Νέοι δημιουργοί

Κάποιος βυθίζεται στις νύχτες τις πικρές, δρόμοι ανηφορικοί μ’ αναπνοές μικρές. Θλιμμένα πρόσωπα που καρτερούν να ανασάνουν. Κάποιος ξαποσταίνει στην άκρη του δρόμου σιωπηλός μακριά απ’ τα μάτια του κόσμου. Πίσω απ’ τα παράθυρα στέκονται κρυμμένες οι ανταύγειες της ζωής. Κάποιος πέταξε τη μάσκα της μετριότητας, ένας άνεμος που άρχισε να διαλύει τα λάθη της […]

Βρισκόμουν χαμένη στο ψυχρό δωμάτιο ενός λαβυρίνθου νοσταλγικής ρέμβης ⸱ με το χλωμό φως από τον γυμνό γλόμπο της ανεστραμμένης οροφής των ματαιώσεών μας, με τις γκραβούρες στους τοίχους που απεικόνιζαν την πόλη μας σε χρόνια που δεν υπήρξε και με τους πολυκαιρισμένους καναπέδες γύρω από το τραπεζάκι, που το κοσμούσε μια γλάστρα με ψεύτικα […]

[Η ζωή] αφανίζει φύσει αφύσικα τις ανωστικές δυνάμεις στο ενδομήτριο υγρό πίπτει ελεύθερα σε όστρακο -χωρίς μαργαριτάρι- που απορροφά τα χρώματα ή σε μια άλλη εξιστόρηση του βίου σε όστρακο με κέλυφος οιονεί μαύρο να προοικονομεί ποίημα θανάτου   [Για ένα αποτυχημένο Requiem] Για το θάνατο γράφουμε δίχως ρανίδα αίματος να στάξει στο μελάνι. Και […]

Πιστή και άθεη πάνω στον ίδιο στίχο χορεύω τον μαρασμό που δεν τελειώνει ποτέ χορεύω τα απέθαντα γράμματα που έστειλες στον εαυτό σου -αμνημόσυνη δέηση το όνομά μου- συμπορεύομαι με τα γόνατα βαριά σαν ανυποψίαστος σωτήρας· ο βράχος καταπλακώνει την αεναότητα της σισυφικής μου πράξης και σαν την Καλυψώ στοιχίζω τη θεϊκή θωριά μου πίσω […]

Καθώς η νύχτα χάνεται ακουμπώ την ανατριχίλα της ύπαρξης σου. Αγκαλιές κύματα σκεπάζουν νωχελικά μ’ αισθήματα κορμιά παραδομένα σε πόθους κι αμαρτήματα. Νοθεύουν το ασήμι της καρδιάς τους και πνίγονται από δάκρυα κρυφά, θηλιά πλεγμένα στο λαιμό τους. Μια σιωπή, ομίχλη που απλώνεται και ποτίζει τις σάρκες με λόγια ευάλωτα και χνώτα υγρά, ίχνη ερωτικά. […]

Τα βαπόρια που έφυγαν Υπομονετικά των μαρμαράδων τα χέρια από της γης τα σπλάχνα, σκάβουν με ηλιοκαμένα μάτια ιδροκοπώντας οι Λευκιανοί οργώνουν, σπέρνουν και θερίζουν· Η φτώχεια το σφυρί στης αρετής το αμόνι Κι όσοι μετανάστες έφυγαν με βαπόρια και καράβια ποντοπόρα τώρα αρμενίζουν μακρινούς, άξενους και ειρηνικούς ωκεανούς.   Η Σοφία Κιόρογλου είναι μεταφράστρια […]

 Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Το ηφαίστειο εξερράγη βίαια όπως είχαν προβλέψει οι επιστήμονες.  Τα δυο τελευταία χρόνια οι αναταράξεις ήταν συχνές. Άλλοτε ανεπαίσθητες και άλλοτε έντονα αισθητές συνοδευόμενες πάντα από έναν υπόκωφο ήχο. Υπενθύμιζαν συνεχώς ότι η καθημερινή λειτουργία, η ζωή όπως την ήξεραν μπορούσε  να διακοπεί. Τα χαμογέλα πάγωναν προς στιγμή και φήμες […]

Νύχτα και μέρα μετρώ τους κρίκους της αλυσίδας περασμένης στο χέρι σαν κόσμημα, δώρο για τα χρόνια που θυσιάστηκαν στο βωμό των ισχυρών. Βαριές οι ώρες γεμάτες κόπο και ιδρώτα καμαρώνοντας τη λάμψη τους στον καυτό ήλιο. Ορίζοντας που φτάνει μέχρι την άκρη των κρίκων απαγορευμένος τόπος εκεί που το μάτι αναζητά τον ουρανό. Τόπος […]

Χνάρια της μνήμης που τα σβήνει ο άνεμος γλιστρούν και χάνονται στα μονοπάτια του χρόνου. Σφραγίζω τα μάτια μια στιγμή γαλήνης να ξεχύνεται απ’ τα βάθη της ψυχής. Στα παγωμένα σεντόνια σώματα που θρυμματίζονται ζητιανεύουν το χάδι, το άρωμα της ζωής. Ίχνη συναισθημάτων που στροβιλίζονται στο νου, απαλές πατημασιές στην άμμο να παρασύρονται απ’ τα […]

Η μάνα μου μοιάζει με πράσινη ξυλομπογιά μπολιάζει το δέντρο μου πάνω στο λευκό χαρτί με χρώμα και φύλλα θαλερά. Καμιά φορά η αιχμηρή της μύτη σπάζει και σκίζει την άκρη στα δύο η μύτη κυλά στο χαρτί χάνεται απ’ τα μάτια του Θεού. Αυτός την ξύνει και την ξύνει, κάθε φορά μικραίνει ώσπου γίνεται […]