Νέοι δημιουργοί

Ψηλαφίζουμε τις χαρακιές ενθύμια νοσταλγικά της σύναξης των παθών μας. Απλά σε ματώνουν τα περασμένα λόγια όπως τα σκουριασμένα παλιομάχαιρα. Μια ψυχή που κάθε βράδυ  σέρνεται ξυπόλητη, καθώς το σφύριγμα του ανέμου αναζητά τις χαμένες προσδοκίες. Προσδοκίες να τρέχουν ανάμεσα στα χαλάσματα της καρδιάς μας. Χαμένες προσδοκίες  που κομματιάστηκαν στα απόκρημνα βράχια. Οι ζωές όμως […]

[Σκιάχτρο] Όταν οι θεοί αποφάσισαν την παραδειγματική καταστροφή της Ατλαντίδας, δεν άφησαν κανένα θραύσμα, κανέναν πάπυρο, κανένα οστό γι’ απομεινάρι. Κράτησαν μόνο το όνομα. Οτιδήποτε παραπάνω θα ήταν περιττό και δε θα σκορπούσε στους θνητούς το φόβο. [Υγρός πηλός] Πριν από τη μάχη της Ισσού ο Αλέξανδρος δεν έκλεισε μάτι. Ήξερε πως η έκβασή της […]

 Τα ειπωμένα πέταξαν. Έπεα πτερόεντα. Τ’ ανείπωτα καραδοκούν. Ακροβατούν μετέωρα στης γλώσσας την αιχμή. Πίσω από τύψεις κρύβονται. Αθόρυβα τη σκέψη γδέρνουν. Απωθημένα αισθήματα φωλιάζουν. Όταν καταπίνονται φαρμάκι. Λεπίδες όταν εκτοξεύονται. Λόγια λυσιμελή, εκηβόλα. Εκείνα πιο πολύ φοβάμαι.   Η Μαρία Βίτσα – Σουλιώτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στη φιλοσοφική σχολή του […]

Ουδέποτε δεν υπήρξε τέτοια νομοτέλεια. Η γη συνεχίζει την περιστροφή κανονικά. Παλίρροιες και τα συναφή στην  ώρα τους. Ανατολές και δύσεις τυπικότατες. Τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο. Επιβεβαιώθηκα. Ο χαμός του κανέναν δε πρόκειται να ενοχλήσει. Και συνέχιζα να ποτίζω τον πλατύφυλλο βασιλικό, Στη χάση πάντοτε του φεγγαριού, Υπό το φόβο μιας ανακομιδής Που θα ξεθάψει, […]

Ο ήχος της λάμας  ενός μαχαιριού φτιασιδωμένου με εφιάλτες θολερούς καρφώθηκε σε μια καρδιά που κρατάει μέσα της  δάκρυα και λυγμούς  πίκρες, χαρές κι ανασασμούς. Αδιέξοδοι οι δρόμοι της νύχτας  φιλοξενούν τις στάλες των ματιών μας. Μια φιγούρα που έρπει η θλίψη αναμένει ν’ ανταμώσει κάποια σημάδια ευτυχίας. Οι ώμοι γέρνουν απ’ τα δυσβάσταχτα χρέη ενός παρελθόντος […]

[Ο κώδων της εξώπορτας]   Ακούτε τα ελικόπτερα εκεί όπου δεν υπάρχουν; Είναι στίχοι από πανάρχαιες παροιμίες που λένε μεταξύ τους τα ηφαίστεια Ακούτε τον θρήνο των μετάλλων που κρούει τη νύχτα ο σφυρηλάτης; Είναι η λάβα των δακρύων που φτιάχνονται τα ξίφη Ακούτε τα παράλληλα τριξίματα τής πόρτας για έναν άλλο κόσμο; Είναι χάδια […]

Ψηλαφίζω μια καρδιά άδεια ψηλαφίζω τις πληγές που ακόμα ματώνουν προχωράω μέσα στο λαβύρινθο των ημιθανών αναζητώντας τη λύτρωση. Σκιές που χάνονται  στα δύσβατα μονοπάτια ζωές που δοκιμάζονται απ’ το θάνατο. Παγιδευμένη στη δίνη των δακρύων ζυμώνεται η σκέψη μας μια φιγούρα θολή  να έρπει μέσα στους χαώδεις διαδρόμους των ημιθανών.  Ακολουθώ τα νήματα της […]

Τον Νοέμβρη αποφάσισα Μια μικρή αυτοκτονία Τα τελευταία χρόνια Παίρνω και μία μικρή «τζούρα» Μιθριδατισμός, νομίζω λέγεται αυτό Μία δόση μικρής αυτοκτονίας Για να συνηθίζω Να μη ξεχνιέμαι Τώρα αποφάσισα να ξαναζήσω Με μία ακόμη Μικρή αυτοκτονία   Η Σταυρούλα Ηλία είναι απόφοιτη της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάζεται ως καθηγήτρια φιλόλογος στο Γύθειο Λακωνίας, όπου […]

Ζωή που ξεθωριάζει ζωή που παλεύει με τα εσώτερα της. Απογυμνωμένη από όνειρα  γεμάτη με τα παρωχημένα και τα φτιασιδωμένα χαμόγελα του πρέπει. Ματωμένη απ’ τ ‘αγκάθια γλείφει τις πληγές της. Εκπνέει αθόρυβα συμβιβασμένη  με τα όνειρα που της δάνεισαν οι τοκογλύφοι των ψυχών. Ουράνια τόξα που ακόμα κρατούνται στα κελιά της ασάφειας. Βλέμμα αδειανό […]

Κοιμήθηκες  βασιλιάς πανίσχυρος Ξύπνησες ρακένδυτος επαίτης Κυνήγησες κουρασμένες χίμαιρες Υποθηκευμένα ιδανικά σημάδεψες Σταύρωσες  το μαύρο άδικο Τώρα αποποιείσαι την ευθύνη Βολεύτηκες σε δανεικές χαρές Ψαλίδισες ταξιδιάρικα όνειρα Αποδημητικές προσδοκίες στρίμωξες Σε παλιά μπαούλα Κρέμασες πολύχρωμες κορδέλες Σε συννεφιασμένα βλέμματα Καμιά φορά αναπολείς Σε παρηγορούν τα ψεύτικα στολίδια Παράσημα ντροπής κρύβουν Τις πληγές της αγανάκτησης Όμορφος […]