Νέοι δημιουργοί

Έχετε ποτέ σας αγγίξει τσιμεντένιο τοίχο ή άσφαλτο μετά τις πρώτες ζέστες του Ιούλη; Ο πατέρας μου, που η Αθήνα πάντοτε τον πνίγει, όταν η μέρες αρχίζουν να γίνονται μακρόσυρτες συνηθίζει να λέει πως το πρόβλημα με τον πόλη μας είναι πως άπαξ και το τσιμέντο αρπάξει ζέστη. Άπαξ και ο πρώτος ήλιος το ποτίσει, […]

Κοιτάζεις εμβρόντητος το ρολόι. Οι δείκτες του κινούνται ακούραστα, αδιάκοπα. Αλλάζουν διαρκώς τη θέση τους στο χώρο. Κυνηγούν το χρόνο που βιάζεται. Μαζί τους κινείσαι κι εσύ, γρήγορα, νευρικά. Καρδιοχτύπι και αγωνία στην πορεία σου. Τρέχεις ασθμαίνοντας να προφτάσεις. Να προχωρήσεις. Να προηγηθείς. Να προλάβεις. Το λεωφορείο, τη δουλειά, την αγάπη, τη ζωή. Πώς να […]

Ψάχνω στην άβυσσο  τις ηλιαχτίδες του μέλλοντος. Η πυξίδα της λογικής  αναζητά το λιμάνι της αλήθειας. Άνεμος απρόσεχτος σκόνισε τις ψυχικές διαδρομές της ζωής, τις έστρωσε με όνειρα πικρά όνειρα που δεν ανθίσανε ποτέ τους. Στο στέρνο μας αφήνεται, κυλά το νερό απ’ τη χούφτα της γης. Σταλάζει χαμόγελα ακριβά, μα και λησμονημένα μέσα στην […]

Εργώδης ο ήχος της καρδιάς, μα στο ρυθμό του, ποτέ μου δεν έμαθα να χορεύω.   Πειθαρχούσε στωικά η καρδιά, για να κλέβω εγώ βήματα, κι ας έλεγα τ’ ανορθόγραφα φιγούρες.   Θα φύγω και μια μέρα μαζί της δεν χόρεψα.   Ρημάζει ο αδαής, που εγκολπώνεται κούφιο καρδιοχτύπι. Ο  Χρήστος Δ. Μαγκλάσης,   χρησιμοποιώντας το […]

Η ιδέα της δεκάρας -της απουσίας της δεκάρας- δεν είναι η ίδια μία έλλειψη. Το ντιν που ακούγεται στα μέταλλα του υπονόμου, το ασταθές χέρι, το βάθος, η επαναληπτικότητα της απώλειας μιας δεκάρας, κάθε δεκάρας. Άρα δεν είναι η δεκάρα ή και δεν είναι τίποτα. Ίσως είναι σε έναν φωτερό πεζόδρομο γεμάτο ζωντανά καφέ, που […]

Καμιά φορά, την ώρα που η πόλη βυθίζεται μες στις λακκούβες των δακρυσμένων πεζοδρομίων, όταν υπόσχεται την τέρψη, με τη χαμερπή γλώσσα του ψέματος τότε, εκείνη την ώρα λέω, γίνομαι χελιδόνι και επιμένω να δένω τα καλώδια, απ’ τη ταράτσα, της ΔΕΗ, κορδέλα γύρω απ’ το μυαλό να μη μου φύγει. Το βλέπω, πως γράφω […]

Θεέ της θάλασσας,  Μέρεψε  την οργή σου.  Ξεχείλισαν με πόνο  Απύθμενο τα νερά σου.  Ναυαγός του ονείρου  Σε πέλαγος γλυφό  Προσμένεις την αγάπη.  Πόθοι κρυφοί με κόκκινο  Μελάνι χαραγμένοι στην ψυχή.  Ελπίδα ανομολόγητη  Σε συμφωνία μυστική  Με τον περιπλανώμενο χρόνο.  Κι εκεί που αμίλητος  Το απέραντο της μοναξιάς  Σου αγναντεύεις,  Κάποιος τυχαία θα μαγευτεί  Από […]

Μετρώντας τις μέρες που πέρασαν που χάθηκαν στη δίνη της επανάληψης μια ζωή που τα’δωσε όλα, μια ζωή που ψάχνει ακόμα για λίγο νερό. Ματωμένες οι φλέβες με μια θλίψη αόρατη να τις αγκαλιάζει. Όσοι απομείναν όρθιοι κοιτούν τα χάρτινα φτερά  που τους χάρισαν οι εφιάλτες τ’ουρανού. Υπάρχουν κάποια όνειρα  που έμειναν για πάντα στο […]

Στα χρόνια που θυμάμαι αγάπαγα πάντοτε τα πλοία. Αυτή η γραμμή της άσπρης θάλασσας που μένει πίσω μου φτιάχνει την μέρα. Τα δειλινά στο κατάστρωμα με τους ήχους και τις οσμές των ανθρώπων, του σιδήρου και του κακού καφέ, καθισμένος σε μια καρέκλα μπορείς να δεις σε ένα φευγιό τα πάντα όσα παράτησες κατά καιρούς. […]

«Λοιπόν, τι προσφέρετε καλέ μου κύριε». Ο κύριος δίπλα μου, με ύφος τρανού επιχειρηματία ώρες τώρα με τυραννούσε να προχωρήσουμε σε κάποιου είδους συναλλαγή, ή ανταλλαγή τέλος πάντων. Είχε έναν καλό αέρα, καθόμασταν κάτω από μια συκιά σε ένα μικρο χωραφάκι ακαλλιέργητο. Τα σύννεφα τρέχαν  σχετικά κοντά μας και φαινόταν σα να πήγαινε για ομίχλη. […]