[Να γεμίσεις τις τσέπες σου με άστρα.] Ένας μικρός αστρολάβος τα μάτια σου, τούτο το βράδυ, κατέβασε των άστρων τη δόξα, ‘δω κάτου πιάσε στα χέρια σου απαλά, αυτό το θησαυρό τ’ ουρανού γέμισε τις τσέπες σου με την λάμψη τους, για της αβύσσου το δρόμο… [Στέκομαι] Στέκομαι, πειθαρχώ σε ένα όμορφο τραγούδι […]
Νέοι δημιουργοί
Ελένη Παναγιώτου | Ένας Μάρτης αρχές Δεκέμβρη
Πόλεις με τοίχους γκρίζους, βαμμένους στο χρώμα της μοναξιάς. Άνθρωποι που κοιτούν μονάχα τις φωτογραφίες του εαυτού τους σε φωτεινές οθόνες. Ο έρωτας περιπλανιέται μόνος από ταινία σε ταινία στα άδεια σινεμά τις Κυριακές. Παιδιά που τρέχουν… για να μεγαλώσουν. Σήμερα ένα ακόμα δέντρο λείπει απ’ τη γειτονιά. Το δέντρο έγινε χαρτί και στο χαρτί […]
Σελάνα Γραίκα | Ο άνθρωπος με το στραβό καπέλο
« Για δες πως έγινε αρνί, Ο λύκος χωρίς δόντια.» Σελάνα Γραίκα Η Ειρήνη άλλοτε ήτανε μία πόρνη, που’ παιζε τα φουστάνια της κι όλα της τα καλά, στα καπηλειά· στα καφενεία των εποχών, επάνω στα χαρτιά ή πάνω στο κορμί της. Νιότη, παραδομένη στην απόλαυση· με σάρκα μαλακή και πάχος ελαφρύ, η ομορφιά […]
Χριστόφορος Τριάντης | Ανθρωπότητα
Ω , Ανθρωπότητα, δεν πιστεύω ό,τι κι αν πεις , ό,τι κι αν κάνεις. Λίγα άλλαξαν απ’ την εποχή των δεινοσαύρων. Πάλι δόντια μεγάλα και σαγόνια κομματιάζουν : θάλασσες , βουνά κι υπάρξεις. Ω , Ανθρωπότητα, ήρθα στον κόσμο μόνο με γράμματα και μνήμες. Κι αν στάχτη με κάνεις και την τέφρα μου στους λάκκους […]
Σοφία Κιόρογλου | Ξύλινα Ανθρωπάκια
Ξύλινα ανθρωπάκια μοναχικά κονσερβοποιημένα άβουλα ακρωτηριασμένοι ακροβάτες στο σκοινί του τίποτα Ξύλινα ανθρωπάκια εγώ και εσύ στριμωγμένα και ανήσυχα συμπιεσμένα κονσερβοκούτια μαζικοποιημένα κακέκτυπα Πάντα με γραβάτα και μελόν καθισμένα σε μια καρέκλα αγκυλωμένα συναισθηματικά με άκαμπτα σώματα Στου ματιού το μετείκασμα οι κινήσεις μας νευρωτικές συσπάσεις στα στεγάνα αντιήρωες στο ενδιαίτημα της […]
Βαλάντης Μάστορας | Ερωτικό
Κοίταξε τώρα στο κάπου και πάντα οι δυο μας πετάμε. Σαν ανθοστόλιστες πλατιές, από μάρμαρο επιφάνειες. Ζεσταίνουμε λίγη από την παγωμάρα της ατμόσφαιρας. Ζεσταίνουμε λίγη από την παγωμάρα των σεντονιών. Περπατάμε δίπλα δίπλα, να μη χάσουμε εμπειρία. Ζητιανεύουμε τυφλά ο ένας στον άλλον. Δώσε μου. Σου δίνω. Πάλι πίσω. Πάλι πάρε. Πάλι φέρε. Συναλλαγές. Οι […]
Κωστής Χριστοδούλου | Δύο ποιήματα
[Θυμέλη] Θα σταθώ. Στη μέση της ορχήστρας. Θα απεκδυθώ των ενδυμάτων του ρόλου Θα ακουμπήσω τη μάσκα στη θυμέλη. Θυσία στον Διόνυσο, θεό των παθών και της αλήθειας μου. Θα απαγγείλω λόγια τραγικά. Όχι των μεγάλων τραγικών. Αλλά του εντός μου δράματος. Μόνος θεατής μου, Εγώ. Και εσύ. Καθισμένη στα πέτρινα έδρανα. Γδυτή με τη […]