Νέοι δημιουργοί

Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, λένε. Μα πέρασε κιόλας ένας μήνας… Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν το δέχομαι. Κάθε φορά που ακούω το κουδούνι, ένα γνώριμο σκίρτημα, σαν ηλεκτρική εκκένωση. Μια φευγαλέα προσδοκία ότι ήρθε για να πάμε μαζί σχολείο ή φροντιστήριο. Να μοιραστούμε πάλι το ίδιο θρανίο, να γελάσουμε με το […]

Σπασμένες ζωές προσάναμμα στα κρύα βράδια. Πικρά στρωσίδια που καλύπτουν τις διόδους του μυαλού. Μια απόγνωση που ελλοχεύει την ώρα της γύμνιας μας. Ρίγη ξεχασμένα τα χνάρια της ψυχής μας. Μέσα στον ασκό των ανέμων κείτονται τα ακριβά χαμόγελα. Όταν τα χρώματα τελειώνουν η μέρα γέρνει και χάνεται σ’ έναν ορίζοντα κενό απ’ τα ουράνια […]

   Τα σωθικά μου φαγώθηκαν    από τους ανθρωποφάγους στυλοβάτες    της κοινωνικής μας γαλήνης,    πριν να προλάβω τις αχτίδες του ήλιου.    Υπέροχη η γεύση τους    όπως καταλαβαίνω    βλέποντάς τους πάνω μου    να δοκιμάζουν και να χαίρονται    με το φαγοπότι της καρδιάς.    Ανθρωποφάγοι των σωθικών μας    που […]

Εκεί που το τραγούδι φαλτσάρει σα πέσει λευκό το σκοτάδι… εκεί που τη μέρα νομίζεις για νύχτα και το φως το δρόμο του χάνει … εκεί στη λεπτή γραμμή του ορίζοντα το χαμόγελο μοιάζει με θλίψη κι  η σιωπή του γεννάει κραυγές … Στην άκρη της  πόλης…   Η Θέτιδα Θαλασσινάκη γεννήθηκε ένα πρωινό κάποιου […]

Η κόρη μου με μαλλιά φωτιάς από ξύλα Η κόρη μου με μάτια λέαινας λαμπεράκι αστεία Η κόρη μου με στόμα αγαλμάτινο και χείλη αρχαίας θεάς Η κόρη μου με χαμόγελο ιέρειας τη στιγμή της θυσίας Στο ιερό της Δήμητρας Η κόρη μου με ματόκλαδα όρθιες γραμμούλες παιδικής Γραφής Είναι δέντρα αυτά ή ποταμάκια που […]

Χάραμα είναι μα εγώ δε ζω  χάραμα είναι, τα βλέφαρά μου ο ήλιος ήρθε για να ανοίξει  μα εγώ δε ζω. Νεκρό κουφάρι η ψυχή μου που σκυλεύθηκε και σύρθηκε  από τους “δυνατούς” ως λάφυρο  των παγωμένων προσωπείων τους.  Πετάχτηκε στο σωρό των υπολοίπων κουφαριών  εντός των τειχών της πόλης τους! Φαντάζουν υπερήφανοι για το […]

Σκουριασμένα από την ακινησία και τους καιρούς Παραδομένα στη δειλία των καπεταναίων τους Βορά στις ορέξεις των ανέμων Τίποτα δεν με δυσαρεστεί περισσότερο παρά τα δεμένα καράβια Είτε μεγάλα είτε μικρά Σε ξένα απόνερα καθρεφτίζονται τα είδωλα των τρομαγμένων ονείρων Μα η σκέψη ταξιδεύει μακριά. Ατλαντίδες ,ναυάγια, εφτά θάλασσες μπροστά Καλύτερα στα βάθη των ωκεανών […]

  [Πυρ] Τα κεριά ανάβουν πάλι, ποιητή Κι ένα ρεύμα τα ξανασβήνει. Οι φωτιές της καρδιάς Οι πλημμύρες της ουτοπίας του έρωτα. Η αγάπη διαχέεται Σε κάθε άναρχο χτύπο Σε κάθε τρυφερή λαβωματιά. Ακόνισε τα δόντια σου και άκου Τον καθρέφτη ενός βράχου Απ’ όπου κραυγάζει ο ευεργέτης μας Κι ονειρεύεται αυτό το πυρ το […]

Κι αν έφτασα τόσο μακριά κι αν δούλεψα τόσο σκληρά που είναι ο κόπος; Άθλιες βεβαιότητες έχουμε πολύ καλά υπολογισμένες στη σκοτεινή γωνίτσα του μυαλού μας Κι αν κάποτε το θρόισμα των φύλλων λάχει να ξεντύσει το κουκούλι του νου που οι μεταξοσκώληκες έχουν ντύσει Οι φόβοι κρυμμένοι κάτω από το χαλί της πόρτας θα […]

Το χρώμα των νερών του ποταμού του φαινόταν πια πιο σκούρο. Ακόμα και το πράσινο του γρασιδιού που αγκάλιαζε τις όχθες κατά μήκος του ποταμού, είχε χάσει πια τη φωτεινότητα του. Αναρωτήθηκε και πάλι εάν ήταν ιδέα του ή απλά αν είχε κάποια βάση εκείνη η αλλόκοτη αντίληψη που είχε σφηνωθεί τους τελευταίους μήνες σε […]