Νέοι δημιουργοί

Βλεπόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο Κάθε κίνηση και αγχωμένη ανάσα είναι ξεκάθαρη για Εσένα, τον Καρδιογνώστη Σαν ξεθαρρεύω λιγάκι με τους λογισμούς νιώθω να παλεύω με λέοντες, έτοιμους να με κατασπαράξουν Λίγη ταπείνωση χρειάζεται αλλά που να βρω το κουράγιο; Ο έπαινος έχει γίνει ένα με τη σάρκα μου που τρέφεται από το νοσηρό συναίσθημα Αναρωτιέμαι […]

Η πόλη σε απαρνήθηκε. Μοιράστηκαν τα κλειδιά της. Πύλες  σφραγισμένες με οδυρμούς και σίδερα. Όνειρα αιχμάλωτα σε κάστρα ψηλά, να μην τα αγγίζουν όσοι πατούν στο χώμα. Μυρίζουν θάνατο οι γειτονιές. Ανάσες χλωμές ψιθυρίζουν πόνο. Προσευχές αμέτρητες από χείλη ματωμένα τρυπούν τη σιωπή. Δαίμονες χορεύουν πλάι σου. Μια χούφτα παρηγοριά γλιστράει από την τρύπια τσέπη. […]

Περπατώ καταγής ανιχνεύοντας στιγμές στα χαμένα ξέφωτα του νου. Μακριά απ’ το γκρίζο όταν οι ψυχές ανθίζουν, τα πάθη μας που την αυγή μέσα στον άνεμο γυρίζουν. Ένα φεγγάρι μισό και φοβισμένο μαζεύει στάλα στάλα το αίμα, το ανατρίχιασμα, το φως. Τα πλοία δέθηκαν στον κάβο, το μαύρο πανί τους σκέπασε το φεγγάρι. Μια αστραπή […]

Εδώ η θέαση των αστεριών απαιτεί δοκιμασίες κατακτήσεις μακροχρόνιες καθημερινές διατριβές σε γεγονότα τυχαία και ηλίθια σύζευξη νου και υποπνεύματος. Απαράλλαχτοι αναζητάμε κάθε λογής μυστήρια όμοια μεταξύ τους, κοινές εξελίξεις. Τις συγκρίνουμε. Παραμονεύουμε για επιπλέον στοιχεία και αποδείξεις πως είμαστε κι εμείς σημαντικοί πως κι η δική μας ζωή κάτι αξίζει. Αν όμως μας κοιτάξει […]

Εγώ που αγαπούσα και πίστευα, εγώ που άκουγα και συμπονούσα, που έκανα όνειρα,που νόμιζα ότι οι άνθρωποι αγαπούν όσο εγώ. Εγώ, που έδινα με την καρδιά, χωρίς ποτέ να ζητάω. Ειδικά στους φίλους μου; Έδινα και την ψυχή μου. Με έμαθαν να συγχωρώ και να δίνω ευκαιρίες, να ντρέπομαι, να έχω φιλότιμο, λέω συγνώμη και […]

  Δεκέμβριος του 1930. Στις αχανείς πεδιάδες της Νότιας Ντακότα, ο άνεμος λυσσομανούσε διαρκώς και πυκνά σύννεφα σκόνης κάλυπταν το τοπίο. Έξι μήνες ανομβρίας είχαν στραγγίξει τη γη, το χώμα σκέτη άμμος. Το καλαμπόκι και το βαμβάκι ξεράθηκαν πριν καν βλαστήσουν. Ότι απέμεινε έπεσε βορά των πουλιών. Οι άλλοτε εύφορες εκτάσεις της Αμερικής των πρώτων […]

Συγκεντρώνω τις έννοιες μου σε δωμάτιο σκοτεινό ελάχιστο φως διαπερνά τις σκεβρωμένες γρίλιες δώρο από τα χτυπήματα των άγριων καιρών εδώ και χρόνια. Χαμένος σε σκέψεις που δε συμβαδίζουν με τις κοινότυπες υλιστικές αγωνίες μιας κοινωνίας που αργοπεθαίνει έχοντας σαν μόνη έννοια το χρήμα και την αναρρίχηση της με κάθε τρόπο στη λεγόμενη ελίτ. Στην […]

 Το πρόσωπό μας καθάριο αδιάπτωτο, ποιό νόημα άραγε; σαν άχρηστο σαν παλιωμένο, ωστόσο απέραντο, ασήμαντο σαν εκείνα τ’ ασήμαντα που φτιάχνουν καμιά φορά τον εαυτό μας και τον κόσμο. Εκείνο το, “δεν εννοείς να μεγαλώσεις” έχει πάψει από καιρό να μας πικραίνει. Έτσι γίνεται πάντοτε. Δεν ξέρουμε πια πως να φερθούμε, να μιλήσουμε, σε ποιόν […]

Στα βράχια της σιωπής η ζωή κατρακυλά και φθείρεται. Υποθηκεύουμε τις κηλίδες του αίματός μας για να κρατήσουμε τα ανθισμένα ροδοπέταλα. Κουβαλάμε το χρόνο ξοδεύοντας την άμμο του σ’ έναν χορό αλλόκοτο με τις Σειρήνες που μας καλούν ακόμα. Τα βήματα μας χάθηκαν μέσα στο θρόισμα του χιονιά. Μια διαδρομή ζωής που σημαδεύτηκε με φεγγάρια […]

Χαϊδεύω με τα μάτια μου το μπλε της θάλασσας, το γαλάζιο τ’ ουρανού αναπνέω, το πορφυρό του ήλιου ντύνομαι… Ένωση μυσταγωγική με την αρχέγονη λαχτάρα της ζωής. Ας μην τελειώσει αυτή η έκσταση. Τώρα που η ψυχή γεμίζει φως ιλαρό, που ο νους αμέριμνος καλπάζει, τώρα που ο χρόνος ζευγαρώνει με το άπειρο, που οι […]