Νέοι δημιουργοί

     

[Σύγχρονος τρόπος ζωής] Η ζωή έγινε μια σειρά αυτοματοποιημένες κινήσεις χάθηκε κάθε ελπίδα για κάτι σπουδαίο. Το χώμα έγινε σκόνη και κάλυψε τα πάντα. Ελπίδες της μεσαίας τάξης για κοινωνική ανέλιξη, οι ψυχές μας εγκλωβισμένες σε επίγεια φυλακή. Τα κορμιά τις περιορίζουν η όρεξη τρέφεται από την ελπίδα, χαμένη κι αυτή. Το παράθυρο έβγαλε κάγκελα, […]

Παλεύω με τα θηρία τώρα μόνος σε μια γωνιά του κόσμου που δεν ήξερα πως υπάρχει. Ο,τι και να διάβαζα γι αυτήν δεν ήξερα πως είναι κι όμως βρέθηκα εκεί γιατί τίποτα δεν θα μείνει ανεξερεύνητο. Και τώρα ρουφάω το αίμα απ’τις πληγές μα δεν το φτύνω.   Ο Μιχάλης Παπαχατζάκης γεννήθηκε το 1977. Ζει […]

Ελπίδα  είναι  να  αναμένεις  την  ανατολή  του ήλιου  ενώ  δίπλα  σου  έχει  δύσει  η  ανθρωπιά. Ελπίδα  μοιάζει  το  γέλιο  της, μετά  το  τηλεφώνημα σου. Την  ρώτησες  αν  σε  αγαπάει. Ελπίδα  ήταν  η  βόλτα  με  το  κουτάβι. Γνωρίζεις  ότι  ένας φίλος  δεν  θα  σε  εγκαταλείψει  στα  δύσκολα. Ελπίδα  μυρίζει  το  τριαντάφυλλο  στον  κήπο  μου. Ξεπροβοδίζει τον  […]

   

Σαν δηλητήριο το αίμα χάραξε  τα μάτια τού ποιητή. Κι ευθύς τη συνήθεια αρνήθηκε . Χλεύασε τους  βαριεστημένους επιβάτες  που στέκονταν στα κιγκλιδώματα των συμβιβασμών,   δήθεν από σεβασμό στο μοιραίο. Στην κόλαση γνώρισε την αλήθεια των ανθρώπων και απέκτησε  -τιμητικά- το δικαίωμα του χλευασμού (και της αυτοκρισίας). Στις συγκεντρώσεις, οι λογοκριτές μόχθησαν τις λέξεις […]

Ευλογημένοι όσοι διαλέγουν τα δύσκολα, το δρόμο των λίγων. Στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν. Το στενό μονοπάτι, το ανηφορικό, εκείνο το κακοτράχαλο αλλήλων τα βάρη βαστάζοντες κληρονομούντες την αιώνια ζωή. Ευλογημένοι όσοι επιλέγουν την πύλη την στενή, ακολουθώντας το φως του κόσμου. Το φως της ζωής το αληθινό, […]

Ω, μοιράζομαι ασημένια φέρετρα και χάρτινα φεγγάρια. Και ό,τι άλλο γεννά το χώμα : μνήμες , πληγές και στάχτες από λουλούδια. Ω,  μοιράζομαι το ψωμί , το λιγοστό νερό και τα όνειρα, όπως φωλιάζουν μέσα στις λυγαριές, έχοντας για συντροφιά παλιά παιδικά παπούτσια.   Και τον πόνο μοιράζομαι. Είναι η λύτρωσή μας, πριν ξανάρθει η […]

Πιάνω τον εαυτό μου, φορές, να παρατηρεί τους ανθρώπους. Ιδίως εκείνους που είναι απέναντι, όχι τους άλλους· χαμένοι ξαφνικά απ’ τους δρόμους. Με κάποια ηδονή χωράω· και μπαίνω, μες τα παπούτσια τους, χωρίζομαι δίχως να το σκεφτώ και πολύ. Βλέπω τον εαυτό μου, με τα δικά τους τα μάτια, και με θεωρώ καλό, πολύ καλό […]

    Χαμένος στην παράνοια του <<αυτο-κυνηγητού>> παγιδεύομαι σε τρυφερή ημιτέλεια, κανακεύοντας τους ώμους του εγωισμού μου Σαν άλλος αυτόχειρας εκούσιας τυφλότητας αγναντεύω το σώμα λες και χάθηκε μέσα στο είναι Μπερδεμένος σε διασταυρούμενες ροές συνειδητού και ασυνείδητου ύπνου λιμνάζω στην ψευδαίσθηση ατέρμονης εγωπάθειας Πριν καταποντιστώ σαν τις πόλεις που βομβάρδισαν κάποιοι ακατανόμαστοι τυχοδιώκτες. Σαν […]