Νέοι δημιουργοί

Χρόνια τώρα στον ίδιο μονότονο σκοπό χωρίς ρυθμό, χωρίς πνοή, χωρίς ζωή… Λείπει η αλήθεια που γαληνεύει τα όνειρα λείπει το όνειρο που αποζητά η σκονισμένη μας ψυχή… Ατέρμονη προσπάθεια σε λάθος μονοπάτια στα μονοπάτια που ασέλγησαν τα πρέπει. Ο άνεμος πήρε τις στάχτες τους τις σκόρπισε τις σκέπασε με πέπλο σιωπής πικρό… το όνειρο […]

Απ’ όλα τ’ αγαθά της γης, τ’ ουρανού και των νερών που πήρα μαζί μου, αυτή ήταν το εκλεκτό. Όσο κι αν αγαπούσα την πεταλούδα για τα φτερά που μου χάρισε, την παπαρούνα που έκοψα για το χρώμα της, το παχουλό σκαθάρι για τον χορό του μέσα στη γυάλα, αυτή με είχε συνεπάρει με μια […]

Το βαθύ σκοτάδι θα έχω αγκαλιά καθώς το κύμα θ’ ακουμπά το άρωμά σου, ζωή ανάσα φίλημα του ανέμου μάτια βουρκωμένα μες τα χέρια σου. Σταγόνες βροχής δροσίζουν τους ξεραμένους πόθους μέσα στο πέρασμα  ενός χρόνου αδυσώπητου. Ώρες κενές όπου προσεύχονται βουβοί  οι πόθοι μπροστά στο εικόνισμα της παρακμής. Μια ζωή που το’ βάλε στα […]

 [Μια Χαραμάδα Φως]   Μια κραυγή μέσα στη νύχτα, ένας άνεμος άγριος που βρυχάται σ’ έναν τόπο σαθρό. Ένας ήχος που σφυρίζει  και ξεσκίζει τα σώματα  στους έρημους και σκοτεινούς δρόμους του ακατανόητου κόσμου μας. Μόνο το πανωφόρι της καρδιάς  διακρίνεται από μακριά φτιαγμένο από στάλες αίμα κεντημένες με κλωστή χρυσή. Ντυμένη με αίμα και […]

[Ο Μανδύας της Ματαιότητας…]   Ατενίζω τη ματαιότητα  ένας μανδύας φτιαγμένος με σκοτάδια. Βηματίζω αθόρυβα  ανάμεσα σε δρόμους που διχάζονται . Τραβώ τη σκονισμένη κουρτίνα του χρόνου για να αντικρύσω τα φωτοβόλα φεγγάρια. Μια σιωπή που φωνάζει πάνω απ’τους βράχους των αναστεναγμών. Πατημασιές μεταξωτές  διαβαίνουν ρυάκια μυστικά , αναζητούν τις γιορτινές αναλαμπές που φέρνει το […]

Δεν είχα σχεδόν κλείσει τα δεκαεφτά όταν μπήκα στο βαπόρι απ’την Πάτρα, αρχικά για Μασσαλία και στη συνέχεια με το υπερωκεάνιο για το Μπουένος Άιρες. Ο πατέρας μου σκοτώθηκε στον Γράμμο, δεν κατάφερε να διαφύγει στην Αλβανία. Πίσω έμεινα εγώ, ο δεκάχρονος αρρωστιάρης αδερφός μου και η μάνα μου. Πριν φύγω εκείνη έκανε την ράφτρα […]

Ώριμε Ήλιε, ψηλά στο κορφοβούνι σα ρόδι σπάζεις· τα μάτια μας ραντίζεις με κόκκινα τραγούδια *** Χωματόδρομε, ρυτίδα στο πρόσωπο αρχαίου βουνού· σε πέλματα χαράσσεις χαμόγελα λίθινα *** Δράκε, κοιμάσαι, σεισμοί στα σωθικά σου θα σε ξυπνήσουν· σα σηκωθείς μας βρίσκεις στη ράχη σου θαμμένους Ο Αργύρης Κόσκορος γεννήθηκε το 1978 στην Αθήνα και μεγάλωσε […]

Ψηλαφίζω τη μαγεία των ημερών με παιδικό ενθουσιασμό και αφέλεια. Αγγίζω τη χρυσόσκονη των στολιδιών με περισσή χαρά και λαχτάρα. Απολαμβάνω με δέος την γιορτινή λάμψη στο χώρο, στο χρόνο, στο νου. Στα χείλη μια γλυκόπικρη γεύση γυρεύει άλλοθι. Κάτω από τη χρυσόσκονη, μέσα από τη λάμψη, αναδύονται κρυμμένες ευχές. Ελπίδες χρωματιστές που ξεθώριασαν περιμένοντας […]

[Η επί-σκέψη]   Προσπαθήσαμε να φτάσουμε στον ουρανό. Φτιάξαμε σκάλες ψηλές, τεράστιες, πελώριες, ξύλινες και σιδερένιες για νʼ ανέβουμε. Με σχοινιά γαντζωθήκαμε στα σύννεφα.   Ανεβήκαμε στο σύμπαν. Χαρήκαμε το επίτευγμα μας -μεγάλο καθώς ήταν- μα όταν προσγειωθήκαμε, η γη δεν ήτανε εκεί.    [Συμβολισμοί]            Τα σύμβολα σώπασαν. Ο λόγος τους έκοψε τη γλώσσα. […]

[Λαβωμένες Ανάσες…]   Τα ταπεινά και τ’ ανθρώπινα που έχουν δέσει την ψυχή μας στα φύλλα τα μαβιά κάποιο γκρίζο χάραμα, προσπαθούν να κρύψουν την αδέσποτη γύμνια τους απ’τα μάτια των χυδαίων. Παραδομένοι στην βέβηλη ευτυχία, στην ηχώ της αποπλάνησης, στο σφιχταγκάλιασμα του άγριου πόθου, σφαλίζουμε τη σάρκα μας ατενίζοντας το νόημα της ζωής. Μείναμε […]