Νέοι δημιουργοί

Μέσα στο μόχθο των αιώνων η ψυχή περπατά στις κορυφές. Υποψίες από φως ατενίζοντας το ανύπαρκτο όνειρο. Έχοντας απαρνηθεί την ύπαρξή μας κουρνιάσαμε στα απόσκια της γης. Δεν ταιριάζει ο θρήνος στα κύτταρά μας καθώς απλώνεται το γκρίζο. Πέρασε στο λαιμό σου το περιδέραιο της αγάπης που σου χάρισαν τα μαύρα μάτια. Μέσα στο μόχθο […]

Βαθιά νερά της ηδονής . Της αταλάντευτης λογικής το ανάποδο. Εγώ Εκπορθητής… Της σαρκικής σου υφής, δίχως τέλος το αιώνιο νεφέλωμα. Ψήγμα στου απείρου τον κόλαφο,  τα χείλη σου υγραίνω με  τους χυμούς της φθαρτής μου ύπαρξης . Πεσμένη καταγής, σαρωμένο  στάχυ, λικνίζεσαι στου καυτού καλοκαιριού τον αδιάκοπο λίβα. Πλανεμένη σε ένα αδιάκοπο πήγαινε έλα, […]

Μια καρδιά που καλπάζει μέσα σ’ ένα τοπίο γεμάτο καταιγίδες, μέθυσε με το άρωμα της βροχής καθώς αυτή ακουμπά το χώμα. Παραδοθήκαμε άνευ όρων στις προσταγές του εφήμερου, βαλτώσαμε με βήματα μεγαλοπρεπή σε όνειρα λασπωμένα, απόρροια μιας βροχής που συνεχίζει ανεξέλεγκτη. Πάθη σιωπηλές κραυγές στη ματωμένη μνήμη μας να νοσταλγούν το τέλος τους. Τα τρόπαια […]

Θωρώ το χαλαμάντουρον Τζι΄ ας είν΄ξεθωρκιασμένον. Πόξω* βλαστούν κυκλάμινα, ποτζείνα που μοσκοβολούν. Μέσα τζοιμούνται άδρωποι, πουν΄ έχουν πού να πάσιν*. Τζαι πίσω που το χαλαμάντουρον ζουν γρόνια τωρά οι άλλοι. Που τους επέψαν* μες τα ξένα σπίθκια να μεινίσκουν*. Εν τζαι θέλαν τα πλάσματα να πάσιν. Εν με το ζόρι που τους εστείλαν. Μα επήαν. […]

Έχουμε πειραχτεί από ένα αλλόκοτο μαύρο σύννεφο ξελογιασμένοι διαγράφουμε με το δείκτη διαδρόμους στον ουρανό δεν έχουμε που να πάμε γι’ αυτό πάμε παντού διυλίζουμε τα νέφη βουτάμε στο κενό πιάνουμε το τίποτα πως θα το κάνουμε κάτι κι είναι το τίποτα ένα κενό γυάλινο μάτι πίσω του φαινόμαστε εμείς πιο καθαρά η ηλιοφάνεια διαβάλλει […]

Ποιος απ’ όλους τους Θεούς σας μου ταιριάζει Ποια ύπουλη ευχή σας με μισεί ποιος κατάλληλος θεσμός σας με δαμάζει σε ποιο φινάλε περιμένω μια αρχή. Ποιο θαμμένο μυστικό με συντροφεύει πριν από κάθε τελευταία μου πνοή σε ποιο ρυθμό τα βράδια η τρέλα μου χορεύει και πάντα χάνεται το φως πριν να φανεί. Σε […]

[Αναχώρηση] Άδειασε το νερό της θάλασσας στη βάρκα για να πνίξει στους αντικατοπτρισμούς της πρόσωπα γνώριμα, όμοια τώρα με στοιχειά. Ό,τι απέμεινε, ζωή που πάλλεται στον κόλπο της θαλάσσης. Αόρατα κουπιά ίσως να ‘ναι τα σύνορα ζωής – θανάτου. Πώς λοιπόν να εκκινήσει το ταξίδι και για πού; Μια πετονιά που φλεβίζει στα ακροδάχτυλα ψαρεύει […]

Χλωμά τα χείλη των ψυχών που ξεστράτησαν. Η βροχή που πέφτει κάλυψε τις λέξεις που καρφώθηκαν στο σώμα τους. Το αίμα κόκκινο μελάνι διαγράφει τα λόγια που ξεχάστηκαν. Χλωμά τα χείλη αναζητούν δροσιά στα ρυάκια της βροχής που συνεχίζει ανελέητα. Άγουρες και συνάμα άηχες οι λέξεις που έχουν ξεστομίσει στα τόσα χρόνια, στα χρόνια που […]

ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ   Οδός Πανεπιστημίου. Στα μέσα της μεγάλης λεωφόρου, εκατό μέτρα πριν καταλήξει στη στρογγυλή πλατειά με τις πέντε διασταυρώσεις, υπήρχε ξεχασμένο ένα οικόπεδο ορθογώνιο. Όλοι πίστευαν ότι ήταν δημόσια έκταση ,πολλοί επέμεναν ότι θα γίνει κάποια στιγμή πάρκο, μια μικρή όαση για τις καυτές καλοκαιρινές μέρες και νύχτες  που τα γύρω κτήρια επέτειναν με […]

άκουσέ με είμαι μια νότα κρεμασμένη στα σύρματα φεύγουν τα χελιδόνια τους κρατώ ένα λα ξεμακραίνουν νομίζουν πως φεύγουν κοίταξέ με είμαι το λουλούδι στο βάζο σου σε λίγο θα χάσω το χρώμα μου πράσινο λίγο ακόμα και δε θα μυρίζω πια εσύ δε με έκοψες; εσύ δε με θαύμασες; εσύ δε με έδειξες; απαθανάτισέ […]