Ακολούθησε το δικό σου ταξίδι, αυτό που πλέχτηκε στο ιστό των ατέλειωτων διαδρομών του εαυτού σου. Ταξίδι χωρίς αραξοβόλι, ένα ταξίδι γεμάτο σκιρτήματα φουρτουνιασμένα, μεσοπέλαγα, κάποιες χειμωνιάτικες παγωμένες μέρες. Ήθελες τη δική σου πορεία μέσα από καιρούς δύσκολους και συναισθήματα αφρόντιστα . Ένα ταξίδι πέταγμα ψυχής μαχαίρι που τρυπά της σιωπής το φόβο. Ακολούθησε το […]
Νέοι δημιουργοί
Αργύρης Κόσκορος | 7 χαϊκού
Νότες δεν ξέρεις και λύρα στα χέρια σου η Αφροδίτη * Δουρείως μιλά όταν εάλω γράφει το Πεπρωμένο * Λαοκόωντα θαυμάζεις μαρμάρινο, Τρώα του Τώρα * Ζητάς μια γνώμη για Τροίες που χάθηκαν μα στάχτη κι αυτή * Ποιο τέρας ρωτά αν ζει ο Αλέξανδρος σώζοντας ψεύτες; * Συμβουλές διψάς· σε ρητών Ηρακλείτου ποτάμι βουτάς […]
Μαρία Βίτσα – Σουλιώτη | Συμπληγάδες
Έφτασες λοιπόν! Όλοι φτάνουν κάποτε. Ορθώνονται απροσπέλαστες οι Συμπληγάδες μπρος σου. Συνθλίβουν το χρόνο, κατακερματίζουν τις στιγμές. Πώς θα τις παρακάμψεις; Πώς θα τις ξεγελάσεις; Δεν έχει άλλο πέρασμα. Όλοι περνούν από δω. Αναπόφευκτα. Μοιραία. Θα αγωνιστείς ή θα παραδοθείς; Θα ενδώσεις ή θα αμυνθείς; Η απόφαση βαραίνει τους ώμους σου. Ήρθε η ώρα να […]
Χριστόφορος Τριάντης | Υπαινιγμοί
Καθώς οι εντυπωσιασμοί λαμβάνουν τέλος (λόγω χρόνου), οι σκέψεις γίνονται ένας μορφασμός, μια βαθιά ρυτίδα στο μέτωπο. Το μολύβι αποτυπώνει, σκιές δίχως ζωή. Οι υπαινιγμοί θολώνουν τις αλληγορίες, στερεύουν τις γραμμές από φως. Ο Χριστόφορος Τριάντης υπηρετεί στη δημόσια εκπαίδευση από το 1998. Αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο των Τρικάλων και στην ιστοσελίδα του τοπικού […]
Μαρία Βίτσα – Σουλιώτη | Έφυγες;
Είπαν πως έφυγες! Στο θρόισμα των φύλλων η φωνή σου ψιθυρίζει ακόμη. Ανασαίνεις με την πνοή του ανέμου. Κρύβεσαι στο πέταγμα των πουλιών. Στα φτερά τους φωλιάζεις, μοιράζεις ελπίδα. Καθρεφτίζεσαι στις στάλες της βροχής, στο βρεγμένο τζάμι γίνεσαι δάκρυ. Με τα σύννεφα παραβγαίνεις, δρομέας τ´ουρανού. Και τις νύχτες στ´αστέρια ανεβαίνεις κρυφά, το φεγγάρι ανάβεις, να […]
Μαρία Βίτσα – Σουλιώτη | Ένοχα παιδιά
Είναι κι εκείνα τα παιδιά… Με μάτια σύννεφα, Με βλέμμα καταιγίδας, Χέρια ικέτη. Εκείνα τ’ αγέλαστα παιδιά… Με δόντια πεινασμένα, Χείλη ορφανά. Δραπέτες βιαστικοί μιας Αβάσταχτης παιδικότητας. Εκείνα τα παιδιά… Άγουρα σώματα Με ψυχές υπέργηρες. Ερήμην ένοχα. Το θάνατο σπουδάζουν, Πριν να γνωρίσουν τη ζωή. Εκείνα τα παιδιά… Έκπτωτοι άγγελοι Ερειπωμένου παράδεισου… Η Μαρία […]
Αριάδνη Πορφυρίου | Τέσσερα ποιήματα
[ΑΔΡΙΑΝΟΣ] Τόνοι μαρμάρου σύρθηκαν Για τον ναό Που διύλιζε το φως Σε μια γλυκιά σιωπή δροσιάς Μες στο κατακαλόκαιρο. Ψαύω το χέρι σου Δειλά Το ρεύμα των εικόνων Χορεύει. Μικρή ζωή μάς έστρωσαν Κι όμως ακόμη ορίζουν οι ήχοι Τον ίμερο. Όλη αυτή η σιωπή τι να κρύψει άλλο; Η εικόνα της μοναξιάς μάς κατατρέχει […]
Μαρίλια Γιακουμή | Ο εξόριστος συγγραφέας
Πάνε χρόνια από τότε που έγραψε την πρώτη του ιστορία. Τότε οι ιστορίες του, είχαν χρώματα και νότες και φως άπλετο που ξεχυνόταν σε κάθε γωνιά. Τώρα πια, τα δάχτυλά του χτυπάνε νευρικά στο τετράδιό του, το μολύβι γράφει και αμέσως μετά η γόμα σβήνει, σ’ έναν άτυπο και ανταγωνιστικό χορό μεταξύ τους. Περνάει ώρες […]
Αργύρης Κόσκορος | Η φωλιά
Όταν η Μαρία το βρήκε μόνο κι ανήμπορο, σχεδόν ετοιμοθάνατο, ήταν ένα μικρό άφτερο πλάσμα με μάτια κλειστά και στόμα που έχασκε. «Θέλω φωλιά» της έλεγε, δίχως μιλιά. Και η Μαρία, άμαθη ακόμα κι αδέξια, άλλο δεν μπόρεσε να κάνει παρά τα δάχτυλα κλαριά ενώνοντας τις φούχτες της και βάζοντάς το μέσα να κουρνιάσει. Αυτή […]
Ε. Μύρων | Τρία ποιήματα
[Δεξιότητες] …ἦταν κακὴ ἐπιλογὴ τὰ ὄνειρα γιὰ ἄρματα – βούλιαξαν ἀπὸ νωρὶς στὴ λάσπη. Ἐκεῖ πᾶς μὲ τὸ ἐλαφρὺ βιογραφικό… [Γείτονα] Κάποια στιγμὴ θὰ δεῖς τὸν Ἀργύρη ἀπέναντι. Φυλακισμένος πίσω ἀπὸ τὴν τριανταφυλλιὰ ζεῖ ἕνα παγωμένο μάρμαρο ποτισμένο ὑγρασία ἔκτης ὥρας πρωινῆς. Ὁ καφὲς του, μόνιμα κρύος στὴν κουπαστή, καίει τοὺς σπόρους στὶς γλάστρες γεμίζει […]