Νέοι δημιουργοί

Μια θάλασσα από ροδοπέταλα και άνθινα στεφάνια εμπόδιο ακάνθινο στέκεται στις βουλές της, γιατί τη Λέσβο χωρίζει την πολυτραγουδισμένη απ’ τη Λυδία. Πικρός καημός στα χείλη το όνομά της και πένθιμο τραγούδι. Εκείνο το κορίτσι πώς της λείπει! Σε μακρινή γη αυτή τώρα προκόβει με την ομορφιά της για διαφέντεμα αυστηρό και με πρέπουσα αγωγή, […]

Στενεύει το ποίημα σε λίγο δε θα μας χωράει λασκαρισμένες κουμπότρυπες   στο φθαρμένο σακάκι του κόσμου κάποιος παλεύει να μας κουμπώσει να μην παγώσει κάποιος πνίγεται μέσα σε μελάνια πως να πει ευθαρσώς την πληγή λευκές νοσοκόμες εξομολογητικές σελίδες  του φέρνουν τον ορό της μνήμης  ασθενής της γραφής πως να πει το χάος έγινε κι […]

Δύσβατη και απότομη η ανάβαση, σαν το αποφασίσεις.  Το αβυσσινί δισάκι μου με συντροφεύει και σε αυτό μου το γινάτι.  Κάθε που το έχω ανάγκη,  ξέρει πώς να με συνδράμει. Λίγα λίτρα όνειρα,  μία θρεπτική αισιοδοξία,  δύο βιταμίνες σθένος, μισό δοχείο ελπίδα  και πάλι κινώ στων νεφελών τη θαλπωρή.  Δεν λέω, ακαταμάχητο το ουράνιο αγνάντεμα, […]

[Στη θάλασσα του Νικολά] Η υποψία της χολής μαυρίζει χώματα και τρώει. Παιδί που δεν είσαι κανείς. Κι είσαι τα πάντα με το γέλιο της ψυχής σου. Σου το ’χουν κλέψει για, μα κάτι τύποι σα κι εμέ το βλέπουν στη μορφή σου. Έλα να σε φιλέψω, βρε γιαβρί, να φάμε κι άσπρο πάτο δεκαράκι. […]

[Ο Μονόλος μίας Θλιμμένης] Είχε κυλήσει κάτω από τα πόδια σου η αλμύρα που έπεσε απ’ τα μάτια μου. Εγώ έσκυψα λίγο να μαζέψω τα κομμάτια απ’ τη στάχτη σου. Μα η θάλασσα με έσυρε μακριά και τα φιλιά μου πνίγηκαν μαζί με τ’ άστρο σου.   Οι πορτοκαλιές έλιωσαν τους σπόρους τους στον ήλιο […]

Το νεαρό αγόρι κοιτά την πέννα που του έκαναν δώρο οι γονείς του για τα γενέθλιά του. Την κρατά στην παλάμη του αριστερού του χεριού ενώ τα μάτια του σαρώνουν τις ανεπαίσθητες χρυσές λεπτομέρειες, οι οποίες την κάνουν να μοιάζει με κόσμημα. Δεν έχει ξαναπιάσει στην ζωή του ένα τόσο ακριβό αντικείμενο όμως του αξίζει […]

Σε κάποιον ηλιοφώτιστο αρχαιολογικό χώρο σε συνάντησα. Αινιγματικό και ολάνθιστο εκείνο το αυγουστιάτικο δειλινό. Κλήθηκα να αναμετρηθώ με κάλλος διττό, της αττικής γης και το δικό σου. Το μέρος έλουζε μαγεία αρχέγονη και τα παιχνιδίσματα του ήλιου εμφυσούσαν πάνω σου έρωτα. Αναδυομένη από τον βράχο, με φόρεμα που ενέδιδε στα καπρίτσια του ανέμου, με πλησίασε […]

i. Μες στη ρεμπέτικη βουή Και την ακραία τσιγαρίλα Τα τσίπουρα κατεβαίνουν με μανία Και τα ποτήρια τσουγκράνε βίαια. Ο ήχος θυμίζει Σύγκρουση στα οδοφράγματα. Ξέχειλο, ως φαίνεται Το πάθος της γενιάς Που κλείστηκε στα καφενεία Και ξέχασε τον δρόμο. ii. Κούπες αδειάζουν Από καπουτσίνο ζεστούς. Καρέλια σβήνουν, Τα φθηνά, τα λαθραία. Στα κόσμια εν […]

Και σε αυτή τη στιγμή, που δρώντας πάλι εναντιωθήκαμε στον εαυτό μας, που ποτίσαμε συμφέρον κάθε υλική μας πράξη, που υιοθετήσαμε μηρικαστικώς ιδέες που δεν μας ανήκαν, που προφέραμε φράσεις που δεν πλάσαμε αλλά πριν λίγο ακούσει ή διαβάσει, σε αυτήν την στιγμή, αναζητάμε λέξεις αξιοπρεπείς για να προσδώσουν ορισμό της ζωής μας.  Στην επιστροφή, […]

Δύσπιστος ο  αέρας που πνέει από το στόμα δεν κοπάζει κουβαλάει έναν μακρόσυρτο αναστεναγμό μοναχικό και απορημένο κάποιες φορές εκτινάσσεται οργισμένα στη διαπασών                                    καρφώνοντας βελόνες στο στήθος μου έπειτα βουβαίνεται ευπρόσβλητος πλέον και συμφιλιωμένος με την παγωνιά στοχεύει στα βλέφαρα αβίαστα σκοντάφτει τότε o νους κατεδαφίζει κάθε αβρότητα και ευπρέπεια αφήνει δαγκωματιές σε μια […]