Σήμερα, από την ώρα που ξύπνησε, έχει ένα προαίσθημα ότι κάτι δεν πάει καλά. Βγαίνει στο μπαλκόνι και τους βλέπει πάλι εκεί να κάθονται, μες την παγωνιά. Θυμάται την πρώτη φορά που τους είδε, έναν χρόνο πριν. Τότε που είχε μετακομίσει εδώ, στο καινούργιο διαμέρισμα. «Στη μία θα βουτάμε τα πόδια και στην άλλη θα […]
Πεζογραφήματα
Ευαγγελία Μινάρδου- Αδάμου | Γκλιν-γκλιν
«Άντε πάλι με τα κουδούνια! Ήθελα να ήξερα, δεν κοιμούνται τέτοια ώρα, δε δουλεύουν αυτοί αύριο; Κλείσε επιτέλους το ρημάδι να κοιμηθούμε!» Η φωνή του άντρα της από το υπνοδωμάτιο έφτασε οργισμένη στην κουζίνα. Δώδεκα και μισή το βράδυ. Έπλενε τα πιάτα και τελείωνε το φαγητό για την επόμενη μέρα. «Δουλεύουμε, βέβαια και δουλεύουμε… Αλλά […]
Δημήτρης Κάβουρας | Να είσαι άπιαστος μα τρυφερός, το απαιτούν οι καλοί τρόποι
[Κείμενο γραμμένο για το Μονόκλ «για την ιδέα μιας γάτας»] Αυτός που θέλει να γίνει άνθρωπος είναι σίγουρος πως και ο άνθρωπος θέλει να γίνει σαν κι αυτόν. Από τον έναν κόσμο στον άλλον αναζητούσε όσα ίχνη δεν μπορούσαν να βρεθούν. Άκουγε όμως τον ερχομό από μακριά. Εφόσον προλάβαινε θα γινόταν ο πρωτοπόρος, ο αρχηγός. […]
Μίνα Μοίρου | Δύο διαδρομές
Μέλι και γάλα Ο χρόνος έχει περίπλοκα κλαδιά που όλο μακραίνουν. Μπορείς να τον μετρήσεις από το ύψος δέντρων ακλάδευτων ή φυτών που κλείνουν τα περάσματα. Υπολογίζεται ακόμη, μέσω του βαθμού ξηρότητας, καθρεφτίζεται στα άγνωστα πια πρόσωπα των γειτόνων. Στη θέση εργαλείων, μετοίκων με την αλμύρα ακόμη μέσα τους, βρήκα σωρό σκουπίδια, πέτρες και χαρτιά […]
Γιώργος Αραμπατζής | Κραμ ή στην υπηρεσία του γενικού καλού
Ο Κραμ στριφογύριζε στο ντιβάνι όπου είχε πέσει πρόχειρα να κοιμηθεί όταν ένιωσε το κάλεσμα του νεκρού πατέρα του. Στη στιγμή σηκώθηκε και διέσχισε την απόσταση μέχρι την άκρη του δάσους όπου τον περίμενε το φάντασμα. Ο μπαμπάς του Κραμ ήταν γνωστός υπερασπιστής της χώρας. Τώρα, ωστόσο, σαν πνεύμα, ζήτησε από τον υπάκουο γιό του […]
Αλέξανδρος Αδαμόπουλος | Εκείνος
-Δεν… Τον αγκάλιαζα γερμένος πάνω του και τον χάιδευα σεργιανώντας τα δάχτυλα πάνω στον ώμο και στο σβέρκο του. Δεν σταμάτησα το χάδι για ν’ αρχίσει κι αυτός να μου λέει τα δικά του. -Τι δεν; -Χθες· από χθες το πρωί δεν μπορώ να βγω έξω -Εντάξει· βρέχει, κάνει κρύο -Είναι πολλές μέρες έτσι -Το […]
Γεώργιος Κρεοπώλης | Συνταγές Κηπουρικής
– Καλέ, πώς τα έχει αφήσει αυτός έτσι τα καημένα τα φυτά; – Σταμάτα βρε Λία, τα παντζούρια του είναι κλειστά εδώ και πολύ καιρό, πάει μίσος χρόνος τώρα που περνάω και τα βλέπω όλα παρατημένα. Ο άνθρωπος λείπει. – Κρίμα κρίμα, τόσο ωραίο μπαλκονάκι με τόσα φυτά. Ψόφια είναι όλα τώρα. Κρίμα. – Ναι. […]
Αλέξανδρος Αδαμόπουλος | Η Παναγιά τñς Ηδονής
Η χαράδρα, άμα τη δεις από ψηλά, είναι σα μια μαχαιριά μέσα στη γη· σαν πληγή που τρέχει μαύρο αίμα. Εκεί που στενεύει πολύ και τρέχει ο καταρράκτης, λίγο πριν τις Πόρτες, είναι άγνωστα μέρη, άγρια· ρουμάνι όπου κανείς δεν περπατάει πια. Κι εκείνος τι σόι ρασοφόρος ήταν κι όλοι εκεί γύρω τον είχανε περί […]
Μίνα Μοίρου | Κλαμπ «Μύηση»
Η δεσποινίς Μ. ζούσε με την μητέρα της στο περίφρακτο σπιτικό τους, κάπου στα προάστια. Ο λιγομίλητος πατέρας της, υπόδειγμα οργάνωσης και νηφαλιότητας, είχε εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία λίγο μετά την γέννηση της κόρης, παρασυρμένος από μια νεαρά ελευθέρων ηθών. Η μητέρα, τής έλεγε πως μέσα της κρύβεται όλη η καλοσύνη του […]
Δημήτρης- Ζώης Σπύρου | Θερινός μονόλογος με τον χρόνο
Ήταν Ιούλιος και ο ήλιος ήδη έκαιγε τα πεζοδρόμια και τις τσιμεντένιες πολυκατοικίες μιας πολυπληθούς πλέον και άλλοτε προσφυγικής συνοικίας των νοτίων προαστίων. Οι πλάκες των ηλιακών, λαμπύριζαν σαν χρυσά καπέλα πάνω στις καραφλές και γκρίζες ταράτσες των κατοικιών. Εδώ κι εκεί, μπορεί κάποιος να έβλεπε καμιά σκεπή με τα κεραμμύδια της ξαπλωμένα αλλά το […]