Νέοι δημιουργοί

Τρέχω να ξεφύγω απ’ όλους τους Αρισταίους, μάταια, ο δρόμος μου στρωμένος μ’ αγκάθια.  Με την άκρη του ματιού μου το ‘δα, αρσενικό ήταν, πετάχτηκε πάνω μου ευθύς με δάγκωσε το δηλητήριο του μέσα  μου. Το κοίταζα ασάλευτη λίγο πριν σβήσω σα να γέλαγε για το κακό που κάνε Δεν ήταν η πρώτη δαγκωματιά η […]

Η κυματομορφή ανεβοκατέβαινε κι’ αυτό όσο να πεις μας ανησυχούσε. Τον είχαμε όμως δίπλα μας, υπήρχε με τον τρόπο του, μα βίωνε σε διαφορετικό χρόνο όσα μας έλεγε. Και πόσο ήλιο δεν είχαν οι περιγραφές του, πόσα ατημέλητα μαλλιά. Δεν ήταν υπό την επήρεια παρά μονάχα της πραγματικότητας. Πόσα εκατομμύρια χρώματα και λέξεις – αχ […]

Απυροβόλητος έφυγα Δευτέρα και οχτώ. Ετών στα δεκατρία. Τρίτος – πρώτος γιος μιας, σημασία δεν έκανε, ονόματα δικά τους δεν έχουν οι γυναίκες. Πληγιασμένος κουβαλούσα στόκο στον αντίχειρα, πιάτο στο μικρό, στον δείκτη και στον μέσο σημάδι κίτρινο, του βήχα. Στα γόνατα χωράφια. Φλασκί με τσάι, από το λευκό, όχι τίποτα το πιο βαρύ. Το […]

Πόσες ανάσες μαζεύτηκαν στα χείλη σου; Πόσες φορές πέτρωσε η ψυχή σου; Κάθε μαντάτο και καρφί στα στήθη σου. Μα εσύ πάντα  εκεί, βράχος ακούνητος. Μεταμορφωνόσουν, με μια ζεστή ματιά. Γινόσουν μάνα και πατέρας, αδερφή και φίλος. Το στερνοπούλι σου αγκαλιά. Ο χρόνος σταματούσε εκεί. Στα δύο του μάτια, σε δύο ζεστές κουβέντες. Μόνο εσύ […]

Σε είδα στον ύπνο μου  •  τόσο ανυπόφορα λευκό  δεν έφερνες σε Μάη εσύ  •  είχες στα δόντια αίμα μοβ μαύρα γατίσια βότσαλα  •  στη θέση των ματιών για μάτια. Σαν θάνατος με αρχές άνοιας  •  τι ήρθες τώρα δα να δρέψεις πλανιόσουν στα άγρια άγανα  •  και σχίζανε τα χείλη σου από του ήλιου […]

Καταναλισκόμενος άνθρωπος Χαρτί βρεγμένο κάτω από τον πλάτανο, αποκοιμιέται, το όραμά μας. Από τα βάθη της τρυφερότητας μέχρι το θρήνο των λουλουδιών, ακούγεται ο σιωπηλός άγρυπνος έρωτας, που από γη απάτητη τον μετατρέψαμε σε θλιβερή δυστοπία. Το τρέξιμο στους βάλτους με τις νεράϊδες ,το λάβαρο της ακροβατούσας σάρκας, η φυγή στο κεχριμπάρι, οι λέξεις οι […]

Cantus firmus  Ι [Λόγος] Συμφορά που μας βρήκε καημένε μου σύντροφε με το γέρικο άλογο τι τα θες κάτω απ’ την πανοπλία μου στήθος σφριγηλό μαστός γαλακτοφόρος κι όλο χάρη το βήμα μου πρόστυχο, και δεν το βλέπεις καθώς μου ψέλνεις ύμνους νικηφόρους για τη μεγάλη ποίηση∙ εσύ, που έχεις την πείρα της πλοκής τον […]

Ποίηση είναι μια ηλιόλουστη μέρα που σ’ αγαπούν, η αυγουστιάτικη θάλασσα κάτω απ’ τον ήλιο, το φεγγάρι που κοιτάς σιωπηλός μια νύχτα στο νησί, εκείνος ο έρωτας που σ’ έκανε αθάνατο, ο άλλος που ‘θελες απελπισμένα αλλά δεν έζησες ποτέ. Η θέα του αθώου παιδιού που παίζει, θυμίζοντάς σου το παιδί που ήσουν, τ’ ανθισμένα […]

Είναι Ιούλιος και η ζέστη είναι ανυπόφορη. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δε θα  ξαναέμενα καλοκαίρι στην Αθήνα, κι όμως λίγο οι δουλειές, λίγο η ανικανότητα μου να οργανώσω διακοπές, με έκαναν να ξαναβρεθώ κολλημένος εδώ. Πρωί και μεσημέρι δεν γίνεται να βγεις, όλα λιώνουν και είναι και αυτή η υπνηλία, ο ιδρώτας του […]

Τραβάω τις κουρτίνες για να κλείσω τα βλέφαρα του κόσμου. Μόνο εγώ έχω το δικαίωμα απόψε να σε βλέπω. Μόνο εσύ έχεις το δικαίωμα απόψε αυτά που όλο κρύβω να τα μάθεις. Σκοτάδι στο δωμάτιο το λευκό των ματιών φεγγοβολά. Κοφτές ανάσες υγραίνουν το τοπίο. Αχνίζει και θολώνει η σκέψη μου καθώς σε ακούω δίπλα […]