Ξημέρωσε. Ήταν όλα ένα όνειρο; Δεν μπορώ να το ξαναπεράσω αυτό. Δεν θέλω να πιστέψω πως η ζωή μου είναι ακριβώς όπως πριν. Τι θα κάνω τώρα; Σηκώνομαι σιγά από το κρεβάτι για να μην τον ξυπνήσω. Δεν είμαι έτοιμη να τον αντιμετωπίσω τώρα. Νόμιζα πως είχε γίνει πια παρελθόν για μένα. Κοιτώ απ’ το […]
Νέοι δημιουργοί
Φανή Καλαμπόκη | Η ομπρέλα που δεν άνοιξε
Σήμερα έζησα συνοδεία ομπρέλας. Κλειστής. – Ξύπνησα με δυο ψιχάλες στα μάγουλα- Κρατήθηκε όρθια, σε γωνίες αναμονής, έμεινε σιωπηλή συνοδηγός στο αυτοκίνητο. μου κρατούσε το χέρι σφιχτά στις διαβάσεις. Βράδιασε και είδα τα άστρα, στεγνά. Άδικα περίμενα το νερό που δεν έφτασε, ασφαλής και καλυμμένη, κάτω απ’ την ομπρέλα που δεν άνοιξε. Η […]
Xρήστος Αθανασίου | Άνοιγμα Άνοιξης
Συνάντησα την άνοιξη σε μια ποιητική έξαρση του δάσους. Μια άνοιξη θεριεμένη και όμορφη, ολόφωτη, κάτι άγριο και ατίθασο, μυστήριο και ασυνήθιστο στην κόκκινη αντανάκλαση της ερωτικής φλόγας. Είδα μια άνοιξη ελπίδας με παρθενική καλοσύνη. Και όμως πιο παρθενική από την ερωτική σελήνη, πιο παρθενική από τα κρίνα που βρίσκονται στους παραδείσους, πιο παρθενική από […]
Χριστόφορος Τριάντης | Ανάλαφρες λέξεις
Δεν υπάρχουν ανάλαφρες λέξεις (για μας). Τέτοιες χρησιμοποιούν οι έμποροι στις δοσοληψίες. Τις κρύβουνε στα υλικά γιατί γνωρίζουνε ότι τα γράμματα και τα πράγματα ζουν περισσότερο από τους ανθρώπους. Άλλες φορές τις κουβαλάνε και στα εορτολόγια. Οι χαριεντισμοί πρέπει να επενδύονται με λογύδρια και σοφίσματα. Μα τ’ ασήμαντα χάνονται, υπονομεύονται απ’ την ανυπαρξία. Έτσι προχωρούν […]
Άννα Τομαρά | Το γαλάζιο του ουρανού
Tο γαλάζιο χρώμα του ουρανού με θλίβει. Κάθε που τον αντικρίζω είναι σαν να καθρεφτίζονται τα δικά του μάτια. Καθαρός και λαμπερός όπως απλώνεται με κατατροπώνει. Έτσι αποφεύγω να κοιτάξω πάνω. Κοιτάω πάντα τα βήματά μου καθώς περπατάω. Όσο πιο αποφασιστικά, τόσο μακριά του νιώθω πως βαδίζω. Νιώθω για λίγα λεπτά αγέρωχη. Μέσα μου όμως […]
Γιώργος Σ. Αλεξάνδρου | Δύο ποιήματα
[Τα Σάββατα] Το σώμα νοσεί. Τα Σάββατα. Μες στους καπνούς. Και στα τσιγάρα. Μες στα παραπατήματα. Επάνω στις βαμμένες σάρκες. Ασελγεί η νόθα νιότη. Η ανάσα κλωτσά. Στα γκρίζα μεσάνυχτα. Το πνεύμα πενθεί. Στους υπόγειους λόφους. Ανάβει το φως της προσμονής. Στους αριθμούς, στα πρόσωπα. Του τηλεφώνου. Επειδή πεθαίνουμε τις καθημερινές. Προσμένουμε τα Σάββατα, κάποιαν […]
Χρήστος Αθανασίου | Θηλυπρέπεια στο μπαλέτο
Τα πόδια σου Cecile, έχουν ανασηκωθεί, θέλουν κάτι να μου πουν, να μου αποκαλύψουν ίσως κάτι! Χορεύεις Cecile, με πόδια που γυρίζουν, με πόδια από άσπρο σατέν, με πόδια μέσα σε μάλλινες κλωστές και μεταξωτές κορδέλες. Όταν χορεύεις Cecile τα πόδια σου γυρίζουν τόσο γρήγορα, όπου νομίζω ότι είναι δυο μεγάλα λευκά σύννεφα, δυο αγαπημένα […]
Φανή Καλαμπόκη | Ψωμί
Απ’ το πρωί λαχταρούσε να γευτεί φρέσκο ζεστό ψωμί, είχε κλείσει δύο μέρες νηστικός. Αυτός ο φούρνος, σκεφτόνταν, αυτή η αναθεματισμένη μυρωδιά, τον είχε χτυπήσει σαν σφαίρα στο στέρνο, απ’ το πρωί αιμορραγούσε. Μια φέτα ή δύο θα ήταν αρκετές, αρκεί να ‘ναι ζεστό. Η μέρα φαινόταν σκάρτη, όπως η χθεσινή, έπρεπε να αλλάξει πόστο, […]
Σταυρούλα Ηλία | Λαΐς : της φύσεως το κάλλιστον φιλοτέχνημα
1. Η φημισμένη εταίρα, η Λαΐς η Κορινθία 2. πολλούς άνδρες ευχαρίστησε 3. οδηγώντας τους στα μυστικά μονοπάτια 4. μιας πρωτόγνωρης ηδονής 5. Κάποιοι ξεψύχησαν μπροστά στα σκαλοπάτια της 6. οι αφελείς –νόμισαν τους είχε αγαπήσει. 7. Ήταν όμορφη, θεϊκά τα κάλλη της 8. Γνώριζαν μόνο ό,τι έβλεπαν, τη σάρκα δηλαδή 9. το δέρμα […]
Χριστόφορος Τριάντης | Συνδαιτυμόνες
Συνδαιτυμόνες, ο χρόνος αδειάζει τα πρόσωπα από θλίψεις και ρυτίδες. Λερώνει τη θάλασσα (τις νύχτες). Τα όνειρα στενεύουν κι άλλο μπροστά στο παρελθόν, αραχνιάζουν απ’ την προσμονή. Το παρόν συμπληρώνει τις εικόνες με συναισθηματολογίες και υβρεολόγια (λόγω ανημπόριας). Η επανάληψη κυλάει στις διαδρομές (ίδιες και απαράλλακτες). Αρρωσταίνουν οι λέξεις απ’ τα προγονικά κύτταρα και […]