίτι μου έμοιαζε κάθε μέρα και μικρότερο, ενώ, άθελά μου, κοπανούσα συνεχώς το κεφάλι μου στον τοίχο με αποτέλεσμα να έχω γεμίσει μυτερά καρούμπαλα. Από εκείνο το πρωί που εγκατέλειψες τον ύπνο μου και εμφανίστηκες ξαφνικά ολοζώντανο στον ξύπνιο μου, έχω […]

 «Να σε πάρει αυτή να σε πάει στο Πήλιο και να μείνεις εκεί για πάντα. Κένταυρος. Τι ειν’ αυτό που είδαμε, μέρα μεσημέρι;» Ο πενηντάρης ταξιτζής, η κοιλιά του οποίου φλέρταρε επικίνδυνα με το κάθισμα του συνοδηγού, δεν εφείσθη γλαφυρότητας για να περιγράψει τους συνειρμούς που του προκάλεσε η εικοσάχρονη που έκανε τζόγκινγκ στη Στρατηγού […]

  Έχουν περάσει ήδη επτά φεγγάρια μετά το τέταρτο κύμα. Κάθε που έσβηνε κι ένα, έβαφε μαύρο έναν καθρέφτη. Ευτυχώς κι είχε ξεμπερδέψει τώρα μ’ αυτούς. Να μην χρειάζεται να έρχεται αντιμέτωπη μ’ εκείνη την αλαφιασμένη όψη απέναντι. Ωστόσο το πάλευε ακόμα με τη φυσική της κατάσταση. Είχε πια μπουχτίσει να περπατάει μόνο πέρα δώθε […]

Ήθελα να σε συναντήσω κοντά σε κείνα τα χαρτιά με λέξεις πάνωθέ τους, που θέλω να αφήνομαι να πιστεύω ότι τις βλέπω να προσγειώνονται με έπαρση (εκείνη ακριβώς την στιγμή που τα ξεφυλλίζουμε) πάνω τους, χωρίς ήχο να προσγειώνονται στις άνερες παραλίες τους, και ρούχα τριγύρω τους με μανίκια να σκαλίζουν τις αποθέσεις τους και […]

Ένας γέρος με μαδημένο κεφάλι, τορνεμένος ο κρόταφος με μια πληγή νήπια, σε κάτι γλώσσες πρωτάκουστες, ουρανικές κι ένρινες, αμίλητες για χρόνια στον τοίχο ψιθυρίζει – στεγνό παρακάλι «πώς είναι να μην κλίνεσαι πια; πώς είναι να μη μιλιέσαι;». Ο τοίχος πολύ σπάνια απαντούσε. Τον είχε ο γέρος μάλιστα φορτώσει με κάδρα και καδράκια, σκηνές […]

«Τελείωσαν τα ψέματα», σκέφτηκε ο Θανάσης μια Τετάρτη στις επτάμιση, παρακολουθώντας το δελτίο ειδήσεων χυμένος στον καναπέ. Ο παρουσιαστής το είπε καθαρά, στην πόλη καταγραφόταν ο μεγαλύτερος αριθμός κρουσμάτων πανελλαδικά. Αν η κατάσταση συνεχιζόταν έτσι, η καραντίνα ήταν δεδομένη κι άντε μετά να συντονίζεις δεκαεξάχρονα εξ αποστάσεως. Η γυναίκα του Θανάση δεν φαινόταν να δίνει […]

Είδα μια διαφήμιση όπου ένας αστροναύτης (πρώην αστροναύτης, εικάζω) διαφήμιζε στρώματα ύπνου, που από ό,τι κατάλαβα (δεν την είδα όλη) αναπαράγουν, υποτίθεται, την εμπειρία του ύπνου με μηδέν βαρύτητα. Καιρό τώρα, υπάρχει μια συζήτηση για τον εποικισμό άλλων πλανητών, για παράδειγμα, του Άρη, και, αναπόφευκτα, κάποιος εκκεντρικός εκατομμυριούχος που εκπονεί σχέδια και κάνει υπολογισμούς κερδών, […]

Στ’ όμορφο πρόσωπο της Κίρκης, που το περιφρονητικό της βλέμμα τού χάριζε ακόμη περισσότερη γοητεία, διαγραφόταν μια απορία: προς τι τα κλαψουρίσματα; Η μόνη δύναμη που είχε το ραβδί της ήταν ν’ αποκαλύπτει την αληθινή μορφή όσων άγγιζε. Αν κάποιος απ’ αυτούς τραγουδούσε ελεγείες στο τραπέζι αντί γι’ αλητοτράγουδα, τώρα θα ‘ταν αηδόνι. Αν κάποιος […]