Νέοι δημιουργοί

Όταν η ανάγκη γίνεται φως, δίπλα στην άμμο, όταν ο προορισμός σου, γίνεται στόχος και φλόγα, ορκίσου, πάνω σε μια παλέτα,  ότι τα ταξίδια σου, λιμάνι δε θα βρουν. Η άγκυρα σου σκουριασμένη πια και κολλημένη, στο δικό σου χρόνο. Ας μην πέσει ποτέ. Και οι Λαιστρυγόνες σου, ήταν πάντα, τόσο δα μικροί. Πάρε ανάσα. […]

Κόμποι, κόμποι αποδομημένη ευτυχία. Έσκυψες να πιεις νερό από το γόνατό μου ιδρώτα βρήκες άλας και όνειρο. Το γόνατό μου έχει μια τρύπα το χέρι σου περνάει από την άλλη μηνύματα ξεχασμένα. Κάτω από μια σκιά αν ξαποστάσω λίγο το σώμα μου θα αναστηθεί και θα με λένε Λάζαρο θαμμένο σε κατασκευασμένη σταύρωση ελευθερίας. Κουβαλάω […]

5/2018 Βραδιάζει. Στην αμφιλύκη της φθοράς δυο ρυτίδες κρεμάστηκαν στα χείλη απομεινάρια από ξεχειλωμένα χαμόγελα ίχνη μιας παρολίγον ευτυχίας. Άλλες δυο στα μάτια αυτόπτες μάρτυρες μιας ζωής εν θερμώ Τελευταία εκείνη του μετώπου ουράνιο τόξο που του ‘κλεψαν τα χρώματα εν αναμονή μιας ματαιωμένης λιακάδας. Βραδιάζει. Στην αμφιλύκη της φθοράς πυρπόλησα τα ανέγγιχτα και φώτισε […]

Στο πίσω μέρος του διαμερίσματος, εκεί που βρίσκεται η κουζίνα, ακούγονται κάπου – κάπου κελαηδίσματα. Υπάρχουν ακόμη αυτά τα όντα, τα πτηνά. Κάποιες φορές σηκώνουμε τα μάτια μας ψηλά και θαυμάζουμε την πτήση τους έχοντας το εισιτήριο της αναχώρησης στα χέρια μας ακυρωμένο. Έπειτα ανοιγοκλείνουμε τα βλέφαρα μας καχύποπτοι σα να ‘δαμε «μυγάκια» και στους […]

Η σκακιέρα έμεινε ασυμπλήρωτη. Σ’ ένα καλοκαίρι αργό, χωρίς τέλος. Σαν τ’ απέραντα χωρίς μας. Στ’ αργό απόγευμα στέκονταν βουβοί άνθρωποι που έζησαν βροχερή ημέρα Ιουνίου κι άνθρωποι στέκονται ακίνητοι με τις πολύχρωμες ομπρέλες τους ν’ ανεμίζουν. Ανεμώνες ζεστές πέφτουν με τη βροχή. –  «Ο Ρενέ σε σκέφτεται», είπε η Ληθινόη στη Σειλύνια που βαδίζει […]

Κάνεις να πιεις έναν καφέ. Μη φανταστείς τίποτα το ιδιαίτερο, ένα φθηνό στιγμιαίο παραπροϊόν είν’ ότι σου ‘χει απομείνει από καφέδες. Έρχεσαι με την κούπα ανά χείρας στο δωμάτιο σου. Μια λίστα με τα καλύτερα του Μπαχ είναι ο,τι περισώζει την κατάσταση. Καθόλου άσχημα δεν είναι. Πάντοτε ρίχνεις λοξές ματιές στη βιβλιοθήκη σου και φαντάζεσαι […]

Πεπάρηθος Γνωρίζει κανείς που πίνουν τον καφέ τους οι απέλπιδες; Ξέρει κάποιος κάτι για τις κατηφόρες που παίρνουν στον γυρισμό; Έτσι σε φλέβες ποτάμια που μπλέχτηκα, ίσως χρειαστώ αυτή την πληροφορία. Γιατί τα κρύσταλλα της βιτρίνας που έσπασα μικρός είναι τώρα στη θάλασσα που κολυμπώ. Μικρά μικρά γυαλάκια μες το νερό, δεν τα βλέπω, κι […]

Έχω πολύ εαυτό να μοιραστώ και τον μαζεύω μη γλιστρήσει από το όνειρο, τη νύχτα αυτή του Ιούνη. Με την πανσέληνο που παίζει με τα φύλλα της συκιάς και τον αέρα που σιγά μιλά για έναν έρωτα λευκά καράβια. Ακούω να κοντεύουν συνεχώς τα βήματα εκείνου που είναι για να ‘ρθει- που ‘ναι για να […]

Το φρούτο πέφτει από το δέντρο Το στάχυ προσκυνά το δρεπάνι Το δάσος γίνεται κάρβουνο Ο ερωτευμένος ατενίζει την ακρογιαλιά. Και να σκεφτείς όλοι φοβούνται τον χειμώνα.   Η Παρασκευή Παπία γεννήθηκε στα Τρίκαλα, το 1983. Είναι απόφοιτος αγγλικής φιλολογίας του ΑΠΘ. Ποιήματα της, έχουν συμπεριληφθεί σε ποιητικό ανθολόγιο και δημοσιεύονται κατά καιρούς σε ποιητικούς […]

Χθες βράδυ ονειρεύτηκα έναν συνηθισμένο χώρο. Κάτι που έμοιαζε λίγο με μπαρ και λίγο με σαλόνι οικογενειακού διαμερίσματος, με χαμηλό φωτισμό κι’ απόχρωση ανάμεσα σε μπλε και γκρίζο. Παρ’ όλο που πρώτη φορά βρισκόμουν εκεί συναισθηματικά μου ήταν γνώριμος. Σε εντοπίζω. Πλησιάζω το σταντ όπου καθόσουν και κάτι έλεγες μ’ έναν απέναντι σου. Η εικόνα […]