Νέοι δημιουργοί

[Μη φεύγεις] Νύχτα κι αυτή, πίσω με γεροντικές συνήθειες. Το τσάι βράζει κι εγώ ξεφυλλίζω τις σελίδες μου… βήχω. Αισθάνομαι το πνευμόνι να ματώνει και μου προκαλεί δυσφορία. Η βροχή δεν κατάφερε να ξεπλύνει τη γιορτινή ατμόσφαιρα. Οι απουσίες συσπειρώθηκαν μπρος μας και γύρω μας, να μας θυμίσουν την ύπαρξή τους. Σου είπα μη φύγεις, […]

Όραση Αφή Γεύση κατά τόπους Η εντύπωση που δημιουργεί στη γλώσσα ότι βρίσκεται κάτω από τα πόδια μας Αρχαίες πόλεις Θαμμένα καταφύγια Κορίτσια τρέχουν στην αγκαλιά του Ιουίου Βερν Ο πολιτισμός ένα πυκνό υλικό στην επιφάνεια περισσότερο σίδηρο καθώς και νικέλιο και πυρίτιο ωστόσο το σπάνιο ουράνιο απλώνεται σε αχανείς εκτάσεις κάτω από τα πόδια […]

Επιβίωσα του θανάτου μου Στην αρχή μόνο γρατζουνιές Κατόπιν μώλωπες, γδαρσίματα Ακούστηκαν φωνές-στην αρχή- μετά ουρλιαχτά στο τέλος ένας λύκος ξέσκιζε τα σωθικά μου κι έγλυφε το αίμα μου Επέζησα του θανάτου μου Στάθηκα πάνω από το μακελειό Κι  ας ήμουν ακριβώς στο κέντρο του. Έτσι μπορώ να πω πως είμαι ζωντανή  ακόμη   Η Σταυρούλα […]

Ω, οι παραστάσεις βρίσκονται φυλακισμένες μέσα σε πλέγματα. Κι οι αυλαίες στολισμένες με αίματα και επιγραφές αγέννητων επαναστάσεων, στα καθίσματα κυλούν σαν αχλή αρχαίας τραγωδίας. Μα οι θεατές έμαθαν να μην προσμένουν λογοτεχνικές καθάρσεις. Οι εμφανίσεις των λέξεων εκτελούνται αποκλειστικά στα απολιθωμένα δάση ενός άλλου κόσμου, δίχως  να έχουν κάτι απ’ τα δάκρυά μας.   […]

Εδώ στην άκρη του βράχου, μπροστά στο νήμα της ζωής, βρίσκεται ξαπλωμένη μια απουσία απόλυτα ελεύθερη που πεθαίνει. Είναι απουσία αφανέρωτη που κρύβεται σ’ εκείνους που φυσούν τη στάχτη στη θύμηση κάθε μέρας. Μια απουσία σιωπηλή που την καρδιά μου ματώνει σαν την πιο άσπλαχνη φάρσα της ζωής. Απουσία απροσδιόριστη για να βρεις μακριά την […]

  …βλέποντάς τες όλες νά ‘ρχονται ξυπόλυτες, με πόση αφέλεια έλπιζα να σταματούσαν μπροστά απ’ τα θρύψαλα της συγνώμης που δεν σου είπα . Όσο πιο βαθειά έμπαιναν στις φτέρνες τους, τόσο πιο πίσω με γυρνούσαν   ” θυμάσαι … ; ” ψέλλιζε η χθεσινή, οπως εσβηνε η φωνή της σ αναφιλητά πόνου ” …θυμάσαι […]

Είδα τα ματωμένα χέρια σου να ψάχνουν στη βροχή   και τα ένιωσα σαν να είχαν βουλιάξει στο μυαλό μου   και να άφησαν εκεί την φωτογραφία σου.   Άκουγα από μακριά τότε κραυγές και πληγωμένους ήχους και νόμιζα πως ήταν κεραυνοί…   Ξέρεις, από αυτά που φέρνει η καταιγίδα μαζί της. Κατάλαβα μετά τη […]

Πρέπει να πιστέψουμε, πως για την ώρα, ο κόσμος είναι φτιαγμένος από σπέρμα και αίμα…και σας ομολογώ πως τώρα, αποτελείται από ανθρώπους απάνθρωπους και ακρωτηριασμένους. Ανάπηρους από την άποψη της μεταφυσικής και του θρησκευτικού συναισθήματος, όπου με γάντια φονιά και με κουκούλα : Παρουσιάζονται χωρίς σκοπό και νόημα. Ουρλιάζουν χωρίς παραλήρημα. Κοιτάζουν καμαρώνοντας μέσα σε […]

  Θρηνώ τα μάτια που δεν θα ξαναδώ Τα χέρια που δεν θα ξανακρατήσω Κάνω να πιάσω εκείνο το ύφασμα μπας και σ’ αναγνωρίσω   Κάποιος μου σφύριξε πως σε είδε Να τριγυρνάς μέσα στα αίματα Μα πως να τον πιστέψω; Θα είναι φάντασμα θαρρώ   Τα απαλά σου τα δάκτυλά Δεν πρόλαβα να αγγίξω […]

Πολλοί γράφουν ποιήματα και πολλοί είναι που δεν γράφουν. Ετούτοι στέλνουν μηνύματα και γράμματα,   εντυπώσεις από συνεστιάσεις και συνάφειες, διακηρύξεις κι εξομολογήσεις (συν τις διασκεδάσεις). Πιστεύουν ότι κάποτε θα γίνουνε ποιήματα κι οι ρίμες θα συνταιριάξουν με την αθανασία. Μα κι οι γράφοντες ποίηση παρακαλούν τους αναγνώστες  για συνδρομή, εκλιπαρούν για αποδοχή. Είναι οι […]