Υπάρχει ένα πλατάνι στη μέση της πλατείας, μετά τον πλακόστρωτο ανηφορικό δρόμο, αφημένο από χρόνια στη μοναξιά του. Λιγόστεψε η φυλλωσιά του στα αραιωμένα του κλαδιά που αντιστάθηκαν στον χρόνο. Γέρικο σώμα, που χώρεσε τόσους χειμώνες και αντέχει ακόμα. Κατάλαβα αμέσως πως οι ρίζες του απλώθηκαν βαθιά μέσα στη ζωή μου, τόσο, που με τραβούσα […]
Πεζογραφήματα
Παύλος Καστανάρας | Διάλογος με ένα σετ αλατοπίπερου
Την ημέρα να ενώσεις τις σκιές να μην ξεχωρίζουν, σε κοιτάζω όπως η μοναχική άλκη στην ασφάλεια του δάσους, εκτεθειμένος σαν τη μύγα στον υγρό μικρόκοσμο ενός τραπεζιού. Οι εργάτριες επιστρέφουν στα σπίτια με σφιγμένο βλέμμα, πατάνε στο θυμό της καθαρίστριας που μόλις σφουγγάρισε. Ο καφές έρχεται αργά κι αβίαστα μετά το δείπνο που στεκόμαστε […]
Αναστάσης Πισσούριος | Εμπρηστικά μπαλόνια – μια γάζα ιστορία
Είμαι το βάρος που κουβαλάει ένα μπουκέτο από ζωηρά πολύχρωμα μπαλόνια. Κάποτε στο ταξίδι κρατάω και το τεντωμένο σχοινί τους. Αναπνέω γκάζι χαρούμενα μ’ ένα κομμένο χαλινό να πέφτουν οι αγκύλες γλώσσες – ν’ αφήνεται η οσμή χολής. Με αγκαλιάζουν τα χρώματα μιας παιδικής γιορτής. Τα βράδια περπατώντας μαζεύω από τους δρόμους τα χαμόγελα των […]
Γιώργος Μπινιχάκης | Ένα καλοκαίρι με τη μάνικα
–Εδώ!… εδώ!… Ο Δημήτρης δαγκάθηκε προς στιγμήν, τον είχε δει προ δευτερολέπτων να κάθεται στο παγκάκι, και κάνοντας τον αφηρημένο άλλαξε κατεύθυνση στον βηματισμό του, όμως ήταν πλέον αργά για να τον αποφύγει. –Εδώ! Ήταν γείτονες παλαιόθεν και διατηρούσαν τυπικές σχέσεις χαιρετισμού, μα καθώς εδώ και έναν χρόνο ο Δημήτρης είχε […]
Σωτήρης Παυλέας | Έχω μια δυσκολία με τις ανακρίβειες
Θα αναρωτιέστε για τον λόγο που ήρθα σήμερα εδώ, οικειοθελώς όπως βλέπετε, αφού όπως γνωρίζετε δεν με καλέσατε, γιατί με καλέσατε χθες και σας είπα ό,τι είδα και γνωρίζω για το περιστατικό, με όλες τις βασικές παραμέτρους, σας εγγυήθηκα βέβαια και ισχύει, ότι ήμουν ειλικρινής και ακριβής, θέλω να είμαι πάντα ακριβής, δεν τα πάω […]
Απόστολος Μαϊκίδης | Tράνζιτ
Τα είχε όλα προγραμματίσει στην εντέλεια: από τη δουλειά τού είχαν εγκρίνει άδεια δυόμισι εβδομάδων, τον Αλντεμπαράν −αυτό το μονίμως κακόκεφο ντόμπερμαν− θα τον άφηνε σε μία φίλη του, τα λουλούδια θα τα πότιζε ο γείτονας. Όσο για τα κοινόχρηστα, έδωσε μια γενναία προκαταβολή, γιατί με τον συγκεκριμένο διαχειριστή άλλη λύση δεν υπήρχε. Είχε αγοράσει […]
Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης | Προμηθέας Δεσπότης!
— Όχι, όχι και ξανά όχι!.. Αρνούμαι να δεχτώ κάτι τέτοιο! — Μα Θυμιέλη μου, γιατί; Πού είν’ το κακό κι η αμαρτία; — Εσύ να μην ανακατεύεσαι… δεν σ’ αφορά! — Δεν μ’ αφορά; Μα είναι και δικό μου παιδί! — Είναι και δικό σου παιδί αλλά αυτά είναι ανδρικές υποθέσεις. — Και τι […]
Αντώνης Μπαλασόπουλος | Το χαμόγελο
Μνήμη Σωτήρη Πέτρουλα Στον Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη Στραγγαλισμένος, ο νεκρός χαμογελάει. Το χαμόγελό του είναι αναμφισβήτητο, πολύ πιο αναμφισβήτητο απ’ την ιατροδικαστική έκθεση ή απ’ τις ακριβείς περιστάσεις του τέλους του. Αλλά το χαμόγελο δεν ήταν εκεί απ’ την αρχή του θανάτου του. Αρχικά, το στόμα του είχε ένα σχήμα πολύ πιο συνηθισμένο για τους πνιγμένους. […]
Αναστάσης Πισσούριος | Ηχεία
Συνήθως, ξυπνάει κατά τις οχτώ το πρωί. Δεν χρειάζεται ξυπνητήρι. Παρόλα αυτά, το έχει πάντα ενεργοποιημένο στα δέκα λεπτά αργότερα σε περίπτωση που αποκοιμηθεί. Το παράθυρο του υπνοδωματίου παραμένει ανοιχτό καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να κοιμηθεί έστω κάποιες ώρες. Αν είναι τυχερός και δεν έχει επισκέψεις το βράδυ […]
Γιώργος Καφετζής | Εν Ειρήνη
– Πώς θα ξεκινούσες μια ιστορία; Αν και είναι σίγουρη πως η ερώτησή του δεν απευθύνεται στην ίδια, την πιάνει εξ απήνης. Σηκώνει ακαριαία το βλέμμα της από το κείμενο ελπίζοντας να αντικρύσει το δικό του, καρτερικό και ατόφιο, όπως τη στιγμή της πρώτης γνωριμίας. Φευ. –Χμ δε ξέρω, μα ενδεχομένως να μην έχει σημασία, […]