Μοιράζομαι μαζί σου ζωή Μοιράζομαι ένα τραγούδι “here comes the sun” Μοιράζομαι ένα ποτήρι νερό Μοιράζομαι ένα σεντόνι Μοιράζομαι λέξεις Μοιράζομαι αναπνοές, πότε λαχανιασμένες, πότες έτοιμες να σβήσουν Μοιράζομαι τη θάλασσα Μοιράζομαι τα άστρα πάνω απ’ το σπίτι μας Μοιράζομαι τη βραδινή δροσιά του Ιούλη. Μοιράζομαι τη μυρωδιά απ’ τη τριανταφυλλιά μας, τις γραμμές της […]
Νέοι δημιουργοί
Σοφία Κιόρογλου | Σπείρε φόβους
Έρωτας χαριτωμένος, τσαχπινιάρης Στην αρχή χαμογελάει, κάνει νάζια. Ερωτευμένος Τρέχει με χίλια, στραπατσάρεται, σπασμένος καθρέφτης η ψευδαίσθηση Φόβος συναίσθημα υπερτιμημένο μια σκιά που διογκώνει την τελεία κάνοντας την μουντζούρα. Φοβάμαι ρήμα τρομαγμένο συναισθηματική αγκύλωση κασετόφωνο ντεκ μαύρο. Φοβισμένος Επίθετο καθόλου ευδιάθετο ψάχνει την έξοδο κινδύνου κόκκινο φωτάκι δεξιά. Συμπέρασμα Σπείρε φόβους να καρπωθείς την ανάγκη […]
Θέτιδα Θαλασσινάκη | Αστείο παραμύθι
Πώς γεννιέται η αγάπη από τη θλίψη και πως τρέφει η στεναχώρια τη χαρά, ποιος πλανήτης αποφάσισε να σβήσει στου δρομάκου την απέναντι σκιά. Πέφτει η νύχτα το σκοτάδι ταξιδεύει της ψυχής σου την απέραντη σιωπή, ποιας ουσίας την απόσταση γυρεύει να μαζέψει λίγη ακόμα υπομονή; Σε ποιαν άκρη σε προστάζουν να λουφάξεις να ξεχάσεις […]
Γιώργος Σ. Αλεξάνδρου | Ο τοξότης
Με πόνεσε ο καιρός στα κόκαλα μου. Κι ας λένε πως γιατρεύει τις πληγές. Γυρνούσα σα τρελός στη γειτονιά μου. Να γαληνέψω κάτι από το χθες. Πετούσα μακριά την πετονιά μου. Με πνίγανε χαράματα οι κραυγές. Μα Τώρα βλέπω το σκοτάδι. Και δεν φοβάμαι πια τον Άδη. Εγώ κατάφερα να βλέπω δίχως μάτια. Πέρασα ψέματα […]
Ειρήνη Βογιατζή | Στην ουρά για τον Λένιν
Δένω την νύχτα στον λαρύγγι σου -λύνομαι- αγριόχορτα μνήμης κολλημένα λόγοι και λέξεις που μαρτύρησαν σε ακινησία -δεν τις κατάπιες- ούτε τις έφτυσες μες στο ουρλιαχτό των πτωμάτων γλιστράω σαν ψάρι να με φάνε να ξυπνήσουν οι ταφόπλακες να θυμηθούν γιατί πενθούν Γιατί χτυπούν σαν να τους έθιξαν οι αστερισμοί της βουρκωμένης πάνας που άλλαζε […]
Χριστόφορος Τριάντης | Ξεθύμαναν οι λέξεις
Ξεθύμαναν οι λέξεις. Έχασαν το νόημά τους απ’ την επανάληψη και την ακρισία. Ετερόφωτες ταξίδεψαν, δίχως να γεφυρώσουν μέλλον και παρελθόν. Μερικά ουσιαστικά (αφηρημένα) χάραξαν στα νεκρά χώματα, σύμμαχα του χρόνου κι ενάντια στην απραξία. Ο Χριστόφορος Τριάντης υπηρετεί στη δημόσια εκπαίδευση από το 1998. Αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο των Τρικάλων και στην ιστοσελίδα του […]
Σοφία Κιόρογλου | Στο όρος Τζέπελ Κουρουντούλ
Εις το πυρ με έριξες των θλίψεων Σαν τον άργυρο να καθαριστώ Επέτρεψες να πειρασθώ από τον μισόκαλό Να πέσω εις την ενέδρα του και να με ποδοπατήσει Δια πυρός και σιδήρου με πέρασες Να υποφέρω κακά και να διέλθω θριαμβευτικά Κατατροπώνοντας τον εχθρό και εξευτελίζοντας τον Στο Σαραντάριο Όρος να ανέβω και να […]
Αλεξάνδρα Τηλιγάδη | Ρολόι στη θέση της καρδιάς
Σταμάτησαν όλα! Όλα, σας λέω μονομιάς. Ρολόγια μικρά, μεγάλα, άλλα γέρικα, άλλα φτηνά, άλλα ακριβά, Όλα.. Ρυθμικά χτυπούσαν για λεπτά για ώρες για μέρες για μήνες για χρόνια για σένα.. Λεπτό το λεπτό ημέρα την ημέρα. Μα τώρα σταμάτησαν μέσα σε μια στιγμή. Γιατί κάποιος θυμήθηκε να κουρδίσει την αληθινή Και τώρα τι; Πού την […]
Μαριάννα Χαρτσά | Έξι ποιήματα
[Χωρίς Ζωή] Σαν πλαστικό λουλούδι που δεν ένιωσε ποτέ στις ανύπαρκτες ρίζες του νερό, έτσι κι εγώ. Δεν ποτίστηκα ποτέ με αγάπη. Στο βάζο μου σκόνη, στον αέρα μου περίσσιο διοξείδιο. Πως να ΄χω ζωή; [Τετράστιχα] Η διάθεση μελαγχολική με υπομονή περίσσια κι αγάπη υπερβολική στην θλιβερή συνήθεια. * Στέκω, κοιτώ τη θάλασσα βαθιά […]
Χριστόφορος Τριάντης | Αξία
Δεν έχει αξία ο θάνατος σε μικρές δόσεις, πασπαλισμένες με απανωτά λογύδρια για γεύματα και καιρικές συνθήκες, κι από κοντά να συμπληρώνονται με μικροθεάματα για καπνούς και αριθμούς. Και να : οι σειρές, οι κατατάξεις, οι μισθοφορίες (ό,τι βρίσκεται πρόχειρο). Οι θεσμοφύλακες ελέγχουν τη δοσολογία κι απαλλοτριώνουν τις λύπες. Τις μεταμορφώνουν σε μικροαπολαύσεις, βαφτίζοντάς τες […]