Στιχάκι, πού είσαι; Βγες γρήγορα έξω! Έλα και συμπλήρωσε τη λευκή σελίδα μου.. Ει.., μην ξεχάσεις να φέρεις και τ’ αδελφάκια (ειδικά εκείνο το μελαχρινό με τα μεγάλα μάτια) Τα ξαδελφάκια, τους θείους και τις θείες σου (όχι όμως εκείνη τη χοντρή με τον μεγάλο κώλο) Γενικά ολόκληρο το σόι, να γεμίσει η στιχοοικογένεια Τις […]
Νέοι δημιουργοί
Σταυρούλα Ηλία | Αυτοβιογραφικό
Μαμά, μαμά θα μου διαβάσεις ένα ακόμη παραμύθι; Έλα, σε παρακαλώ..Μην μου πεις πάλι πως είσαι κουρασμένη… Δεν το ξέρεις πως οι μαμάδες δεν κουράζονται ποτέ; Ο μεγάλος μου γιος στα πέντε του χρόνια επιδιώκει αδιάλειπτα την αποκλειστικότητα. Σήμερα, φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, δεν έχει ανάγκη τις αβρότητες, εκτός κι αν πηγή τους είναι […]
Χριστόφορος Τριάντης | Εικονολάτρης
Σήκωσε ψηλά τα μάτια ράθυμε εικονολάτρη, δεν χτίζεται το σύμπαν με πέτρες, παρά με δάκρυα και δρόμους. Ξέχασε τα ευχολόγια που αυγατίζουν τους πόθους και προσπέρασε τους λάκκους με τα νεκρά δέντρα. Άπλωσε τα χέρια σου κι άγγιξε το φως. Είναι τα λείψανα της μέρας που ντύνουν τα όνειρά σου, για να ‘χουν σιωπή […]
Θέτιδα Θαλασσινάκη | Για όσους θρηνούν σιωπηλά
Ένα τραγούδι για όσους θρηνούν σιωπηλά στο σκοτάδι να λύσουν τα μάγια, του μίζερου κόσμου κι αστέρια κινούν, τον Άδη να σβήσουν τον ήλιο ν’ ανάψουν. Μορφές ξεγλιστρούν στης αγάπης το φως… αγγίγματα κρύβονται σε πόρτες κλειστές, ποιο λάθος απόψε να χαρίσω σε σένα και σα ξημερώσει το χρεώσω σε μένα. Η Θέτιδα Θαλασσινάκη γεννήθηκε […]
Χρήστος Αθανασίου | Ο αρπιστής του δρόμου
Παίρνω τους δρόμους και συναντώ τον ρακένδυτο νέγρο αρπιστή στην πληγωμένη του σιωπή. Ότι και να λέει μέσα στο πλήθος σημαδεύει τη ματιά του και αφήνεται στον αρχέγονο ρυθμό των Αφρικανών. Ο ρακένδυτος νέγρος αρπιστής με την μαντίλα στο κεφάλι, που δεν έχε δεκάρα στη τσέπη του, έσπασε λίγη κόρα ψωμιού με τα μουτζουρωμένα […]
Γιώργος Αναστασόπουλος | Δύο ποιήματα
[Πανσέληνος στο Σμόλικα] Στριφογυρίζω με δυσκολία αναζητώντας μια θέση βολική. Ρίζες και πέτρες τρυπούν την πλάτη και τα πλευρά. Μια ανόσια έλξη ταλαιπωρεί το νου, θέτοντας ανούσια διλήμματα. Παρουσίες και απουσίες σε μια στιγμή γίνονται ένα. Νομίζω ότι ξημέρωσε και κάνω να σηκωθώ. Κάνω λάθος! Το φως δεν είναι της αυγής, τούτη η νύχτα είναι […]
Xρήστος Αθανασίου | Η Μελωδία της βροχής
Άκου το τραγούδι της βροχής Μια σονάτα ήλιου νυχτερινή στραμμένη στη σελήνη, κάτι σαν γκρίζα θολούρα στην υγρή νύχτα, μια δροσερή ανάσα των φυλλωμάτων, ένας μακρόσυρτος κρότος πέρα από τη λίμνη, ένας φλεγόμενος οίστρος στη μεγάλη και σωτήρια ψευδαίσθηση που λάμπει απόκοσμα. Είναι ο ήχος της βροχής Μια αχτίδα φωτός από πυκνά μαύρα σύννεφα προς […]
Χριστόφορος Τριάντης | Ελεήμονες λέξεις
Ω, οι λέξεις είναι ελεήμονες φτιάχνουν καταφύγια, προστασία απ’ τη λογική και τη συνήθεια, (ενίοτε και απ’ το παράλογο). Μα πάλι όμως, η πραγματικότητα είναι απαραίτητη για να αποδελτιώνεις μετωνυμίες και παρωνυμίες και ν’ αποπληρώνεις την ανυπαρξία με γράμματα και σημεία (στίξης). Τότε μπορείς να δικαιώνεσαι (λεκτικά) μπροστά στις θλίψεις και να γλυτώνεις απ’ […]
Σελάνα Γραίκα | Γιατί θηλιά νεκόπη
Θα’ τανε πρώτη του Μαγιού· φως μέσα και όξω, στο άκουσμα θα φτέρων’ η καρδιά, το μέσα θα ανδρώνει· σμίγουν οι γέροι με τους νιούς, σκύβουνε οι ψυχές τους, φουμάζεται η ανάσα τους που δέντρα ξεριζώνει, στα μαύρα τα μαντήλια τους και στ’ άχρωμά τους χείλια. Σαν ηλιαχτίδα θ’ άστραφτε σαν ήλιου φως […]
Χριστόφορος Τριάντης | Έργα
Στις πολιτείες πρώτα, έκοψαν τις φτερούγες των χελιδονιών για να λησμονηθεί η αγιοσύνη. Μετά, γκρέμισαν τα παλιά σπίτια για να δολοφονήσουνε τις μνήμες. Κατόπιν, έσβησαν τις πληγές από τα πρόσωπα για να λαθεύει η ομορφιά. Ύστερα, έλιωσαν τα ρόπτρα για να χαθεί ό,τι άγγιξαν τα χέρια (με τρυφερότητα). Τέλος , μασκάρεψαν τον πόνο με διατάξεις […]