Νέοι δημιουργοί

Όταν το βλέμμα πολιορκεί την ύπαρξη όταν η ανάσα τη φωνή παγιδεύει όταν η αφή μαγνητίζει τα κύτταρα τότε τα όνειρα κρατιούνται χέρι χέρι τότε οι ελπίδες διθυράμβους ψάλλουν τότε η αγάπη υφαίνει τη ζωή τότε ο χρόνος το τέλος απαρνιέται τότε το ταξίδι ξεκινά από την αρχή.   Η Μαρία Βίτσα – Σουλιώτη γεννήθηκε […]

[Ανατροπή] Αγρίεψε ο καιρός τα ρούχα δεν βαστούν το σώμα. Χους εκ χοός σε κλεψύδρα το πάνω-κάτω αναμένεται η φόδρα με χάδια τρυφερά την άλογη τροπή να αναγγείλει. [Σε τόπο ακαθόριστο]  Μεταλλικές επιταχυνόμενες λάμψεις συρμάτων μιας κυκλοδίωκτης διαδρομής παλλόμενων σημάτων νευρωνικού ή οδικού δικτύου (;) σε σπίθες πυροτεχνουργών κάμπτουν τον ουράνιο θόλο. Τα κορναρίσματα άηχα […]

Είναι έξι και τέταρτο το πρωί, κάθομαι στη θέση του οδηγού, βάζω μπροστά το αυτοκίνητο, σηκώνω το δεξί παντζάκι του παντελονιού, το στερεώνω στο γόνατο, χαϊδεύω την πληγωμένη σάρκα στη γάμπα μου και ετοιμάζομαι να ξεκινήσω. Έχω να περάσω μια σειρά από φανάρια, μέχρι να φθάσω σπίτι. Όταν με πιάνει κόκκινο, αντιλαμβάνεστε ότι το να […]

Τις στιγμές των δακρύων οι αναπνοές μας ακουμπούν την καρδιά. Μυστικά θαμμένα να καιροφυλαχτούν τις νύχτες, να ξεγλιστρούν από την παρακμή της ύλης. Ένας λυγμός, χάδι να σφηνώνεται καταμεσής του στήθους. Μυστικά που θάφτηκαν στα κελιά του χρόνου να βρυχώνται απ’ τα βάθη της ψυχής. Όνειρα που έχουν επιστρέψει στο μηδέν παραδομένα στον ίσκιο του […]

  Η άτρακτος του αεροπλάνου γυάλιζε κάτω από το εκτυφλωτικό φως του Αυγούστου. Οι τουρμπίνες σφύριζαν στο ρελαντί και η μυρωδιά της κηροζίνης έφτανε μέσα στην καμπίνα. Σειρά οι βαλίτσες φορτώνονταν στο αμπάρι. Είχε μείνει τελευταίο. Από το φινιστρίνι φαινόταν καθαρά. Οι άκρες του πλαστικού καλύμματος που το προστάτευαν ανέμιζαν θριαμβευτικά. Μέσα ήταν Εκείνος. Δυο […]

ΤΣΑΜΠΙΚΑ χάδια στην άμμο τα καλοκαίρια σπέρνουν κύματα τρέφουν ΤΡΑΟΥΝΟΥ ρέκβιεμ των άστρων ο ανατέλλων ήλιος πάνω στο κύμα  ΑΪ-ΝΙΚΟΛΑΣ τ’ άγκιστρο δίπλα ψαρεύει τη θάλασσα με τις γοργόνες ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ με πέντε βράχια ξωκλήσι και θάλασσα φτιάχνεις την πλάση ΚΑΛΛΙΘΕΑ πίσω στα βράχια ροτόντες και νάματα μπροστά το θαύμα ΚΑΒΟΥΡΑΚΙΑ ταβέρνα κλειστή μα κούπες […]

[Το παιχνιδόκουτο] Άσπρες πινελιές από βαμβάκι στον γαλάζιο πυθμένα σου. Καμουφλάρουν τον θάνατο του πλανεμένου αστερία, ή                                     αθωώνουν τα ακτινωτά του φύκια;                                    Δέχτηκες ξανά μέσα σου τα εργαλεία -ιθύνοντα της όλης σκευωρίας-. Υπό το βάρος των τύψεων της παιδικής σου ανεμελιάς αναποδογύρισες. Ο ουρανός σου αίφνης περιχαρακωμένος. Και αναφώνησες: «Για φαντάσου! Ούτε μια παιχνιδόκουτα […]

Στις χαλεπές ώρες που ξημέρωσαν στις ζοφερές στιγμές που ήρθαν, υμνούμε την τύχη που μας χάιδεψε, τον φύλακα άγγελο που μας φίλησε. Όταν το απρόβλεπτο έκρυψε τον ήλιο μας, όταν το απροσδόκητο ράγισε το χαμόγελό μας, τότε ατενίσαμε τον ουρανό, τότε τινάξαμε τη σκόνη απ’ την ψυχή. Σπείραμε στο μονοπάτι μας χαρά και ευγνωμοσύνη. Δώσαμε […]

Μέσα στην καθημερινή παρωδία η ελευθερία καίγεται και ξεψυχά. Ξοδέψαμε το υστέρημα της ψυχής μας στις επιταγές της μοίρας, στους αδειανούς καθρέφτες, και σε άστρα νεκρά. Πρόσωπα ξεθωριασμένα αντικρίζουν τις θάλασσες που ολοένα ταξιδεύουν. Παραμερίζουν οι άνθρωποι στο ψέλλισμα των νερών, αφουγκράζονται τον απόηχο της νεανικής παρόρμησης, συνωμοτούν να συντρίψουν το σκοτάδι. Αναδυόμαστε μέσα στο […]

Σε μια βιτρίνα γεμάτη λαμπερά πετράδια στάθηκε και κοίταζε εκείνο το πράσινο σμαραγδί, ένα τόσο δα μικρό πετραδάκι κρεμασμένο σε μαύρο λουρί, απλό και όμορφο, σαν τα βότσαλα της θάλασσας. Ήθελε να το πάρει στα χέρια της, να το μυρίσει. Της θύμισε πολύ τα παιδικά της χρόνια, τότε που ξυπόλητη και ανέμελη έπαιζε στην παραλία […]